Χρόνια πολλά Μαμά
Φέτος θα σου ευχηθώ, χωρίς να σε δω.
Φέτος δεν θα σε αγκαλιάσω, δεν θα σε φιλήσω.
Φέτος για να σε αγαπώ, δεν θα είμαι δίπλα σου.
Έχω δυο μήνες να σε δω…
Σε αυτούς τους 2 μήνες νιώθω ότι ωρίμασα, έγινα πιο υπεύθυνη, ανέλαβα τις ευθύνες μου. Από κόρη σου, έγινα μια ώριμη ενήλικας. Από παιδί σου, έγινα μια υπεύθυνη πολίτης.
Δεν με πειράζει, που δεν σε βλέπω. Μου φτάνει που είσαι καλά.
Βέβαια, μου λείπεις, συχνά.
Όταν ξυπνάω μέσα στην νύχτα.
Όταν παίζω με την κόρη μου.
Είναι Άνοιξη έξω και σκέφτομαι πόσο σου αρέσουν οι βόλτες στις ανθισμένες πόλεις.
Παρηγοριέμαι όμως, επειδή σκέφτομαι ότι είσαι καλά.
Ξημερώνει η γιορτή της Μητέρας.
Στο μυαλό μου γυροφέρνεις συνέχεια εσύ.
Μου φτάνει όμως που είσαι καλά.
Κοιτάζω το παιδί μου. Το αγκαλιάζω και το φιλώ. Νιώθω τυχερή και ευλογημένη που είμαι μαζί της.
Απλώς, να… σήμερα θα ήθελα να μπορώ να αγκαλιάσω και εγώ λίγο την μαμά μου. Να μην είμαι η υπεύθυνη πολίτης και η ώριμη ενήλικας. Να μπορώ να σε φιλήσω και να σου ευχηθώ, «να σε χαίρομαι!».
Ας είναι… Μου αρκεί που είσαι καλά.
Σε σκέφτομαι και στο μυαλό μου μπερδεύονται χαρούμενες στιγμές, γέλια, κλάματα, καυγάδες μάνας και κόρης, αγωνίες, ευτυχισμένες μέρες. Και τότε συνειδητοποιώ ότι μπόρα είναι και θα περάσει. Πρέπει να περάσει!
Απλώς, να… μου λείπεις λίγο πιο πολύ σήμερα!
Χρόνια πολλά, Μαμά…
Βέβαια, μου λείπεις, συχνά.
Όταν ξυπνάω μέσα στην νύχτα.
Όταν παίζω με την κόρη μου.
Είναι Άνοιξη έξω και σκέφτομαι πόσο σου αρέσουν οι βόλτες στις ανθισμένες πόλεις.
Παρηγοριέμαι όμως, επειδή σκέφτομαι ότι είσαι καλά.
Ξημερώνει η γιορτή της Μητέρας.
Στο μυαλό μου γυροφέρνεις συνέχεια εσύ.
Μου φτάνει όμως που είσαι καλά.
Κοιτάζω το παιδί μου. Το αγκαλιάζω και το φιλώ. Νιώθω τυχερή και ευλογημένη που είμαι μαζί της.
Απλώς, να… σήμερα θα ήθελα να μπορώ να αγκαλιάσω και εγώ λίγο την μαμά μου. Να μην είμαι η υπεύθυνη πολίτης και η ώριμη ενήλικας. Να μπορώ να σε φιλήσω και να σου ευχηθώ, «να σε χαίρομαι!».
Ας είναι… Μου αρκεί που είσαι καλά.
Σε σκέφτομαι και στο μυαλό μου μπερδεύονται χαρούμενες στιγμές, γέλια, κλάματα, καυγάδες μάνας και κόρης, αγωνίες, ευτυχισμένες μέρες. Και τότε συνειδητοποιώ ότι μπόρα είναι και θα περάσει. Πρέπει να περάσει!
Απλώς, να… μου λείπεις λίγο πιο πολύ σήμερα!
Χρόνια πολλά, Μαμά…
* Η Τόνια Τσαμούρη είναι Θεατρολόγος, Κριτικός Θεάτρου και Δρ. Φιλοσοφίας του Α.Π.Θ.
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
