σκόρπισε μύρα ακριβά, χάρισε τη λιακάδα.
Το αεράκι φύσαγε και τρέμανε τα φύλλα,
Μεσολογγίτες στη σκλαβιά ζούσαν μ' ανατριχίλα.
Σκελετωμένοι, άμοιροι, λες βγήκαν απ' το μνήμα
μύρια πουλιά στην ερημιά, τελειώσανε κι εκείνα.
Γάτες, ποντίκια, ερπετά τα φάγαν ένα - ένα
χορτάρι μέσα στους αγρούς δεν έμεινε κανένα.
Μεσολογγίτες στη σκλαβιά κι η πείνα τους θερίζει,
η μάνα βλέπει νηστικό το γιό της και δακρύζει.
Βαριά τους σφίγγει ο κλοιός του Κιουταχή τ' ασκέρια
τους κόπηκε και η λαλιά, παρέλυσαν τα χέρια.
Τα Βάγια σαν ξημέρωναν μια νύχτα μυρωμένη,
γιουρούσι ετοιμάζαμε να φύγουν οι καημένοι...
Ο τόπος γέμισε Τουρκιά, μ' αρβανιτιά οι δρόμοι
το γένος ξεριζώθηκε το πνίξανε οι πόνοι.
Το σχέδιο προδόθηκε, τίποτε πια δε μένει
όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές παθαίνει.
Και...ο Καψάλης πέταξε στου ουρανού τα μέρη
να πει με πόνο στο Θεό τη Λευτεριά να φέρει...
Πηγή: sparmatseto.gr
