Δημήτριος Ζόγκας
Την 21η Ιανουαρίου 2024 παρουσιάστηκε ένα παγκόσμιο παράδοξο!
Γιορτάστηκε η επέτειος των 40 χρόνων από την ίδρυση του πολιτιστικού συλλόγου ο «ΊΒΥΚΟΣ». Ποιο είναι το παράδοξο;
Δεν εκλήθη ο βασικός εμπνευστής και ιδρυτής του συλλόγου και ο επί σχεδόν 38 χρόνια πρόεδρός του -ζώντος αυτού-. Δεν εκλήθησαν επίσης οι υπόλοιποι 11 εν ζωή συνιδρυτές του «ΊΒΥΚΟΥ» ή εκπρόσωποι των εκλιπόντων ιδρυτικών μελών. Δηλαδή από την επέτειο για τα 40 έτη, έλειπαν κάπου τα 37-38.
Η πράξη αυτή των σημερινών «διοικούντων» σκιαγραφεί απόλυτα το είδος και τη χροιά του χαρακτήρα τους.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι μια δράκα ανθρώπων στερούμενων ήθους, αγάπης, ευγνωμοσύνης και σεβασμού προς το πρόσωπό μου, που πριν από τρία περίπου χρόνια με μεθοδευμένο τρόπο με εξοβέλισαν, από ένα έργο που μαζί με μια μικρή ομάδα συμπολιτών μου έκτισα, ανέπτυξα και υπηρέτησα με υπερηφάνεια, συνέπεια και αυταπάρνηση.
Ήταν τότε, που μεταξύ άλλων, δέχτηκα ύβρη με το φαιδρότατο χαρακτηρισμό του «Φασίστα»! Πόσο Μακάβριο! Τόσο για εκείνον που τον εξέφρασε, όσο και για εκείνους που τον εμπέδωσαν με τη στάση τους.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν κατάλαβαν πως ο «ΊΒΥΚΟΣ» δεν παρουσιάστηκε από το πουθενά. Κάποιος και κάποιοι τον ίδρυσαν πριν 40 χρόνια, όταν πολλοί από αυτούς δεν είχαν γεννηθεί. Αυτό το αρνήθηκαν. Γι’ αυτούς, ο «Ίβυκος» προήλθε από παρθενογένεση.
Δεν κατάλαβαν οι άνθρωποι αυτοί, ότι για να ριζώσει ένα δέντρο πρέπει κάποιος να το φυτέψει, για να γίνει το στάχυ πρέπει κάποιος να το σπείρει. Τα τριαντάφυλλα στον κήπο μας δεν φυτρώσανε μόνα τους, κάποιος φύτεψε τις τριανταφυλλιές.
Κι αυτοί δε φυτρώσανε μόνοι τους, κάποια γλυκιά μανούλα τους γέννησε.
Κατήργησαν την ιστορία, τα πεπραγμένα πριν από αυτούς, ή ακόμα χειρότερο, τα εκμεταλλεύτηκαν και τα εκμεταλλεύονται (και όχι, δεν τα αξιοποιούν) κατά το δοκούν.
Τότε, που ο μόχθος, η προσπάθεια να λειτουργήσει και να επιβιώσει αυτός ο σύλλογος, παράλληλα με τις αιματηρές οικονομικές θυσίες δημιουργίας και ανάπτυξης της μοναδικής σε πλούτο ιματιοθήκης ήταν αθόρυβος, ταπεινός και κυρίως άδολος μακριά από κάθε είδους «αστραφτερής» προβολής και δημοσίευσης σε κοινωνικά δίκτυα. Τότε, που η κοινωνική ευαισθησία, η περιβαλλοντική ευθύνη και το έμπρακτο ενδιαφέρον προς την ελληνική παράδοση αποτελούσαν τους μοναδικούς στόχους, έξω από κάθε ατομικό συμφέρον και ιδιοτέλεια. Τότε, και για πολλά χρόνια ακόμα, μια μικρή ομάδα συμπολιτών μας με εμένα επικεφαλής οραματίστηκε, σχεδίασε και οργάνωσε τον «ΙΒΥΚΟ», ως φορέα που θα υπηρετεί αποκλειστικά το λεγόμενο «κοινό καλό».
Σήμερα, αποκαθηλώνουν και περιορίζουν εντέχνως φωτογραφικό μου (πιθανώς και άλλο) υλικό από τα γραφεία του συλλόγου, σκοπεύοντας ίσως στη λήθη και στην παραπλάνηση, θυμίζοντας εποχές Σοβιέτ.
Θα αναφέρω κάτι από τα εγκώμια της Μ. Παρασκευής: «Ους έθρεψεν το Μάνα, κίνησαν την πέτραν κατά του ευεργέτου.» και θα υπενθυμίσω ότι η ιστορία δε διαγράφεται κι όσοι το επιχείρησαν βούλιαξαν αργά ή γρήγορα στον βούρκο της παραπλάνησης, της λήθης και του σκοταδισμού. Άλλωστε ο Παπαδιαμάντης μας έλεγε κάποτε «Πρέπει να κοιτάζουμε πίσω για να πάμε μπροστά».
Αποτίνομαι λοιπόν στους σφετεριστές του μόχθου και του έργου άλλων και τους λέγω: και να με καλούσατε στη γιορτή σας (αυτό ίσως μετρίαζε κάπως την τοξικότητά σας) δε θα παρευρισκόμουνα, γιατί η συμπεριφορά σας συνάδει με ανθρώπους υποκριτές, κίβδηλους, βέβηλους και ψεύτικους, καθιστώντας τους περισσότερους από εσάς ακατάλληλους να εκπροσωπούν τον πολιτισμό, την παράδοση, το ήθος και την ελληνική διδαχή.
Ίσως μεταξύ τους να υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι.
Δεν θα παρευρισκόμουνα γιατί μου «κλέψανε» τον ονειρικό μου «ΊΒΥΚΟ», αλλά δε θα κλέψουνε και την ψυχή μου.
Δ. Ζόγκας
Ιατρός - Χειρουργός
Υ.Γ.1 Παρόλα αυτά παροτρύνω τους γονείς των παιδιών, να τα στέλνουν στον «ΊΒΥΚΟ» γιατί η ζύμη, η αύρα και το φως των ιδρυτών του θα πλανιέται πάνω απ’ αυτό το αγκυροβόλι πολιτισμού που λέγεται «Ίβυκος 1984»
Υ.Γ.2 Η γενιά η δική μου απέχει από μια έως δυο γενιές από την γενιά αυτών των ανθρώπων που περιέγραψα στην επιστολή μου. Οι άνθρωποι αυτοί γαλουχήθηκαν και μεγάλωσαν σε ένα φρικτό πολιτικό και πολιτιστικό περιβάλλον, που συρρίκνωσε ή κατήργησε ανθρωπιστικές – πνευματικές αξίες, ιδανικά, ελληνορθόδοξο πνεύμα, πραγματική γνώση και απογύμνωσε τον ελεύθερο άνθρωπο από τον πνευματικό του μανδύα μετατρέποντας τον σ’ ένα ηλεκτρονικό ψηφιακό εξάρτημα. Χωρίς πνοή οξυγόνου.
Έτσι θα ‘λεγα ότι οι άνθρωποι αυτών των γενιών δεν φταίνε ολοκληρωτικά, αλλά φταίμε κι εμείς που επιτρέψαμε να γίνει αυτό που έγινε.
