Μαρίλια Νετιάδη
Μύρισε Θεέ μου Πασχαλιά...
Μύρισε Θεέ μου Ανάσταση...
Τριγύρω η φύση μία ομορφιά...
Γέμισε ο κόσμος ευωδιά...
Στην πιο όμορφη παράσταση...
Ανέκαθεν, από μικρό παιδί, πάντα λαχταρούσα τον ερχομό του Πάσχα. Ίσως γιατί ενδόμυχα αισθανόμουν κάτι να αλλάζει μέσα μου, μα και παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου ένιωθα κάτι να διαφοροποιείται, χωρίς όμως να μπορώ να το συγκεκριμενοποιήσω. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι η ίδια μου η ψυχή ήταν εκείνη που αδημονούσε και πρόσμενε τη χαρά και την ελπίδα που συνόδευε την μεγάλη αυτή γιορτή της Χριστιανοσύνης, δώρο πολύτιμο στην ανθρωπότητα, πνοή ζωής και αισιοδοξίας.
Απόλυτα συνυφασμένη με την εποχή της ζωογόνας άνοιξης, περιτριγυρισμένη από ευωδιές ολάνθιστων λουλουδιών, σε μια περίοδο που ολάκερη η φύση αναγεννιέται και ανασταίνεται, παντού εικόνες απόλυτης αρμονίας, ξυπνώντας τις αισθήσεις από τη χειμερία νάρκη τους, αναζητώντας τον λόγο ύπαρξης, την αρχή της δημιουργίας. Ένα χαμόγελο δειλό σκαρφαλώνει στα χείλη μου φωτίζει το πρόσωπο μου, ζεσταίνει την καρδιά μου.
Μα είναι τόση η παγωνιά που είναι απλωμένη γύρω μας, έχει ποτίσει το είναι μας, βουβός πόνος ζωγραφισμένος σε άδεια δίχως ίχνος λάμψης βλέμματα. Αδυσώπητη και σκληρή η καθημερινότητα, κάνει τα βήματά μας, αργά βαριεστημένα, νωθρά , μακρόσυρτα. Χέρια στις τσέπες, κεφάλι σκυφτό, κινήσεις άχρωμες, λόγια μισά. Χαμένοι κάπου εκεί στον ωκεανό των προβλημάτων ξεχάσαμε πώς είναι να αφηνόμαστε λίγο στην πρόνοια του Θεού. Στηριχτήκαμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις, ανακαλύπτοντας αργότερα με συντριβή πόσο μικροί και αδύναμοι σταθήκαμε απέναντι στην ίδια μας τη ζωή. Ανήμποροι να παλέψουμε μόνοι μας, γυρίσαμε και σπάσαμε στα δύο σαν τα κλαριά που παρασέρνει το δυνατό αγέρι.
Και σίμωσε και πάλι η Μεγαλοβδομάδα, εκείνη των Παθών, σκορπώντας ανάμικτα συναισθήματα λύπης, χαράς, αγωνίας, ελπίδας, συγκρούονται με πείσμα μεταξύ τους όπως συγκρούεται ο θάνατος με τη ζωή, ο Άδης με τα Ουράνια, το σκοτάδι με το φως. Με δέος στέκεις μπροστά στο θείο δράμα σκεπτόμενος και πάλι πως πριν την Ανάσταση υπάρχει η Σταύρωση, πριν τη λύτρωση ο πόνος, πριν το γέλιο το δάκρυ. Με ταπείνωση μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας Εκείνου που ήρθε να διδάξει μονάχα αγάπη και που δέχτηκε τη δόξα, και τον θαυμασμό και ύστερα την προδοσία, το ράπισμα, τη σταύρωση.
Έχω ανάγκη να αποτραβηχτώ για λίγο από τη βουή, την πολυκοσμία, την άσκοπη πολυλογία. Ήρθε η ώρα να στραφώ και πάλι μέσα μου αναζητώντας την ομορφιά της σιωπής, τη γαλήνη της εσωτερικότητας. Με ειλικρινή μετάνοια και μεταμέλεια, ας παραδεχτούμε τα λάθη μας, τα πάθη μας, κάνοντας απολογισμό πράξεων, λέξεων, σκέψεων, συναισθημάτων, επιλογών, της ίδιας μας της μέχρι τώρα πορείας στον κόσμο τούτο.
Ενεργοποιώντας το καμπανάκι της συνείδησης βάζουμε φρένο σε καταστάσεις αδιέξοδες και ατέρμονες, με πυξίδα την αλήθεια ακολουθούμε και πάλι την πορεία προς την σωτηρία της ψυχής μας που είναι καμωμένη να πράττει το καλό.
Κατάνυξη τυλίγει τις Άγιες τούτες ημέρες. Μέσα στο χαμηλό φωτισμό των κεριών, με.ψαλμωδίες γλυκές, λιβάνι και αρώματα, μυσταγωγία ολάκερη σε προσκαλεί να αφήσεις έξω από τα σκαλιά της εκκλησίας τις έγνοιες και τις μέριμνες. Ο νους και οι σκέψη καθαρές, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για ότι έχεις κερδίσει με κόπο και ιδρώτα μα πιότερο για ό,τι σου έχει χαριστεί σαν από θαύμα, με την καρδιά μαλάκια, δεκτική, δοτική αφήνεσαι στην Αγάπη Του. Ταξιδεύοντας νοερά στη στιγμή που η πλάση θρηνεί το θάνατο του Δημιουργού της, θρηνείς κι Εσύ για όλα όσα έχεις απωλέσει στο παρελθόν, για όλα όσα θα χάσεις στο μέλλον.
Ανασύρεις και πάλι μνήμες, ήχους μυρωδιές, ενώ τα μάτια πονούν από την προσπάθεια να μείνουν στεγνά. Τα πόδια δεν κρατούν το βάρος της ψυχής, στα γόνατα πια πεσμένος, χέρια μπλεγμένα σε στάση προσευχής, βλέμμα στραμμένο στα ουράνια, παρακαλάς ευχαριστείς, αφήνοντας πια τα δάκρυα να κυλήσουν, πνοή δροσιάς στην φλογισμένη σου ύπαρξη, ξεπλένουν, την πίκρα, τον καημό.
Προσδοκώντας Ανάσταση, με σιγουριά, ελπίδα, αισιοδοξία, όπως Εκείνος μας δίδαξε, όπως μας ζήτησε να τον ακολουθήσουμε με πνεύμα ελευθερίας, να επιλέξουμε συνειδητά τον δρόμο Του, ακολουθώντας τα χνάρια Του, σηκώνοντας τον προσωπικό μας Σταυρό. Στο διάβα της ζωής μας θα συναντήσουμε Ιούδες που φιλούν υπέροχα, μα και Κυρηναίους που θα μοιραστούν μαζί μας το βάρος της δοκιμασίας και θα το ελαφρύνουν. Θα απαρνηθούμε πριν αλέκτωρ λαλήσει μια φορά, θα απαιτήσουμε να απαλλαγούμε από το μαρτύριο. Μα η ώρα της Ανάστασης δε θα αργήσει, συνεπής όπως κάθε χρόνο, στην ώρα που της πρέπει και θα είναι και πάλι πολύτιμη ξεχωριστή, αχτίδα φωτός που θα μπει απροσκάλεστη από μια τόση δα χαραμάδα και θα πλημμυρίσει με φως το σκοτάδι της ψυχής και του μυαλού μας. Αν αφεθούμε θα μας παρασύρει σε ένα ατελείωτο ταξίδι ψυχικής και σωματικής ανάτασης, σε μια εμπειρία ευτυχίας μοναδικής, μια πρόγευση του Παραδείσου εδώ κάτω στην γη...
Πηγή: https://www.ewoman.gr/
