Ένα από τα σημαντικότερα έργα που έγιναν ποτέ στη χώρα μας, είναι αναμφίβολα η διάνοιξητης διώρυγας της Κορίνθου. Η σκέψη για διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου χρονολογείται από τον 7ο π.Χ. αιώνα, από τα χρόνια του Περίανδρου, όμως με τα πενιχρά τεχνικά μέσα της αρχαιότητας κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να γίνει. Έτσι, επινόησε τον Δίολκο, ένα πλακόστρωτο διάδρομο, «ντυμένο» με ξύλα, πάνω στον οποίο γλιστρούσαν τα πλοία της εποχής αλειμμένα με λίπος για να περάσουν τον Ισθμό από τη μια ακτή στην άλλη.
Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, ο Ιούλιος Καίσαρ το 44 π.Χ. και ο Καλιγούλας το 37 π.Χ. έκαναν ανάλογα σχέδια, τα οποία όμως. Στα σχέδια αυτά βασίσθηκε ο Νέρωνας, όταν αποφάσισε το 66 μ.Χ. να πραγματοποιήσει το έργο. Οι εργασίες ξεκίνησαν ταυτόχρονα και από τις δυο άκρες (Κορινθιακό – Σαρωνικό), και χρησιμοποιήθηκαν τότε χιλιάδες εργάτες. Όμως ενώ το έργο εκσκαφής είχε προχωρήσει σε μήκος 3.300 μ., σταμάτησε, όταν ο Νέρωνας αναγκάστηκε να γυρίσει στη Ρώμη για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του στρατηγού Γάλβα. Τελικά, με το θάνατο του Νέρωνα το έργο εγκαταλείφθηκε.
Όταν η Ελλάδα απέκτησε την ανεξαρτησίας της από του Οθωμανούς, βρέθηκε στο κατώφλι της βιομηχανικής εποχής. Με τις συνθήκες να είναι ευνοϊκές, ο τότε κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, προβλέποντας τη μεγάλη σημασία που θα είχε γενικότερα για την ανάπτυξη της χώρας η κατασκευή της διώρυγας, ανέθεσε τη σχετική μελέτη σε ειδικό μηχανικό. Το κονδύλι όμως των 40 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων δεν μπορούσε να εξευρεθεί και έτσι η προσπάθεια του κυβερνήτη εγκαταλείφθηκε.
Με τη Βιομηχανική Επανάσταση του 19ου αιώνα, η τεχνολογική εξέλιξη επέτρεπε πλέον την υλοποίηση της πανάρχαιας ιδέας διόρυξης του Ισθμού. Η "δια του Ισθμού οδός", με την παράκαμψη των επικίνδυνων ακρωτηρίων Κάβο Μαλέα και Κάβο Ματαπά, θα παρείχε ταχύτητα, ασφάλεια και οικονομία στη διεθνή ναυτιλία και στο διεθνές εμπόριο ενώ παράλληλα θα συνέδεε δύο διαφορετικούς κόσμους, την Δύση με την Ανατολή.
Η Κυβέρνηση Ζαΐμη, τον Νοέμβριο του 1869, ψήφισε το νόμο της «περί διορύξεως του Ισθμού της Κορίνθου». Το ελληνικό δημόσιο κατακύρωσε το έργο το 1881 σε εταιρεία του στρατηγού Στέφανου Τύρρ. Ύστερα όμως από 8 χρόνια οι εργασίες διεκόπησαν, λόγω εξαντλήσεως των κεφαλαίων της εταιρείας. Την συνέχιση του έργου ανέλαβε η Ελληνική εταιρεία με την επωνυμία «Εταιρεία της Διώρυγας της Κορίνθου», υπό τον Ανδρέα Συγγρό, η οποία και αποπεράτωσε το έργο. Αυτό το οικονομικό τόλμημα, αυτός ο τεχνικός άθλος, με τη χρησιμοποίηση των τελειότερων μηχανικών μέσων της εποχής και 2.500 εργατών, ολοκληρώθηκε μετά από 11 χρόνια. Ήταν αποτέλεσμα της αναπτυξιακής πολιτικής του πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος με την κατασκευή μεγάλων έργων υποδομής στόχευε στη δημιουργία ενός σύγχρονου και οικονομικά ανεπτυγμένου κράτους. Τα εγκαίνια έγιναν με ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια στις 25 Ιουλίου 1893, από τον πρωθυπουργό Σωτήριο Σωτηρόπουλο.
Η γεωλογική σύσταση των πρανών της Διώρυγας είναι ανομοιόμορφη, με ποικιλία γεωλογικής συστάσεως εδαφών. Μια ιδιομορφία, που διαχρονικά έχει ως συνέπεια την κατάπτωση μεγάλων χωμάτινων όγκων, με αποτέλεσμα την κατά καιρούς παύση λειτουργίας της διώρυγας για αποκατάσταση.
Αν και πέρασαν σχεδόν 130 χρόνια από την διάνοιξη του ισθμού και παρά τα τεχνολογικά άλματα που έχουν σημειωθεί, εντούτοις σχεδόν τίποτα δεν έχει εκσυγχρονιστεί στη διώρυγα, με αποτέλεσμα το πιο δημοφιλές αξιοθέατο για τους ξένους τουρίστες, μετά τον Παρθενώνα, εκτός των δυσλειτουργιών που παρουσιάζει, να ελλοχεύει κινδύνους για τη ζωή τόσο όσων την διασχίζουν, όσο και αυτών που την επισκέπτονται ή κατοικούν πλησίον της, με σωρεία θανατηφόρων ατυχημάτων να έχουν λάβει χώρα.
Επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια και υπό δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, λόγω και των παρατεταμένων μέτρων, εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού, με πρωτοβουλία και παρέμβαση των δύο Υφυπουργών-Βουλευτών Κορινθίας, Νίκου Ταγαρά και Χρίστου Δήμα, καταδείχθηκε στην κυβέρνηση η αναγκαιότητα της άμεσης επίλυσης αυτών των χρόνιων προβλημάτων και η διασφάλιση της ζωής κατοίκων και επισκεπτών. Έτσι λοιπόν η διώρυγα κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, μεθοδεύοντας με αυτόν τον τρόπο, ταχείες διαδικασίες αποκατάστασης των προβλημάτων για την ασφαλή απόδοση της διώρυγας στην ναυσιπλοΐα και με τον προϋπολογισμό των έργων να ανέρχεται στα 9.000.000 Ευρώ.
Ας ελπίσουμε το μέλλον της διώρυγας της Κορίνθου, του επιβλητικότερου των πέντε μεγαλύτερων κατασκευαστικών έργων της σύγχρονης Ελλάδος (Φράγμα Μαραθώνα, Αποξήρανση Κωπαΐδος, Γέφυρα Ρίου-Αντιρίου και Αττική Οδός), να συνεχίσει να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των προγόνων μας, να μην απαξιωθεί και να συνεχίσει να αποτελεί σημείο αναφοράς υλοποίησης οραμάτων και υψηλών στόχων, όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και εν γένει της ανθρωπότητας, αφού σίγουρα έχει θέση στα 7 σύγχρονα θαύματα.
Γιώργος Γρηγοράκος
Αξιωματικός Πολεμικού Ναυτικού ε.α
Δημότης Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγίων Θεοδώρων
