Σε μιαν ατέλειωτη πορεία.
Τότες παιδί, χτες παληκάρι
Και σήμερ’ άντρας, κι όλο πάνε.
Χαράς και λύπης ιστορία
που ο χρόνος τρέχει να την πάρη.
Τα περασμένα τάχω ζήσει,
Άλλο στ’ αλήθεια κι άλλο ψέμμα.
Μπλεγμένο μέσα στην ψυχή μου
Σαν ποιος μπορεί να ξεχωρίσει;
Τρέχει γοργό διάφανο ρέμμα
Κι αναδρομά τη θύμησή μου.
Λάμπουν εκεί χρυσά παλάτια.
Περνώ, τις θύρες έχουν κλείσει.
Εδώ της δόξας τα στεφάνια
Τόσα συντρίμμια και κομμάτια.
Έτσι καθένα μ’ έχει αφήσει
Τόσα ονείρατα ουράνια.
Μα σ’ όλα τούτα καμμιά λύπη,
Όλα δικά μου κι όλα ξένα.
Μα να κι η αγάπη πάει να σβύσει.
Ξυπνούνε της καρδιάς οι κτύποι
Και τωρινά και περασμένα
Κλαίνε, πολύ πως έχω ζήσει.
Πηγή: https://poiimata.com/
