Να το πάρουμε από το τέλος προς την αρχή. Λέει το σποτ: “ΑΝ ονειρεύεσαι να κάνεις τη δική σου οικογένεια αύριο, φρόντισε να ενημερωθείς σήμερα!” Σε ποιες απευθύνεται; Σε όσες ονειρεύονται να κάνουν τη δική τους οικογένεια. Απευθύνεται στη Δούρου που δηλώνει με καμάρι “είμαι 47 ετών και δεν έχω παιδιά”; Όχι. Κατηγορεί τη Δούρου γιατί δεν έκανε παιδιά; Όχι. Λέει σε κάθε Δούρου αυτού του κόσμου “εσύ φταις που στην Ελλάδα μειώνονται οι γεννήσεις”; Όχι. Και πού καταλήγει; Ενημερώσου! Είναι κακό κάποιος να σου προτείνει να ενημερωθείς;
Όλο το κείμενο είναι γραμμένο από γυναίκα, τη δημοσιογράφο Κία Παπαδοπούλου η οποία εξομολογείται πως σ΄ αυτό καταθέτει ένα κομμάτι από την ψυχή της. Έχει περάσει τα 40, δεν έχει γίνει μάνα και θέτει στον εαυτό της τα ερωτήματα που έγραψε, απευθυνόμενη, το υπογραμμίζω, σε όσες τα συμμερίζονται. Target group το λεν αυτό στο χωριό μου. Δεν τα συμμερίζεσαι; Δεν σε αφορά. (Το ίδιο ερώτημα “πότε θα γίνω μάνα;” δεν ενόχλησε κανέναν ως μότο της Δήμητρας Παπαδοπούλου στη γνωστή σειρά «Σ΄αγαπώ – Μ΄αγαπάς».)
Οι διαφημίσεις απευθύνονται σε όσους ενδιαφέρονται για το προϊόν. Τα κοινωνικά μηνύματα απευθύνονται σε όσους και σε όσες αγγίζει το θέμα που θίγουν. Υπάρχουν κοινωνικά μηνύματα για την ανάγκη ψυχολογικής στήριξης λόγω του παρατεταμένου lockdown, την έλλειψη επικοινωνίας παιδιών και γονέων, την αδιαφορία για τους ηλικιωμένους, την ενδοοικογενειακή βία κι ένα σωρό άλλα. Είναι υποτιμητικά για όσους δεν αφορά το πρόβλημα; Αισθάνθηκε προσβολή κανένας από όσους έχουν ήρεμη οικογενειακή ζωή; Κατακλύσθηκαν τα social media από υστερικές φωνές αντίδρασης; Θεωρήθηκε ρατσιστικό, χυδαίο, μεσαιωνικό κ.λπ. κάποιο από αυτά τα σποτ που δείχνουν κακοποιημένες γυναίκες και παραστρατημένους εφήβους; Ισχυρίσθηκε κανείς ότι όλες οι γυναίκες και όλοι οι έφηβοι είναι έτσι; Αποσύρθηκαν αιγίδες, ματαιώθηκαν συμμετοχές, βγήκαν κυβερνητικές ανακοινώσεις; Όχι!
Είδα το σποτ πολλές φορές, ψάχνοντας να βρω κάτι το επιλήψιμο. Πουθενά δεν λέει ούτε υπονοεί πως η γυναίκα είναι μηχανή παραγωγής παιδιών, πως αυτός είναι ο μόνος ρόλος στη ζωή της, πουθενά δεν υπάρχει κάτι που να θίγει την προσωπικότητά της ή να περιορίζει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, όπως ανέφερε ο εκπρόσωπος του πρωθυπουργού, δικαιολογώντας την απόσυρση της ΕΡΤ και του ΑΠΕ από τον ρόλο των χορηγών επικοινωνίας. Όμως, διάολε, παιδιά γεννούν μόνο οι γυναίκες! Δεν έχει βρεθεί άλλος τόπος. Όταν η καριέρα ή οτιδήποτε άλλο ακυρώνει τη μητρότητα, δεν προκύπτουν απόγονοι! Είναι τόσο απλό.
Υπάρχει ένας άνθρωπος στον κόσμο που να υποστηρίζει πως μητρότητα και καριέρα μπορούν να συνυπάρχουν, χωρίς η μία να μπαίνει στα χωράφια της άλλης; Εκατοντάδες άρθρα σε δημοφιλή περιοδικά και άλλες τόσες τηλεοπτικές εκπομπές έχουν ως θέμα το πώς θα συνδυαστούν αυτά τα δύο με αμοιβαίες παραχωρήσεις, για να μην μπατάρει κανένα. Εγώ θα έλεγα και πατρότητα και καριέρα. Το κρίνω εξ ιδίων. Από τα 30 μέχρι τα 50 μου, δούλευα 14 ώρες τη μέρα, τουλάχιστον. Έκανα περιουσία, αλλά παιδιά δεν έκανα. Πότε θα τα έβλεπα; Παντρεύτηκα στα 51 και παιδί απέκτησα στα 53. Ένα μόνο, συμβάλλοντας στην επιδείνωση των δημογραφικών στοιχείων της χώρας. Το πλεονέκτημα είναι ότι τώρα έχω χρόνο και προσοχή να του προσφέρω. Το μειονέκτημα είναι πως όταν ο γιος μου γίνει 30, θα είμαι 83, αν δεν κοιτάω τα ραδίκια ανάποδα. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα προφτάσω να δω εγγόνια. Είναι φυσιολογικό αυτό; Όχι!
Προς τι λοιπόν το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός και η «τεράστια κατακραυγή» για ένα θέμα που απευθύνεται σε όσους το αντιλαμβάνονται ως πρόβλημα και όχι στους άλλους; Διότι οι «άλλοι» έχουν κατακτήσει το δικαίωμα να φιμώνουν την αντίθετη άποψη με το πρόσχημα της πολιτικής ορθότητας. Ίσως και διότι ανάμεσα στους άλλους υπάρχουν πολλοί που τους αγγίζει το πρόβλημα, αλλά προσπαθούν να το διαχειριστούν με τους φροϋδικούς μηχανισμούς άμυνας – άρνηση & απώθηση – και δεν θέλουν κανέναν να τους το θυμίζει. Εγώ ρωτάω το ακόμα πιο στοιχειώδες: γιατί πρέπει να υπάρχει κατακραυγή και πόλεμος στον δημόσιο λόγο όταν ακούγεται κάτι με το οποίο δεν συμφωνείς; Είναι παράνομο; Απειλεί κάποιον; Αν όχι, γιατί τόσο μένος; Προσπέρασέ το. Θέλει ο Χ να κάνει μια ημερίδα, ένα συνέδριο, μια καμπάνια για το Ψ θέμα, οποιοδήποτε θέμα, που έχει, όπως όλα τα θέματα, τους υπέρ και τους κατά. Μπορεί; Ναι ή όχι; Η απάντηση της «προχώ» δημοκρατίας μας είναι «όχι». Πώς συμβιβάζεται η (δήθεν) ανθρωπιστική προσέγγιση του ζητήματος με τις κατάρες, τους αφορισμούς και τη λυσσαλέα επίθεση εναντίον όσων δεν ασπάζονται τη συγκεκριμένη «ανθρωπιστική» οπτική γωνία; Μέγα πρόβλημα των καιρών μας. Ίσως έπρεπε να γίνει ένα συνέδριο και γι’ αυτό.
Τι ήθελε να πει, λοιπόν, το συνέδριο όπως φαίνεται ξεκάθαρα κι από το σποτ κι από τα κείμενα του site που «κατέβηκε» μετά την «κατακραυγή»; Ότι η φύση – καλώς ή κακώς – έχει θέσει ορισμένα όρια, τα οποίο δεν μπορείς να ξεπεράσεις χωρίς επιπτώσεις. Η εγκυμοσύνη μετά τα 40 έχει μεγαλύτερο ρίσκο. Για παράδειγμα, ενώ η πιθανότητα εμβρύου με χρωμοσωματικές ανωμαλίες είναι μία στις 1250 όταν η έγκυος είναι 25 ετών, στα 40 είναι μία στις 100 και στα 49, μία στις 10! Όλες οι πιθανότητες δυσμενούς έκβασης αυξάνονται κατακόρυφα: αποβολής, επιπλοκών κύησης, πρόωρου τοκετού, νεογνού με προβλήματα υγείας. Δεν είναι απόψεις αυτά, είναι επιστημονικά δεδομένα. «Ναι, αλλά εμένα μια φίλη μου, γέννησε με εξωσωματική στα 54, ένα παιδί υγιέστατο.» Μπράβο της, όμως δεν είναι αυτό το φυσιολογικό. Ούτε για το σώμα της που πολυβολήθηκε με ορμόνες, ούτε για το παιδί που θα μεγαλώσει με μαμά-γιαγιά.
Κι όσοι άνδρες συμμετείχαν σε υποβοηθούμενη σύλληψη δεν αναπολούν με νοσταλγία τον δικό τους ρόλο, στο ρομαντικό τετ-α-τετ με τον σπερματοσυλλέκτη.
Ένα συνέδριο, που διοργανώνεται μάλιστα από γιατρούς εξειδικευμένους στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, που έχουν δει τα ματάκια τους περιπτώσεις και περιπτώσεις, χωρίς πάντα ευτυχή κατάληξη, έχει κάθε δικαίωμα να βροντοφωνάξει αυτό που όλοι αντιλαμβανόμαστε, αλλά ο μεταμοντέρνος Φα-Φα (Φασισμός – Φαρισαϊσμός) της πολιτικής ορθότητας δεν αντέχει ούτε να ακούσει: δεν είναι φυσιολογικό οι άνθρωποι να γίνονται γονείς σε ηλικία παπούδων. Ιncluding me. Αυτή η τάση πρέπει να αναστραφεί. Τελεία και παύλα.
(Το ότι είχαν προσκληθεί να υποστηρίξουν αυτή την άποψη ιεράρχες, άνθρωποι δηλαδή που επέλεξαν την… καριέρα και όχι την τεκνοποιία, μπορεί να είναι οξύμωρο και όχι ευτυχής επιλογή των διοργανωτών, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.)
Όμως το πρόβλημα της υπογεννητικότητας δεν είναι πρωτογενές. Είναι παράγωγο. Η τεκνοποίηση σε προχωρημένη ηλικία και το 1,2 παιδιά ανά ζευγάρι προκύπτουν ως συνισταμένη άλλων προβλημάτων, οικονομικών και κοινωνικών. Κοινός παρονομαστής σε όλα η κρατική αβελτηρία και ανεπάρκεια. Για να κάνεις παιδιά πρέπει να αισθάνεσαι οικονομική ασφάλεια. Καμμιά οικογένεια δεν την αισθάνεται σε περιβάλλον κρίσης, που έχει αποκτήσει πλέον ενδημικό χαρακτήρα. Πρέπει να αισθάνεσαι σταθερότητα. Δεν υπάρχει, όταν οι νόμοι που διέπουν την οικονομική δραστηριότητα αλλάζουν 3 φορές τη βδομάδα και οι φόροι πέφτουν σαν το χαλάζι. Πρέπει αν χάσεις τη δουλειά σου να είναι εύκολο να βρεις άλλη, γιατί τα παιδιά έχουν έξοδα. Δεν ισχύει σε μια οικονομία που μισεί το επιχειρείν και διώχνει επενδύσεις. Πρέπει το κράτος να τραβήξει το μακρύ χέρι του από την τσέπη σου, για να σου μένουν και πέντε φράγκα για την οικογένεια. Πρέπει όταν το παιδί αρρωσταίνει, να μπορεί το σύστημα υγείας να του παράσχει υπηρεσίες αμέσως και να μην κλείνει ραντεβού όταν θα έχει πάει φαντάρος. Πρέπει να υπάρχουν ολοήμεροι παιδικοί σταθμοί και σχολεία, διότι η εργαζόμενη πού θα αφήσει το παιδί μέχρι να επιστρέψει από τη δουλειά; Πρέπει το προνοιακό σύστημα να επωμισθεί εκείνο τη στήριξη της νέας μητέρας και να μην στέλνει τον λογαριασμό στον εργοδότη, διότι έτσι υπονομεύει, αντί να προωθεί, την προοπτική της μητρότητας. Πρέπει τα σχολεία, εκεί που θα στείλεις τα παιδιά σου να διδαχθούν το ευ ζην, να πάψουν να κυριαρχούνται από λούμπεν στοιχεία, αγράμματους και τεμπέληδες κοινωνικούς επαναστάτες που θα τα βγάλουν στο κλαρί των καταλήψεων και των μολότωφ. Πρέπει τα πανεπιστήμια να γίνουν σοβαρά ακαδημαϊκά ιδρύματα κι όχι αχούρια όπου ασχημονούν οι κομματικές νεολαίες.
Όσο οι δημόσιες παροχές έχουν αυτό το χάλι, παιδιά θα γεννιούνται με το σταγονόμετρο. Ένα ζευγάρι που θέλουν το παιδί τους να μεγαλώσει με ποιότητα, θα πρέπει να πληρώσουν από την τσέπη τους και παιδικό σταθμό και γιατρό και σχολείο και ξένη γλώσσα, ίσως και μουσική ή και κάποιο άθλημα. Σούμα, 15 χιλιάδες τον χρόνο, και λίγα λέω. Κι αυτά, πριν αρχίσουν τα πανεπιστήμια. Μπορείς να κάνεις 3 παιδιά; Πόσοι έχουν τέτοιο εισόδημα ώστε να διαθέτουν ετησίως 45.000 μόνο για τα παιδιά;
Ποιοι λοιπόν κάνουν πολλά παιδιά και νωρίς; Όσοι έχουν οικονομική άνεση, κάποιοι της μεσαίας τάξης με πολύ κόπο, θυσίες και ενδεχομένως αναγκαίες εκπτώσεις στο επίπεδο ζωής των παιδιών (π.χ. δημόσιο σχολείο – με προσευχή να πέσουν τα παιδιά σε καλόν δάσκαλο) και όσοι ανήκουν σε φυλές ή σε εθνότητες που δεν πολυσκοτίζονται για σχολεία, επίπεδα ζωής και άλλες τέτοιες… διαστροφές της νεωτερικότητας. Οι τελευταίοι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τα όρια της γυναικείας αυτοδιάθεσης, διότι η γυναίκα στην κουλτούρα τους δεν έχει καμμία αυτοδιάθεση. Όμως η ΠτΔ η οποία έσπευσε να ακυρώσει την αιγίδα της στο συνέδριο, χαίρεται διότι τα παιδιά που δεν κάνουμε εμείς, θα τα κάνουν οι επήλυδες, χωρίς όμως να κάνει καμμία νύξη για τον ρόλο της γυναίκας στον «πολιτισμό» τους.
Μια κοινωνία που διαμαρτύρεται για τη σύνδεση της γυναίκας με τη μητρότητα, είναι ήδη στείρα, διανοητικά. Κι αυτό είναι το χειρότερο είδος στειρότητας. Εκατό συνέδρια πρέπει να διοργανώσουμε με θέμα τη αντιστροφή των αξιών στην κοινωνία μας. Αλλά μάλλον θα ματαιωθούν πριν καν αρχίσουν επειδή θα ορμήσουν να μας κατασπαράξουν οι ανθρωποφάγοι ανθρωπιστές της πολιτικής ορθότητας.
Πηγή: https://www.thepresident.gr/
