Μεγάλη Πέμπτη
Ακίνητη κοιτώντας τ’ αγκάθινο στεφάνι
που Σου φόρεσαν
με ένα κρίνο λευκό
απ’ τον παιδικό μου κήπο
σου χαϊδεύω απαλά
τις κατακόκκινες σταγόνες
στο πάλλευκό Σου μέτωπο.
Αίφνης τ’ αγκάθια εξαϋλώνονται
όπως εξαϋλώνεται κάθε σκληρό δέρμα
σε τοξικά οικοσυστήματα
όπως εκείνα στις καυστικές λίμνες
της Αφρικής
όπου ανθίζουν τα κυανοπράσινα δηλητηριώδη φύκια
όπως εξατμίζεται κάθε δάκρυ πικρό
την ώρα της πιο γνήσιας συντριβής
την ώρα που το αθέατο διακριτικά
μας πλησιάζει.
Ύστερα σε βλέπω να χαμογελάς
κοιτώντας διαπεραστικά το πλήθος
μ’ ένα βλέμμα ανυπόκριτα συμπεριληπτικό κι ατόφιο
όπως αυτό που διαπερνά σαν σφαίρα
το πηχτό σκοτάδι
εξαγνίζοντας το μαύρο μ’ ανέσπερο λευκό
όπως αυτό που ανταλλάζουν ανεπιτήδευτα
οι κλόουν με τα παιδιά
καθώς λάμπουν αυτόφωτοι
ανάμεσα στις μαύρες τρύπες της αβύσσου
κι ένα άστρο βρέφος βγαίνει απρόσμενα
έξω από το σύμπαν
σαν νεογέννητο που σπαρταρά
έξω από τη μήτρα
αδημονώντας για την Αφή
επάνω στο Σώμα
σαν κυνηγημένη Ελπίδα
που ξέφυγε απ’ τις στάχτες.
Έτσι ατάραχα και κατανυχτικά
καθώς σ’ αντικρίζω Θεέ μου
πίσω από τη ραγισμένη εικόνα
της Σταύρωσης
σκέφτομαι όλα εκείνα τα παιδιά
που χάθηκαν ανάμεσα σε δύο μέτωπα
όλα εκείνα τα σκοτωμένα πουλιά
ανάμεσα σε δύο ουρανούς
κι όλα τα καμένα δάση
ανάμεσα και έξω από τα σύνορα
κι αναλογίζομαι:
Πώς να γεμίσουν ξανά με τριαντάφυλλα τα συρματοπλέγματα;
Θα μπορέσει άραγε κανείς ν’ αγγίξει
ποτέ την ομορφιά χωρίς να τον πληγώσει;
Απρίλης 2024
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
