Το 1989 υπήρξε ένας μεγάλος σταθμός στη σύγχρονη ιστορία. Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού μοντέλου στη Σοβιετική Ένωση, του ενός από τους δύο πόλους του Ψυχρού Πολέμου, ανέδειξε το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς και του οικονομικού φιλελευθερισμού σε απόλυτο νικητή.
Ό,τι επακολούθησε με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, με την κατάργηση δηλαδή των συνόρων για τη διακίνηση χρηματιστηριακού κεφαλαίου και εμπορικών προϊόντων, καθώς και με την απόλυτη ελευθερία των αγορών, με την πεποίθηση ότι δεν χρειάζονται ρύθμιση επειδή… αυτορρυθμίζονται υπέρ του καταναλωτή κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, στηρίχθηκε στην παραδοχή ότι υπάρχει μια και μόνο μια κυρίαρχη οικονομική και πολιτική επιλογή.
Ο μονόδρομος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης άφησε το ίχνος του στη σύγχρονη ιστορία, έχοντας προκαλέσει μεγάλες οικονομικές, κοινωνικές και οικολογικές κρίσεις.
Ο υπέρμετρος οικονομικός ανταγωνισμός που προκάλεσαν οι νέες παγκοσμιοποιημένες αγορές και η ανάγκη δανεισμού των οικονομικά ανίσχυρων που προσπάθησαν να επιβιώσουν στις νέες συνθήκες συνέθλιψαν τις αδύναμες οικονομίες, που βρέθηκαν στην περιδίνηση μεγάλων οικονομικών κρίσεων.
Το έλλειμα δημοκρατικού ελέγχου και κρατικής φροντίδας, ως αποτέλεσμα της υποχώρησης των κρατικών οικονομιών, του κύματος ιδιωτικοποιήσεων κάθε τι δημόσιου και της κατάρρευσης κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, από κοινού με την προώθηση ενός νέου μοντέλου αφανών παγκοσμιοποιημένων χρηματιστηριακών κολοσσών που έλεγξαν την παγκόσμια οικονομία και καθόριζαν επί δεκαετίες την πορεία του πλανήτη, άφησαν πίσω τους τεράστιες ανισότητες και μεγάλη φτώχεια.
Σήμερα, ένα ελάχιστο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας. Με τη μεγάλη πλειοψηφία να μαστίζεται από φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό.
Η επιθετική ανάπτυξη του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου οικονομικού μοντέλου τέλος, προκάλεσε την υπέρβαση της φέρουσας ικανότητας του παγκόσμιου οικοσυστήματος οδηγώντας τον πλανήτη σε κλιματική και περιβαλλοντική κρίση. Με το μεγαλύτερο τμήμα του φυσικού κεφαλαίου της γης να έχει ήδη καταναλωθεί ή να έχει υποβαθμιστεί και τις κλιματικές αλλαγές να απειλούν τη διατήρηση του περιβάλλοντος και την επιβίωση στη γη.
Αυτό που συνέβη στ’ αλήθεια στην εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης της οικονομίας ήταν η απόλυτη κυριαρχία της μιας και μοναδικής οικονομικής και πολιτικής επιλογής και η δαιμονοποίηση κάθε συζήτησης για αναζήτηση εναλλακτικής πολιτικής κατεύθυνσης.
Σε βαθμό που κάθε συζήτηση υποστήριξης των αδύναμων λαϊκών στρωμάτων που συνεθλίβησαν από τον επιθετικό καπιταλισμό και από την υποχώρηση του κοινωνικού κράτους, να χαρακτηρίζεται από το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο σύστημα ως λαϊκισμός. Αντιμετωπίζοντας την υποστήριξη των λαϊκών συμφερόντων ως ανέφικτη και τη φιλολαϊκή πολιτική ως δημαγωγική.
Μέχρι την υγειονομική κρίση που προκάλεσε η πανδημία του COVID19 και μέχρι την ενεργειακή κρίση που μαστίζει σήμερα την Ευρώπη, κάθε συζήτηση για κρατικό έλεγχο της οικονομίας και κάθε αναφορά σε ανάγκη για Δημόσια Υγεία και για Δημόσιες Επιχειρήσεις Ενέργειας στην Ευρώπη ήταν απονομιμοποιημένη και απαγορευμένη.
Τα κράτη της Ευρώπης, οδηγούμενα από την ανάγκη της επιβίωσης, αντιμετώπισαν την υγειονομική κρίση με επένδυση στα Εθνικά Συστήματα Υγείας τους και συγκεκριμένα με ενίσχυση της στελέχωσης και του εξοπλισμού των δημόσιων νοσοκομείων τους.
Επιπλέον, στην Ευρώπη αντιμετώπισαν την ενεργειακή κρίση με εθνικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων Επιχειρήσεων Ηλεκτρισμού και με ρύθμιση των μέχρι πρότινος ανεξέλεγκτων ενεργειακών αγορών τους, θέτοντας πλαφόν στις ανατιμήσεις και στα κέρδη των ενεργειακών επιχειρήσεων, ρυθμίζοντας τα Χρηματιστήρια Ενέργειας ώστε να απεξαρτηθεί η τιμή του φυσικού αερίου από τις τιμές των εγχώριων ενεργειακών πηγών και φορολογώντας τα υπερκέρδη των κερδοσκόπων της ενεργειακής αγοράς.
Αντίθετα, στη μακρινή Ελλάδα του Μητσοτάκη η ρητορική της επιμονής στον δρόμο του σκληρού νεοφιλελευθερισμού υποστηρίχθηκε με διεθνώς πρωτότυπες αντιεπιστημονικές θεωρίες.
Η επένδυση στο ΕΣΥ συνδέθηκε με σπατάλη χρήματος, ενώ η αύξηση των ΜΕΘ με αύξηση των θανάτων. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μάλιστα, από βήματος Βουλής αμφισβήτησε τη συμβολή των ΜΕΘ στην επιβίωση από την πανδημία, ισχυριζόμενος ότι δεν υπάρχει μελέτη που να τεκμηριώνει την αύξηση της θνητότητας για τους διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ.
Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να γίνει πρωταγωνίστρια σε θανάτους ανά πληθυσμό στην Ευρώπη. Μια αλήθεια που το καθεστώς κρύβει, μέσω του ελέγχου και της χειραγώγησης των ΜΜΕ.
Κι ακόμη, στη μακρινή Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, επιμένοντας στο μοναχικό δρόμο του νεοφιλελευθερισμού, διαχειρίστηκε την ακρίβεια με επιδοτήσεις και δεν πήρε κανένα από τα μέτρα που πήραν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες για να αντιμετωπίσουν τις αιτίες των ανατιμήσεων, που είναι η κερδοσκοπία και η αισχροκέρδεια των ενεργειακών αγορών.
Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επιμένοντας στη μοιραία για το ενεργειακό κόστος πολιτική της αυτορρύθμισης των αγορών, υποδεικνύει σήμερα στην Ευρώπη λύσεις στην κατεύθυνση του κεντρικού ελέγχου των αγορών, τις οποίες ενώ οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν ήδη εφαρμόσει στις χώρες τους, ο ίδιος όχι.
Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να βρίσκεται μονίμως ανάμεσα στις 3 χώρες με το ακριβότερο ρεύμα στην Ευρώπη και να ηγείται στην κούρσα της αύξησης τόσο του ενεργειακού, όσο και του μέσου πληθωρισμού.
Η παραδοχή της Βιώσιμης και Δίκαιης Ανάπτυξης υποχρεώνει σε πολιτικές επιλογές ισόρροπης συμβολής της Οικονομικής Ανάπτυξης, της Κοινωνικής Ευημερίας και της Περιβαλλοντικής Προστασίας.
Η απουσία αντίπαλου δέους στην παγκόσμια οικονομία και στη διεθνή πολιτική σκηνή οδήγησε σε ένα ανισόρροπο κόσμο, γεμάτο παθογένειες και ανισότητες.
Η επιστροφή στις επιλογές της κρατικής ρύθμισης των αγορών, της ενίσχυσης των δημόσιων δομών και του κοινωνικού κράτους και της προστασίας των δημόσιων αγαθών από την υπερεκμετάλλευση στην οποία οδήγησαν οι άκρατες ιδιωτικοποιήσεις, αποτελεί επιλογή επιβίωσης για την Ευρώπη και την παγκόσμια κοινότητα.
Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη μελαγχολία των νεοφιλελεύθερων και των οπαδών της μιας και μοναδικής λύσης.
Οι νεοφιλελεύθεροι ευρωπαίοι ηγέτες δείχνουν τον δρόμο, προσαρμοζόμενοι στην ανάγκη και ανακαλύπτοντας ξανά, μετά την αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, τις αρετές του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού.
Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που θα εγγυηθούν όχι τον πλουτισμό των λίγων, αλλά την επιβίωση των πολλών.
Η ανάγκη σοσιαλιστικού μετασχηματισμού των σύγχρονων κοινωνιών επανέρχεται στο προσκήνιο.
Πηγή: https://left.gr/
