ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖAΚΗΣ
Είναι προφανές ότι η Ελληνοτουρκική ένταση δεν περιορίζεται στο Αιγαίο, αλλά αυτή τη φορά διευρύνθηκε στα νερά της Μεσογείου. Το παιχνίδι είναι διεθνές πλέον και όχι διμερές και οι στρατηγικές συμμαχίες θα παίξουν βασικό ρόλο. Αναρωτιέται κανείς αν και τι έχουν κατανοήσει οι ευρωπαίοι ηγέτες από αυτά που συμβαίνουν και αφορούν άμεσα και πολυεπίπεδα την Ευρώπη στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Λίβανο, στη Λιβύη, στην Συρία.
Με την απόσυρση της Αγγλίας από την Ευρώπη η μόνη αξιόμαχη πολεμικά χώρα είναι η Γαλλία και ευτυχώς ο Μακρόν είναι ένας από του λίγους ηγέτες της που φαίνεται να συνειδητοποιεί τους κινδύνους – κυρίως αυτούς που προέρχονται από το νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό - και μπαίνει στη διαδικασία της δυναμικής παρέμβασης, στα όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Τουρκία του Ερντογάν εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ευρωπαϊκή δημοκρατία, τις ανθρωπιστικές της αρχές, την ανεκτικότητα, ακόμα και τις αποικιοκρατικές της τύψεις προκειμένου να προωθήσει τον ισλαμικό εξτρεμισμό που επί πλέον δημιουργεί και ένα νέο μέτωπο εναντίον του το οποίο έχει αρχίσει να ενεργοποιείται τόσο στον Αραβικό κόσμο όσο και στο Ισραήλ ώστε να δημιουργήσει τις πρώτες αραβοϊσραηλινές συμμαχίες. Μπορεί να μην εντυπώθηκε στην ελληνική κοινή γνώμη η σημασία της συμμαχίας Ισραήλ, Αραβικών Εμιράτων, πιθανόν όμως στο προσεχές μέλλον να το ξαναθυμηθεί με αυξημένο ενδιαφέρον.
Το ΝΑΤΟ μοιάζει πλέον αποδυναμωμένο σκιά του ψυχροπολεμικού του εαυτού με τη Ρωσία να παρακολουθεί ευτυχής την παρακμιακή του εξέλιξη. Η δε Αμερική μοιάζει με αμφίθυμο γίγαντα που παλεύει με τον εαυτό του αντί να ηγείται των γεωπολιτικών διεργασιών.
Ο Μακρόν είναι ο μοναδικός ηγέτης που τόσο ξεκάθαρα αναλαμβάνει δυναμική δράση απέναντι στις βλέψεις του Ερντογάν να ιδρύσει ένα ισλαμικό χαλιφάτο που θα ρυθμίζει τις τύχες του κόσμου. Το εντυπωσιακό είναι η διστακτικότητα της Γερμανίας να δράσει δυναμικά να αναλάβει τις ευθύνες της ως ηγέτιδας ευρωπαϊκής χώρας.
Αντί μιας παρόμοιας πρωτοβουλίας την παρακολουθούμε να συμπεριφέρεται σαν μπακάλης του περασμένου αιώνα που σαλιώνει το μολύβι για να υπολογίσει μια το ξύδι δυο το λάδι τρεις το λαδόξυδο. Η ισχύς της και ο ρόλος της αξίζουν κάτι παραπάνω από αυτό.
Η Ευρώπη παρακολουθεί με μια διστακτικότητα τα σύγχρονα γεγονότα όπως περίπου παρακολουθούσε αμήχανη την ναζιστική προκλητικότητα που οδήγησε στην τραγωδία του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Ακολουθεί πολιτική Τσάμπερλεν και όχι Τσώρτσιλ.
Πάντως στην σημερινή κατάσταση σίγουρα δεν περιμένουμε έναν Άγγλο να σώσει την Ευρώπη.
Πηγή: http://www.topontiki.gr/
