Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Εμείς που βουτήξαμε στη θάλασσα με τα ρούχα στη μέση του χειμώνα για να δείξουμε ότι μπορούμε, επειδή κάποιοι μας το ζήτησαν αν και κρυώναμε, αλλά το ευχαριστηθήκαμε και βγήκαμε βρεγμένοι αλλά με μεγάλο χαμόγελο...
Εμείς που αψηφήσαμε τα άστοχα λόγια, την κριτική των φίλων μας, αν και μας πόνεσαν, και συνεχίσαμε να τους αποκαλούμε φίλους...
Εμείς που αφήσαμε πίσω τα κακά συναπαντήματα που ήρθαν στην ζωή μας απρόσκλητα και απροκάλυπτα αλλά έκαναν μεγάλο θόρυβο στο μυαλό μας και ακόμα μας λείπουν...
Εμείς που βρεθήκαμε στο σκοτάδι και ανάψαμε ένα κερί για να δούμε καλύτερα παρόλο που η ψυχή μας φοβόταν το άγνωστο...
Εμείς που αγαπήσαμε τους παρατρεχάμενους και λατρέψαμε τα ελαττώματα τους, παρόλο που έφυγαν χωρίς εξηγήσεις...
Εμείς που πήραμε το αμάξι, το αεροπλάνο, για μια βόλτα στο πουθενά με σημαία την παρέα που είχαμε μαζί μας...
Εμείς που επιλέξαμε για λίγο την μοναξιά, αλλά πάντα είμαστε εκεί για τους φίλους, τους γνωστούς, ακόμα και για κάθε περαστικό, που βρέθηκε ξαφνικά στη ζωή μας...
Εμείς που γελάμε δυνατά και μιλάμε πολύ, αλλά δίνουμε χωρίς ανταλλάγματα και αγαπάμε απόλυτα...
Εμάς τους λίγο περίεργους τύπους, αν μας συναντήσετε στο δρόμο σας, μη μας δώσετε τροφή, ούτε νερό! Ένα μεγάλο χαμόγελο θέλουμε μόνο, μια καλήμερα και μια καληνύχτα μας αρκούν...
Ξέρουμε από μόνοι μας πώς θα κάνουμε την φασαρία του μυαλού μας να βγάλει τον σκασμό...
Αγαπήστε μας πολύ ή μην μας αγαπάτε καθόλου!
Ξεχωρίστε μας όμως από τους άλλους, τους κοινούς, τους συνηθισμένους που συναντάτε κάθε μέρα...
Πηγή: loveletters.gr
