ΕΙΠΕ ΚΙ ΕΦΥΓΕ!

  Μαρία Κατσουνάκη

Είχαμε ανάγκη την ανάρτηση του ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Λίγο πριν πεθάνει, στα 42 του χρόνια από καρκίνο, θέλησε να συντάξει ένα κείμενο-παρακαταθήκη, χωρίς ίχνος πικρίας ή μεμψιμοιρίας, χωρίς δράμι δράματος ή μεγαλοστομίας. Μόνο μεγαλοθυμία και γενναιοδωρία. Παρά την ταλαιπωρία του, το βάσανο δύο χρόνων, θεωρεί τον εαυτό του τυχερό «σε αυτό το δύσκολο ταξίδι», «γιατί συνοδοιπόρο είχε την αλληλεγγύη και τη φροντίδα τόσο πολλών ανθρώπων». Τυχερό και για έναν ακόμη λόγο: επειδή στη ζωή του, συνολικά, «είχε την ευλογία να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα».

Τις τελευταίες ημέρες, η γεύση της ήττας μας, ως κοινωνίας, είναι καθοριστική σε ό,τι βλέπουμε ή διαβάζουμε. Πτώσεις χωρίς δίχτυ προστασίας για τον θεσμό της οικογένειας και τα ανήλικα παιδιά, και επιπροσθέτως εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής να βάζουν κλήρο στα διαλυμένα ιμάτια ενός μικρού κοριτσιού.

Χθες το πρωί, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης φρόντισε, πριν αποχωρήσει, να «γεμίσει» το κενό της απουσίας του με ελπίδα. Να κατευνάσει με τον λόγο του τα πολλαπλά τραύματα, να ανοίξει διόδους στα αδιέξοδα, να σημάνει για λίγο παύση πυρών. Για λίγο όμως. Οσο και οι στιγμές του πρώτου αιφνιδιασμού από την ανάρτησή του. Οταν ήρθε η ώρα των πολιτικών να τον αποχαιρετίσουν, μπήκε και πάλι μπροστά ο μηχανισμός της τοξικότητας: ο νεκρός είναι «δικός μας» (καθιστούσαν σαφές χρήστες του Διαδικτύου), πώς τολμάτε να τον θρηνείτε κι εσείς, οι βδελυροί αντίπαλοι. Μπορεί ο ίδιος να ήταν ενεργό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, όμως στο μήνυμά του έκανε ένα νεύμα προς όλες τις πλευρές: μιλάμε γι’ αυτά που μας ενώνουν και όχι για ό,τι μας χωρίζει.

Η προσφορά του Αλέξανδρου Νικολαΐδη και όποιου έχει τη δύναμη να σηκώσει το βάρος του τέλους του, αφήνοντας ως δημόσια διαθήκη μια καλύτερη επόμενη ημέρα, είναι ανυπολόγιστη. «Φίλοι μου», έγραψε απευθυνόμενος σε γνωστούς και αγνώστους, «σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε». Είπε κι έφυγε.

Το ίχνος του θα καλυφθεί από τις διαδοχικές επιστρώσεις της «επικαιρότητας», αλλά δεν θα χαθεί. Όπως δεν χάνεται κανένα άγγιγμα ζωής. Δεν επαναλαμβάνεται το ίδιο, επιστρέφει όμως η αίσθησή του.

Πηγή: https://www.kathimerini.gr/