Στον αδιάστατο το χρόνο,
διχογνωμεί η ελευθερία,
Για τον αφόρητο τον πόνο,
θέτει κριτή την ιστορία…
…..
Η ακριμάτιστη ζωή μου,
διάστημα πεπερασμένο,
Μα ποιος, στην άμμο της ερήμου,
θα βρει τον πλούτο τον κρυμμένο;
Ποιος θα οπλίσει τον εργάτη,
να βάλει τέλος στην οδύνη,
Να λάμψει η μέρα η φευγάτη,
τη θλίψη μας να απαλύνει;
Χάραξα μια ουράνια νότα,
πάνω στο άγραφο το φύλλο,
Να συμπτυχθούν τα γεγονότα,
χρησμό καινούριο ν’ αναγγείλω.
Τέλος στους υπολογισμούς!
Σβήσε κι εσύ τις στείρες νόρμες,
τους θλιβερούς συμβιβασμούς,
τις ανιστόρητες πλατφόρμες…
Θεοποιήσαμε την ύλη
κι η ύλη, γίνηκε ιδέα…
Στ’ άφορου χρόνου την καμπύλη,
τ’ ανάξια, χρίσαμε σπουδαία…
Οι συναθροίσεις των εικόνων,
ανάγκη κι ηθική ευθύνη,
Μα, μες στο πέρασμα των χρόνων,
δες! το παλιό, γερνά και φθίνει.
Πάθος αναδημιουργίας!
σύμβολα και μεταβολές!
Λάβρες στιγμές μιας νοσταλγίας,
που θέλγει έθνη και φυλές!
…..
Με γνώση και με παρρησία,
κάθε χρηστή οντότητα,
Μες στων πραγμάτων την ουσία,
θα βρει μια βεβαιότητα!
Πηγή: https://www.katiousa.gr/
