- Aναδημοσίευση από το προσωπικό του Facebook
ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ
Πέρασε τόσος καιρός.
Στέγνωσε πια η βροχή
επάνω στα ατημέλητα μαλλιά των δέντρων
στις παλάμες μου δεν μου απόμεινε μήτε ένα ψίχουλο
από την αγάπη που κάποτε μας χόρταινε
ο καφές βαλσαμωμένος στο ωχρό φλιτζάνι
και το δικό μας φίλμ νουάρ ξεκινά να προβάλλεται
Στο κατώφλι της πόρτας
ένας ογκωδέστατος γκρι φάκελος
με τους στίχους που κάποτε σου' στελνα
με μια ιδιόχειρη λιτή υποσημείωση
πως δυστυχώς δεν βρέθηκε παραλήπτης.
Να υπήρξες άραγε;
Να υπήρξα κι εγώ;
Μα, που σκορπίστηκε τόση αγάπη
που διαμελίστηκαν τόσα αθώα ποιήματα
ποιά ανόητη κι απεχθής σκιά
αποκαθηλώνει βίαια
όσα με περισσή γενναιότητα νιώσαμε;
Φοβάμαι να αγαπήσω ξανά.
Το δικό μας φίλμ νουάρ προβλήθηκε τελικά
με άνεργους κι απαίδευτους κομπάρσους
και τη σκηνοθεσία υπογράφει
κάποιος ανέραστος ερασιτέχνης σκηνοθέτης
με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο, χρόνος.
(Σχόλιο: Κάποιοι ξέμπαρκοι, πεινασμένοι και ρακένδυτοι στίχοι, μέρες τώρα μου χτυπούν το τζάμι του παραθύρου, ζητώντας κάπου ν' απαγκιάσουν. Χίμαιρες, σαν τα όνειρα που δεν έχουν ταυτότητα. Δεν έχουν μόνιμη πατρίδα μου είπαν, ούτε κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Το μόνο που θυμούνται, πως έρχονται από μια λησμονημένη πεδιάδα, που καλείται μνήμη. Δεν επιθυμούν να επιστρέψουν εκεί. Ο τόπος τους - όπως μου αποκάλυψαν - είναι πλέον αφιλόξενος, άνυδρος, και μονίμως σκιερός. Τους έδειξα κάποια ημιτελή ακόμη ποιήματα. Θέλουν να μείνουν μαζί μου, για λίγο καιρό!).
κδ