Μάρω Γλυκοφρύδη
Πίσω από τις μάσκες που καθημερινά φοράμε,
ασορτί με αστραφτερά χαμόγελα και κατάλευκα δοντάκια,
δένοντας χαλαρά γραβάτες και φουλάρια στον λαιμό,
προσπαθούμε απελπισμένα να κρύψουμε,
την παγωνιά των ματιών ...
χτυπήματα φιλικά στην πλάτη,
χτυπήματα κάτω από την "μέση",
ασορτί με κάθε λογής παρανομίες
πιασμένες χέρι χέρι συνθέτουν
και αποκαλύπτουν το παζλ της βρωμιάς ..
Γνωρίζουμε τα κόλπα εμεις,
και διαπερνούμε σαν φαντάσματα κλειστές χαραμάδες,
σκορπίζοντας φιλίες .. έρωτες.. και υποσχέσεις
κάθε είδους και μορφής, εκεί πού τίμια χέρια
δεν μπορούν να απλώσουν,
μα ούτε και αθώα χείλη να φιλήσουν ..
Σαν ξημερώνει όμως,
γυρνώντας μέσα από ανήλια σοκάκια
κοιτώντας στους καθρέφτες,
εκείνοι μας αντιγυρίζουν δυστυχισμένα είδωλα,
που πνίγονται από τους "κόμπους" ...
Έχουμε το ίδιο κενό στα μάτια,
την ίδια απελπισία στο βλέμμα
και μπλεγμένοι στα σκληρά γρανάζια,
των λαθών μας, σκοντάφτουμε,
όπως σκοντάφτει ο μεθυσμένος στα σκαλιά ..
Άνθρωπε, βγάλε την μάσκα που φοράς ..
Υ.Γ) Πάντα επίκαιρο το θέμα,
και μετά από 2 χρόνια, το αναδημοσιεύω ..
