ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΔΥΟ ΠΟΙΗΤΩΝ....ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ!

Ίδια μέρα με τρία χρόνια διαφορά, σαν σήμερα, έφυγαν δυο κορυφαίες μορφές της προπολεμικής ελληνικής ποίησης. Η Μαρία Πολυδούρη πέθανε στις 29 Απριλίου του 1930 και ο Κωνσταντίνος Π. Καβάφης το 1933. Δυο μορφές που ταξίδεψαν όσο λίγοι στα μονοπάτια του έρωτα (ιδιαίτερα η Πολυδούρη) και αποδεικνύουν το πόσο μοναδικά διαφορετικούς ποιητές έχει γεννήσει αυτός ο μικρός βράχος στην άκρη της Μεσογείου. Δυο πρόσωπα που αγαπήθηκαν, αγάπησαν και η πραγματική τους αναγνώριση, αυτή που τους άξιζε, επήλθε από το ελληνικό κοινό μετά το θάνατο τους. Εκείνη, μόλις 28 ετών, χτυπημένη από τη φυματίωση, άφησε την τελευταία της ανάσα και πήγε να συναντήσει τον έναν και μοναδικό της έρωτα, τον Κώστα Καρυωτάκη. Ο Καβάφης, ύστερα από μια ζωή γεμάτη με πάθη που γλαφυρά ζωγράφισε με τους στίχους του, κατέληξε στην Αθήνα και εν τέλει ο καρκίνος του λάρυγγα τον νίκησε σε ηλικία 70 ετών.

Σας παραθέτουμε δύο αγαπημένα ποιήματα των εξαιρετικών δημιουργών και ελπίζουμε κι εσείς να εξερευνήσετε και ταξιδέψετε με τους στίχους τους.

Μετά σοῦ τὸ πᾶν, νομίζω, προσηνὲς μὲ μειδιᾶ,
στὸν καθρέπτη τῶν ΄ματιῶν σου τὴν χαρὰν ἀντανακλᾶ.
Στάσου φῶς μου καὶ ἀκόμη δεν σὲ εἶπα τὰ μισὰ
ἀπ΄ἐκεῖνα ποὺ πιέζουν τὴν ἐρῶσαν μου καρδιὰ
καὶ στὰ χείλη μου ὁρμοῦνε μὲ μιὰ μόνη σου ΄ματιὰ.
Μὴ μὲ ὁμιλεῖς ἂν θέλης, μὴ μὲ πεῖς γοητευτικὰ
λόγια ἀγάπης καὶ λατρείας. Φθάνει νἆσαι ἐδῶ κοντά,
νὰ σὲ λέγω πὼς σὲ θέλω, νὰ σʼἐγγίζω, τὴν δροσιὰ
τοῦ πρωϊοῦ ποὺ ἀναπνέεις νʼ ἀναπνέω, κι ἂν καὶ αὐτὰ
ὑπερβολικὰ τὰ βρίσκῃς νὰ σὲ βλέπω μοναχά!

Κ.Π.Καβάφης, «Έπος Καρδιάς» (1886)

Δέν τραγουδῶ, παρά γιατί μ’ ἀγάπησες
στά περασμένα χρόνια.
Καί σέ ἥλιο, σέ καλοκαιριοῦ προμάντεμα
καί σέ βροχή, σέ χιόνια,
δέν τραγουδῶ παρά γιατί μ’ ἀγάπησες.

Μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου
μιά νύχτα καί μέ φίλησες στό στόμα,
μόνο γι’ αὐτό εἶμαι ὡραία σάν κρίνο ὁλάνοιχτο
κι ἔχω ἕνα ρῖγος στήν ψυχή μου ἀκόμα,
μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου.

Μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν
μέ τήν ψυχή στό βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα τό ὑπέρτατο
τῆς ὕπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν.

γι’ αὐτό ἡ ζωή μου ἐδόθη
στήν ἄχαρη ζωή τήν ἀνεκπλήρωτη
μένα ἡ ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ’ ἀγάπησες
ἔζησα, νά πληθαίνω
τά ὀνείρατά σου, ὡραῖε, πού βασίλεψες
κι ἔτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ’ ἀγάπησες.

Μαρία Πολυδούρη, «Οἱ τρίλιες πού σβήνουν» (1928)

Πηγή: fititikoskosmos.gr