Της Δέσποινας Κουτσούμπα
Ο Λιγνάδης κρίθηκε ένοχος για 2 βιασμούς ανηλίκων και απαλλάχτηκε από τον τρίτο λόγω αμφιβολιών (δεν κρίθηκε “αθώος” δηλαδή) και από τον 4ο γιατί ο μηνυτής δεν ήρθε στο δικαστήριο. Η πρόεδρος του δικαστηρίου ψήφισε να αθωωθεί για τα πάντα -κι αυτό δεν εντυπωσίασε κανέναν από όσους βρεθήκαμε στο ακροατήριο της δίκης.
Ο Λιγνάδης αποφυλακίστηκε αμέσως μετά, γιατί κρίθηκε ότι η ποινή του μπορεί να έχει ανασταλτικό χαρακτήρα μέχρι την έφεση (γιατί, ας πούμε, δεν είναι επικίνδυνο να ξαναβιάσει ανήλικους, το χει καταλάβει όλη η χώρα!). Δηλαδή ενώ καταδικάστηκε για 2 βιασμούς, έμεινε στη φυλακή λίγο περισσότερο καιρό από ότι ο Ινδιάνος, που βρισκόταν 15 χλμ μακριά από το σημείο όπου τον κατηγορούσε η αστυνομία ότι βρέθηκε!
Γιατί ο Λιγνάδης καταδικάστηκε και γιατί ο Λιγνάδης αφέθηκε ελεύθερος; Δεν είναι ανεξήγητα…
Ας γυρίσουμε λίγο το χρόνο πίσω… Θυμάστε πού βρισκόμασταν 1,5 χρόνο πριν; Ο βιαστής Λιγνάδης ήταν ο “διανοούμενος” της ΝΔ, ο πολιτιστικός γκουρού, που φίλαγε Παρθενώνες στα πόδια της Μενδώνη και του Μητσοτάκη, που μίλαγε στο Μέγαρο Μουσικής για την… τρομοκρατία, που κατήργησαν εν εξελίξει διαγωνισμό για να τον διορίσουν απευθείας Διευθυντή στο Εθνικό Θέατρο.
Ο Λιγνάδης που επί χρόνια βοούσε όλο το ελληνικό θέατρο για το ποιόν του. Θυμάστε τι έγινε όταν ξεκίνησαν να μιλάνε τα θύματα; Θυμάστε την επιχείρηση ξεπλύματος; (“γνωστός σκηνοθέτης στο μάτι του κυκλώνα για το τίποτα”) Θυμάστε τον Άδωνι Γεωργιάδη να λέει ότι όλα ήταν μια σκευωρία για να πλήξει την κυβέρνηση, την Μενδώνη και την “επένδυση” του Ελληνικού; Να μην επαναλάβω τις ντροπές του πολιτιστικού ρεπορτάζ που έτρεχαν να γράψουν στο προφίλ του Λιγνάδη (Ραγκούση, Κώττη και άλλες).
Όλα αυτά ΑΝΑΤΡΑΠΗΚΑΝ από το θάρρος των θυμάτων που πήγαν στον ανακριτή, από τους (λίγες-ους) δημοσιογράφους που ανέδειξαν το θέμα, από όσους και όσες βρεθήκαμε αλληλέγγυοι στα θύματα, και κυρίως από την ΤΕΡΑΣΤΙΑ κατακραυγή του κόσμου, που φόβισε την κυβέρνηση και την ανάγκασε να αποκηρύξει τον Λιγνάδη (ξαφνικά κανείς δεν θυμόταν να τον έχει διορίσει κάπου, ούτε να τον γνωρίζει αυτόν τον “επικίνδυνο άνθρωπο” κατά Μενδώνη).
Ο παιδοβιαστής Λιγνάδης μπήκε φυλακή γιατί η κυβέρνηση δεν άντεξε το πολιτικό κόστος του να του προσφέρει ανοιχτή κάλυψη, την ώρα που το ένα μετά το άλλο έρχονταν στο φως περιστατικά. Ας μην το ξεχνάμε αυτό, γιατί έχει σημασία. Ανατρέψαμε αυτόν που πριν φαινόταν αήττητος και που δρούσε ανενόχλητος για δεκαετίες!
Αυτό δεν σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα (κι εδώ δεν είναι μόνο η ΝΔ, μην ξεχνάμε την διαχρονική στήριξη του Μπαμπινιώτη, και την κολλητή φίλη του Λιγνάδη Ελένη Κούρκουλα, της τάσης Βενιζέλου, της μόνης ηθοποιού που πήγε να καταθέσει υπέρ του στη δίκη!) άφησε ακάλυπτο το σπλάχνο του. Το ντηλ εξαρχής ήταν να “πέσει στα μαλακά” ο Λιγνάδης: να μην συλλεχθούν στοιχεία από την αστυνομία (η μόνη περίπτωση κατηγορούμενου για βιασμούς ανηλίκων που η Δίωξη όχι απλώς δεν έκανε φύλλο και φτερό το σπίτι του από την πρώτη στιγμή, αλλά φρόντισε να του αφήσει τον χρόνο που χρειαζόταν για να καλύψει όλα του τα ίχνη από υπολογιστές, κινητά κλπ.) και στο δικαστήριο να είναι ο λόγος των θυμάτων εναντίον του λόγου του.
Η άθλια στάση του Κούγια, η στάση των μεγαλο-δημοσιογράφων του δικαστικού ρεπορτάζ, η στάση της Προέδρου από την αρχή της δίκης (που επιβεβαιώθηκε με την αθωωτική ψήφο της), όλα αυτά το έδειχναν από την αρχή: ο Λιγνάδης έπρεπε να αθωωθεί και η υπόθεση έπρεπε να “κλείσει” χωρίς να μαθευτούν άλλα για το ποιος τον κάλυπτε τόσα χρόνια, με ποιους μαζί έβγαινε τσάρκες για ανήλικα και διάφορα άλλα.
Κι αυτή την προδιαγεγραμμένη πορεία την ανατρέψαμε: τα ίδια τα θύματα, που στάθηκαν στο δικαστήριο απέναντι στην κακοποίηση του Κούγια, οι μάρτυρες -μεταξύ αυτών και άνθρωποι του θεάτρου, όπως ο Φιλίππογλου, που αξίζουν ειδική μνεία για τη στάση τους- το Παρατηρητήριο της Δίκης Λιγνάδη και οι δημοσιογράφοι που παρακολουθούσαν τη δίκη, οι αλληλέγγυοι, τα ΜΚΔ, που δεν αφήσαμε τίποτα να πέσει κάτω και ανατρέψαμε πλήρως -και μέσα στο ακροατήριο- το ασφυκτικό κλίμα που φιλοτέχνησε ο άθλιος Κούγιας. Δεν κατάφεραν να τον αθωώσουν, και δόθηκε μεγάλη μάχη για αυτό. Δεν ήταν κάτι δεδομένο η καταδίκη για 2 βιασμούς ανηλίκων.
Ούτε ήταν κάτι “εύκολο”, για να το προσπερνάμε. Το ότι όλη η Ελλάδα είχε καταλάβει ποιος είναι ο Λιγνάδης, δεν σημαίνει ότι είναι κι εύκολο να αποδειχτούν οι βιασμοί μέσα στο δικαστήριο: άλλωστε οι βιασμοί δεν γίνονται με μάρτυρες και πάντα είναι δύσκολο να αποδειχτούν κάποια χρόνια μετά.
Ο Λιγνάδης γκρεμίστηκε από το “βάθρο” του (αυτό που του φτιαξαν οι δημόσιες σχέσεις με την πολιτική και μιντιακή ελίτ όλα αυτά τα χρόνια), ο Λιγνάδης καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση κι αυτό δεν ήταν καθόλου μα καθόλου δεδομένο. Από κει και πέρα, προφανώς το σύστημα δεν αφήνει τα παιδιά του έκθετα.
Αυτό που δεν κατάφερε η Πρόεδρος να κάνει με την απόφαση της ενοχής, το κατάφερε με την αποφυλάκιση: να πείσει κάποιους από τους ενόρκους να ψηφίσουν την αποφυλάκιση του ένοχου για 2 βιασμούς ανηλίκων, δίνοντας το μήνυμα στα υπόλοιπα θύματα που δεν είχαν βρει το θάρρος ως τώρα να μιλήσουν, ότι καλό είναι να μην ανοίξουν το στόμα τους.
Και βέβαια αφήνοντας τον Λιγνάδη να πίνει το ποτάκι του στο σπίτι του, λες και δεν θα διαπράξει άλλα ίδια εγκλήματα, ο τύπος που τον θυμάται όλη η γειτονιά στις μπασκέτες του Μετακουργειου να ψαρεύει παιδιά… Κι αυτή είναι η μεγάλη μάχη που έχουμε να δώσουμε και τώρα και εν όψει του Εφετείου. Η κατακραυγή για την αποφυλάκιση από χτες δεν πρέπει να σταματήσει, όπως και η κατακραυγή για την απαλλαγή του από τον βιασμό του Α. Αυτή η κατακραυγή είναι που οδήγησε εξαρχής στο να γκρεμιστεί ο πρώην πανίσχυρος Διευθυντής του Εθνικού.
Ό,τι κερδήθηκε στην υπόθεση αυτή κερδήθηκε με πολύ αγώνα. Σήμερα ο Λιγνάδης είναι επισήμως ΕΝΟΧΟΣ κι όσοι τον κάλυπταν διαχρονικά ή τον ξεπλένουν είναι ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ σε βιασμούς ανηλίκων κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται, με φτύσιμο στα μούτρα.
Ένα μεγάλο μπράβο στα θύματα που μίλησαν, μια μεγάλη αγκαλιά σε όλα και ένας όρκος να μην αφήσουμε την υπόθεση αυτή μέχρι την αμετάκλητη καταδίκη του βιαστή ανηλίκων.
* Αναδημοσίευση από την προσωπική σελίδα στο Facebook της Δέσποινας Κουτσούμπα
Πηγή: https://www.koutipandoras.gr/
