Ήταν 1η Σεπτεμβρίου του 2004 όταν στο Μπελσάν της Βόρειας Οσετίας στον Καύκασο οι κραυγές των παιδιών συγκλόνισαν τον κόσμο. Πρώτη μέρα στο σχολείο και το γέλιο των μαθητών παγώνει. Ξαφνικά και απρόσμενα κρατούνται όμηροι στα χέρια τρομοκρατών.
Η Μαρία Τσακίρη με το βιβλίο της «Θλιμμένος Σεπτέμβρης» που κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2019 από τις εκδόσεις Ψυχογιός έφερε στην επιφάνεια τα δραματικά γεγονότα της πολύνεκρης ομηρείας στο σχολείο του Μπελσάν.
Ένα βιβλίο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις αφού σόκαρε το αναγνωστικό κοινό με την ωμή βία και με τη σκληρή του αλήθεια.
Ένα γεγονός όχι μόνο επίκαιρο αλλά και με τρομακτικές διαστάσεις. Η συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου αναφέρει το λόγο που έγραψε τον «Θλιμμένο Σεπτέμβρη». Για την έρευνα που έκανε πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος με βίντεο, φωτογραφίες, και άρθρα. Οι περιγραφές της τριήμερης ομηρίας των 1300 ατόμων μέσα στο γυμναστήριο του σχολείου είναι τόσο ωμές, τόσο συγκλονιστικά σκληρές που αποτυπώνουν όλη τη φρίκη που έζησαν όσοι κατάφεραν να επιζήσουν από την κόλαση αυτή. Μέσα στο κείμενο δίνονται αρκετές περιγραφές επιζώντων όπως ακριβώς ειπώθηκαν και αυτό δίνει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα στο πόσο οδυνηρά ήταν αυτά τα τρία εικοσιτετράωρα που υπέφεραν. Ο τελικός απολογισμός με τους 323 νεκρούς, ανάμεσά τους 186 παιδιά και 18 στρατιώτες, αλλά και άλλους 13 που υπέκυψαν στους σοβαρούς τραυματισμούς τους, τα λέει όλα!
Η δημοσιογραφική εμπειρία της Μαρίας Τσακίρη και η εξαντλητική έρευνα φαίνεται από την αρχή του βιβλίου, καθώς δεν μένει μόνο στα πραγματικά αιματηρά γεγονότα. Η αφήγησή της στο πρώτο μέρος του βιβλίου, ξεκινάει με τις όμορφες εικόνες μιας πόλης που αγνοεί ότι πρόκειται να ζήσει την απόλυτη φρίκη. Μια παρέα παιδιών περιμένουν με ανυπομονησία την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, και προετοιμάζονται για τη μεγάλη Γιορτή της Γνώσης. Οι όμορφες εικόνες, οι ζωντανοί διάλογοι, η γλώσσα που σε ταξιδεύει σε υπέροχα τοπία και τρυφερές σκηνές πολύ σύντομα θα μετατραπούν σε εφιάλτη, έναν εφιάλτη που ξεπερνάει και την πιο νοσηρή φαντασία, που ο ανθρώπινος νους αρνείται να δεχτεί ότι είναι πραγματικότητα.
Η Ροζάνα, ο Αλέξανδρος, η Ελένα και ο Ιβάν είναι τα τέσσερα πρόσωπα της ιστορίας. Από την ήρεμη ζωή, τα εφηβικά όνειρα και τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς στη βαθιά θλίψη. Όσοι επέζησαν σκορπίζονται στους πέντε ανέμους. Για να προχωρήσουν στη ζωή, πρέπει να αναμετρηθούν με τις αναμνήσεις, πρέπει να περπατήσουν στους δρόμους όπου βάδισαν εκείνο το πρωί, να νιώσουν τις μυρωδιές που μύριζαν τις ατελείωτες ώρες της αιχμαλωσίας. Πρέπει να σταθούν απέναντι στο στοιχειωμένο σχολείο και να βρουν το κουράγιο να το κοιτάξουν. Επειδή, ακόμα κι όταν όλα έχουν χαθεί, η ελπίδα πάντα μένει κάπου εκεί έξω, θα απλώσουν το χέρι να την πιάσουν;
Θα αφήσουν λίγο χώρο για να ριζώσει και πάλι στην ψυχή τους η αγάπη; Ο έρωτας;
Θα μπορέσουν να ξεχάσουν το χτες, να ζήσουν το σήμερα και να ονειρευτούν το αύριο; Υπάρχει αύριο για τα παιδιά του Μπεσλάν;
Καθώς προσπαθούμε να πάρουμε απαντήσεις παρακολουθώντας τις ζωές των πρωταγωνιστών στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, η Μαρία Τσακίρη θίγει ένα εξίσου σοβαρό και τρομακτικό ζήτημα, αυτό του trafficking, που εμπορεύεται όχι μόνο ανθρώπινα σώματα, μα και ψυχές, συνειδήσεις και συναισθήματα. Μικρά παιδιά πέντε και έξι ετών αντίστοιχα, ετοιμάζονται να δημοπρατηθούν σαν να ήταν ένα κομμάτι κρέας, και οι πρωταγωνιστές μας μπλέκονται στην υπόθεση αυτή με τρόπο που μας κόβει την ανάσα. Το βιβλίο εξελίσσεται σε ένα αστυνομικό θρίλερ. Σκηνές που κόβουν την ανάσα, ανελέητο κυνηγητό, ένα κινηματογραφικό σενάριο, με πρωταγωνιστές κακοποιούς, μυστικούς αστυνομικούς, ανθρώπους υπεράνω πάσης υποψίας. Οι περιγραφές για το trafficking, η παιδική πορνογραφία, και η οδυνηρή αλήθεια είναι μια γερή γροθιά στο στομάχι για όλους εμάς που αγνοούμε και δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι είναι αληθινά όσα συμβαίνουν γύρω μας. Και ανάμεσα σε όλο αυτό το σκοτάδι ένας άνθρωπος που θέλει και παλεύει να μάθει την αλήθεια πάση θυσία και με κάθε κόστος!
Κόντρα στη λήθη και το “κουκούλωμα” των ανθρώπινων τραγωδιών η συγγραφέας καταπιάνεται από το τραγικό γεγονός της ομηρείας των παιδιών στο σχολείο τους, παρακολουθεί την μετέπειτα πορεία των διασωθέντων , κατακεραυνώνει τους θιασώτες της βίας και της τρομοκρατίας, είτε είναι αυτοαποκαλούμενοι αντάρτες, είτε κρατικά συστήματα καταστολής και βγάζει πανανθρώπινα διδάγματα ανθρωπιάς και ελπίδας. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία και ο αναγνώστης πρέπει να κρατήσει, είναι το αισιόδοξο μήνυμα:
Ακόμη και μπροστά στη μεγαλύτερη οδύνη, στην πιο φριχτή απώλεια, ο άνθρωπος οφείλει να προχωρήσει, να δώσει μια ακόμη ευκαιρία στη ζωή, να νικήσει τους φόβους του, όσο χρόνο και αν χρειαστεί. Η αληθινή αγάπη, ο έρωτας και η βαθιά φιλία είναι το καλύτερο γιατρικό. Όλοι μας έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία, στη δεύτερη ευκαιρία, στην ίδια τη ζωή!
-Τι θα’ λεγες να γεμίσουμε τον χώρο με χαμόγελα και να αφήσουμε τα φαντάσματα απ’ έξω;
Καλό διάβασμα!
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
H ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΚΙΡΗ γεννήθηκε στην Κατερίνη και από το 1982 ζει στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε σε ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας και εργάστηκε ως συντάκτρια και ανταποκρίτρια σε εφημερίδες, περιοδικά αλλά και στο ραδιόφωνο. Επί δύο δεκαετίες δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης και εργάστηκε ως υπεύθυνη γραφείου Τύπου. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ. Το ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα «Ιφιγένεια», «Ο Κύκλος της Σιωπής και ο Θλιμμένος Σεπτέμβρης.