Κατερίνα Μίσσια
Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Πως γίνεται να πάρει η ευχή με κάτι τραγούδια. Τα ακούς και είναι σα να γράφτηκαν για σένα.
Να κάτι τέτοιο μου συμβαίνει τώρα.
Άλλη μια μέρα πέρασε. Μια ίδια σαν τη χθεσινή. Πτώμα απο την κούραση και η μόνη κίνηση είναι να ανοίξω το ράδιο. Και να ξαφνικά ένα ταξίδι στα παλιά μόλις ξεκίνησε.
Εκεί που έκανα τα σημάδια που δεν έχουν φύγει ακόμα, απο τα γόνατά μου παρόλα τα 40 μου χρόνια. Εκείνη την εποχή που φώναζα «μαμαααααα» και καταλάβαινε πως φωνάζω εκείνη (ακόμα κι αν υπήρχαν άλλες 50 μαμάδες στη γειτονιά) κι έβγαινε στο μπαλκόνι καθώς την παρακαλούσα να κάτσω λίγο ακόμα έξω.
Παιχνίδι μέχρι αργά, γεμάτη από ζωή αλλά και χώματα, γυρνούσα να κάνω μπάνιο και να κοιμηθώ. Ήθελα να κοιμηθώ γρήγορα να περάσει το βράδυ να έρθει το ξημέρωμα για να βγω ξανά από νωρίς. Να προλάβω να κάνω όσα περισσότερα μπορούσα και όσα δεν πρόλαβα τη μέρα που τελείωσε.
Λίγο αργότερα το σκηνικό άλλαξε. Παρέες εφηβικές. Χτύποι καρδιάς αλλιώτικοι. Όχι πια από το παιχνίδι, αλλά από τα πρώτα σκιρτήματα. Ραντεβουδάκια στο πάρκο, χαρτάκια με τηλέφωνα και γράμματα, πάντα με μεσολαβητές, γιατί η ντροπή ήταν μεγάλη.
Αγκαλιές αθώες όχι πρόστυχες και όνειρα που μοιάζανε τόσο εφικτά! Όνειρα που ήμασταν σίγουροι πως θα τα κατακτήσουμε.
Χωρισμοί στο ίδιο πάρκο κι ο κόσμος χανόταν.
Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Όχι δεν μπορώ! Και ξανά η ζωή σύντομα μας έδειχνε το παρακάτω. Και φουλ πάλι ιν λοβ!
Δεν ήταν μόνο οι έρωτες όμως δυνατοί στη γειτονιά μου.
Ήταν και οι φιλίες! Με τα πάνω και τα κάτω τους. Με τις παρεξηγήσεις που και σ’ αυτές τις περιπτώσεις χανότανε ο κόσμος. Αγόρια κορίτσια μια παρέα. Τα αγόρια μας, οι σωματοφύλακες μας. Ποιος να τολμήσει να μας πειράξει; Όλοι εκεί! Δίπλα μας! Φίλοι μας! Αληθινοί μας φίλοι!
Εκεί όλοι μαζί στα παγκάκια της γειτονιάς που όλοι έχουμε αφήσει το σημάδι μας.
Εκεί που δέθηκαν ζωές.
Άλλοι είναι ακόμα μαζί, γίνανε οικογένεια, κάνανε παιδιά, κουμπάρεψαν, είναι ακόμα ένα.
Κάποιοι χαθήκαμε και βλέπουμε τις ζωές μας πια μέσα απο τα social. Κι όμως, ακόμα κι αν δεν βλεπόμαστε, ακόμα κι αν έχουμε χρόνια να πιούμε εκείνους τους ατελείωτους καφέδες, κάτι υπάρχει. Κάτι ζει μέσα μας.
Σας βλέπω ρε! Σας βλέπω και χαίρομαι με τις χαρές σας. Πονάω με τις λύπες σας.
Και το μόνο που ζητάω ακούγοντας αυτό το τραγούδι είναι να σας αγκαλιάσω.
Αυτό μου λείπει, να σας αγκαλιάσω, σε εκείνη τη γειτονιά, σε εκείνο το παγκάκι.
Καταλάβατε ε; Θέλω να γυρίσω στα παλιά, έστω για μια ώρα.
Πηγή: http://loveletters.gr/
