Ζωή.
Τα πάντα είναι μοίρα... αλλά "η μοίρα πλήττει και σκαρώνει παιχνίδια για να διασκεδάσει την ανία της"...
Σ' αυτή τη ζωή, ο καθένας επιλέγει τα αγαπημένα του πλάσματα. Επιλέγει αυτούς που τον ολοκληρώνουν, που του δίνουν δύναμη, που του δίνουν κουράγιο... Αυτούς που ξέρουν ότι πάντα μπορούν να βασίζονται πάνω τους, στα δύσκολα και στα εύκολα, που μπορούν για πάντα να τους εμπιστεύονται!
Όχι, δεν καταλάβατε σωστά. Δε μιλάω ούτε για το ρομαντικό άλλο σας μισό, ούτε για τους κολλητούς σας. Εδώ μιλάω για τ' αδέρφια σας. Γιατί σαν τ' αδέρφια, δε βρίσκεις πουθενά αλλού! Συγκεκριμένα, δε βρίσκεις πουθενά σαν τη δική μου αδερφή! Είναι το πιο όμορφο, αξιολάτρευτο, τρελό, ευαίσθητο πλασματάκι που θα μπορούσε να μου χαρίσει ο Θεός! Είναι όλα τα καλά του κόσμου και δεν ξέρω καν από που πρέπει να αρχίσω να την παινεύω (και σίγουρα κάτι θα ξεχάσω).
Από τότε που μας θυμάμαι, μπορώ να μας θυμάμαι μόνο μαζί. Πάντα. Και παντού. Όπου κι αν πηγαίναμε, πηγαίναμε μαζί. Γιατί απλά δεν μπορούσε η μια μακριά απ' την άλλη, ούτε για λίγο. Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού στο δωμάτιό της ή στο δικό μου. Τι κι αν μαλώναμε μια στο τόσο; Στο λεπτό μας έβρισκες να έχουμε φιλιώσει και πάλι, σαν να μην έγινε τίποτε! Κι ύστερα που μεγαλώσαμε και μπήκαμε στην εφηβεία κι απομακρυνθήκαμε από εκείνα τα αθώα παιδικά χρόνια μέχρι και σήμερα βέβαια που είμαστε κοτζάμ κοπέλες, καθόμαστε με τις ώρες και αναλύουμε όλα μας τα προβλήματα, αγόρια, φιλίες, μέλλον, σχέδια, όνειρα. Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα αντέξω να κάνω κάτι, να ζήσω κάτι, χωρίς να το μοιραστώ με την αδερφή μου! Το χειρότερο που μπορεί αν συμβεί είναι να την πληγώσει κάποιος. Με ποιο δικαίωμα κύριος;! Όχι, εμένα μπορείς να μου κάνεις ό,τι θέλεις. Την αδερφή μου όμως δεν είναι ούτε να την πιάσεις στο στόμα σου! Γιατί μετά δεν ξέρεις πώς είναι να βλέπεις εκείνα τα μπλε μάτια της να κοκκινίζουν λίγο-λίγο ή έστω να την βλέπεις να θυμώνει και να ξέρεις ότι πληγώθηκε και να μην μπορείς να κάνεις τίποτε για να το διορθώσεις!
Ναι, η αδερφή μου είναι απ' αυτούς τους δυνατούς ανθρώπους που θαυμάζω κι ας είναι μικρότερη. Είναι απ' τους ανθρώπους που όσο κι αν πληγώνονται, δε δίνουν δεκάρα για τίποτε και για κανέναν που δεν αξίζει τον χρόνο τους. Απ' αυτούς που δε νοιάζονται για τη γνώμη κανενός, παρά μόνο των αγαπημένων τους. Απ' αυτούς που σε στηρίζουν και σε πονάνε, όσο αδιάφοροι κι αν το παίζουν φαινομενικά. Απ' τους ανθρώπους που σε κάνουν να γελάς 20 ώρες το 24ωρο και γελάνε κι αυτοί συνεχώς, άσχετα από τυχόν ζόρια που έχουν μέσα τους. Απ' αυτούς που σε αγαπάνε περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλον στη ζωή σου κι ας μη στο λένε κάθε λεπτό. Απ' αυτούς που σε επιλέγουν και σε έχουν πιο ψηλά απ' όλους χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η δική μου η αδερφή είναι η πιο αθώα και όμορφη ψυχή κι αυτό το βγάζει στα μάτια της αμέσως μόλις με κοιτάξει! Κι όταν τη βλέπω ευτυχισμένη, μπορώ πλέον να είμαι ήσυχη. Αισθάνομαι να μου μεταδίδει τη θετικότητά της μ' ένα της χαμόγελο. Και μου θυμίζει διαρκώς ότι είναι ένα παιδί ακόμη και με κάνει να την αγαπάω ακόμη περισσότερο, γιατί ξέρω πως όσο κι αν μεγαλώσουμε, θα έχουμε πάντα η μια την άλλη, θα έχουμε τόσα να μας ενώνουν. Θα έχουμε πάνω απ' όλα εκείνη την καθαρή αγάπη που μόνο ανάμεσα στα αδέρφια μπορεί να υπάρξει! Γι' αυτό, όσοι έχετε την τύχη να έχετε αδέρφια, να τα αγαπάτε και να τα προσέχετε σαν τα μάτια σας! Γιατί ίσως κανείς (έξω από την οικογένεια) δε θα σας αγαπήσει τόσο αγνά και ανιδιοτελώς και δε θα σας φροντίσει όσο αυτά τα πλάσματα.
Πηγή: https://enfo.gr
