Διακεκριμένος Κύπριος νομομαθής και νομοδιδάσκαλος, που έθεσε τις βάσεις του Δημοσίου Δικαίου στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα.
Νικόλαος Ι. Σαρίπολος (1817 – 1887)
Ο Νικόλαος Ι. Σαρίπολος ήταν διακεκριμένος Κύπριος νομομαθής και νομοδιδάσκαλος, που έθεσε τις βάσεις του Δημοσίου Δικαίου στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα.
Ο Νικόλαος Σαρίπογλου, όπως ήταν το πραγματικό του επώνυμο (το άλλαξε στο πιο ελληνοπρεπές Σαρίπολος μετά τον θάνατο του πατέρα του) γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1817 στη Λάρνακα της τουρκοκρατούμενης τότε Κύπρου. Ήταν γιος του μεγαλέμπορου Ιωάννη Σαρίπογλου και της συζύγου του Χρυσηίδας Πελεντρίδου.
Με την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης η οικογενειακή περιουσία δημεύτηκε από τους Τούρκους και τα μέλη της οικογένειάς του ίσα που πρόλαβαν να εγκαταλείψουν την Κύπρο και να καταφύγουν στην Τεργέστη. Εκεί ο Νικόλαος διδάχθηκε τα εγκύκλια μαθήματα σε σχολεία της ανθούσας ελληνικής κοινότητας.
Στις αρχές του 1837 στάλθηκε από τον πατέρα του στο Παρίσι με σκοπό να σπουδάσει ιατρική, που ο ίδιος δεν φαίνεται να επιθυμούσε. Αφού παρακολούθησε για ένα διάστημα μαθήματα στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Παρισιού μετεγγράφη στη Νομική Σχολή με την προτροπή του Ιωάννη Κωλέττη, που τότε ήταν πρεσβευτής της Ελλάδας στην Γαλλία. Ολοκλήρωσε τις νομικές του σπουδές το 1844, όταν αναγορεύτηκε διδάκτωρ Νομικής με τη διατριβή του που είχε ως θέμα την «Περί Κλήρου Αγωγή» («Hereditatis Petitio»).
Επέστρεψε στην Ελλάδα τον επόμενο χρόνο κι εργάστηκε για λίγο ως γραμματέας του Iωάννη Κωλέττη. Το 1846 διορίστηκε υφηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετά δύο μήνες έκτακτος καθηγητής του Συνταγματικού και Ποινικού Δικαίου. Αληθινός διανοούμενος και δάσκαλος δεν περιοριζόταν στα μαθήματα που του είχαν ανατεθεί, αλλά θέλοντας να διευρύνει τους ορίζοντες των φοιτητών δίδασκε μεταξύ άλλων τα πολιτεύματα της αρχαίας Ελλάδα μέσα από το έργο του Αριστοτέλη.
Οι εχθροί του τον διέβαλαν στον Όθωνα ότι πολιτικολογούσε και στις 24 Ιουλίου 1852 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο. Τότε επιδόθηκε στη δικηγορία, στην οποία διέπρεψε και από την οποία απέκτησε μεγάλη περιουσία. Έως το 1860 ήταν νομικός σύμβουλος στο Υπουργείο Εσωτερικών.
Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών διορίστηκε εκ νέου το 1862 ως τακτικός καθηγητής τού Εθνικού Δικαίου, το 1863 ως τακτικός καθηγητής της Ποινικής Επιστήμης και από το 1867 και του Συνταγματικού και του Διεθνούς Δικαίου μέχρι το 1875, οπότε απολύθηκε οριστικά.
Μετά την έξωση του Όθωνα (1862), μετείχε στην Εθνοσυνέλευση ως πληρεξούσιος του πανεπιστημίου και ελληνικών παροικιών και διακρίθηκε τόσο για την πολιτική δραστηριότητά του όσο και για τη νομική συμβολή του στην κατάρτιση του Συντάγματος του 1864.
Νομικός με διεθνή αναγνώριση, εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος πολλών Ακαδημιών, όπως της Γαλλικής Ακαδημίας των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών (1876), της Βελγικής Ακαδημίας, της Ισπανικής Ακαδημίας και του Ινστιτούτου Διεθνούς Δικαίου. Έγραψε πολλές νομικές μελέτες («Πραγματεία του Συνταγματικού Δικαίου, «Σύστημα της εν Ελλάδι ισχυούσης ποινικής νομοθεσίας», «Τα των εθνών εν ειρήνη και εν πολέμω νόμιμα» κ.ά.
Από τα φοιτητικά του χρόνια ο Σαρίπολος ασχολήθηκε και με την ποίηση. Έγραψε περί τα 80 ποιήματα, ρομαντικού χαρακτήρα, τα οποία εξέδωσε μετά τον θάνατό του η κόρη του Μαρία Λάντσα.
Από το 1847 ήταν νυμφευμένος με την Αριάδνη Κουσκολέκα, ανιψιά του Μητροπολίτη Αθηνών Μισαήλ Αποστολίδη, με την οποία απέκτησε εννέα παιδιά. Πιο γνωστό από τα παιδιά του είναι ο συνονόματος γιος του (Νικόλαος Ν. Σαρίπολος, 1876-1944), ο οποίος θεωρείται ο θεμελιωτής του Συνταγματικού Δικαίου στην Ελλάδα.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/3106
© SanSimera.gr
