«Στο δρόμο, κάτω απ’ τη βροχή, εκείνος ο άγνωστος στεκόταν χρόνια τώρα ακουμπισμένος στο φανοστάτη. Ποιος άγνωστος! Κι οι φλόγες των κεριών τα βράδια που τις σαλεύει μια πνοή από κάποια πανάρχαιη συγγνώμη-ποιον συγχωρεί;» (Τάσος Λειβαδίτης)
Ο Άγνωστος της αγάπης στέκεται κάτω από το σπίτι μας. Ούτε καν κρούει. Ως πτωχός Λάζαρος περιμένει να χορτάσει από τα ψιχία που ένα βλέμμα μας θα του δώσει. Και περιμένει στον φανοστάτη, όχι γιατί δεν μπορεί να ανάψει λυχνάρι μεγάλο που θα διαλύσει το σκοτάδι, αλλά γιατί αυτό είναι δική μας δουλειά.
Φλόγες κέρινες. Αυτές που προέρχονται από τα Πάθη. Αυτού που βιάστηκε να τα ζήσει από καλοσύνη. Αυτού που ενώ κρατά στη χούφτα του τα σύμπαντα, καταδέχτηκε να γίνει είδηση, αναρτημένος στο ξύλο. Είδηση που αρκεί ένα βλέμμα μας για να την οικειωθούμε.
Κι η πνοή Του η ζώσα είναι η ανάσα που σαλεύει την φλόγα των κεριών, είναι η πανάρχαια συγγνώμη που σώζει. Και συγχωρεί εσένα, εμένα, όλους μας.
Αρκεί ένα βλέμμα.
Κέρκυρα, Μεγάλη Τρίτη
3 Απριλίου 2018
Πηγή: ΒΗΜΑΤΑ
Πηγή: https://ellinonfos.gr/
