ΑΝΑ-ΣΤΑΣΙΜΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

 Του Γιάννη Πανούση

Όταν εμοιχεύθη
η αλήθεια με το ψεύδος
γεννήθηκα εγώ
Καμάρωνε υπεροπτικά
ο ομορφούλης μύθος
Κι όλοι μαζευτήκαμε
γύρω του περίεργοι
να τον ακούσουμε

Νίκος Μοσχοβάκος, Ο ομορφούλης μύθος

Ο προσοντισμός [credentialism] έχει την [τεχνολογική]σημασία του, μολονότι αμφισβητείται η ηθική του αξία ή η αποτελεσματικότητά του στη χάραξη [κοινωνικής] πολιτικής. 

Από εκεί όμως μέχρι την έμμεση ‘πολιτικοποίηση της ασημαντότητας, που επιχειρούν τα κόμματα με την ένταξη κάποιων αστέρων[;] στα ευρωψηφοδέλτια, υπάρχει μία απόσταση που δεν πρέπει να διαβαίνουν οι ηγεσίες το 2024.Από το μοντέλο του φιλελεύθερου ‘επιτελικού κράτους’ και την κυβέρνηση των άξιων[men of merit], πώς άραγε ξεπέσανε στο ‘όλοι χωράνε στο μαντρί;’. 

Κι από την τιμή και δόξα στους αγωνιστές και οραματιστές της Κεντροαριστεράς, πώς επέλεξαν ‘όποιον περνούσε έξω από την πόρτα του προέδρου’; Κι από τους κυβερνητικούς θώκους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, πώς νοεί η ΝεοΑριστερά την επιλογή των ίδιων ανθρώπων για διαφορετικούς ρόλους [σε μία Ευρώπη την οποία συχνά καταριόντουσαν]; Κι από το ενδιαφέρον πείραμα των προκριματικών, πώς θα πετύχει το μίγμα παλαιών και νέων στο ΣΥΡΙΖΑ; Κι από τις εσωτερικές ισορροπίες των ελληνικών κομμάτων στην ανάγκη άσκησης εξωτερικής πολιτικής, μέσω των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πόση αναντιστοιχία αντέχεται; 

Γνωρίζαμε ότι η προσωπική αξία ενός πολιτικού δεν εξισούται με τις οικονομικές απολαβές κάποιου διάσημου[sic], αλλά η αγοραία πολιτική ‘δικαίωση’, μέσω υποψηφιότητας, δεν είχε ποτέ ηθική βάση Από τη συν-ανταγωνιστική αξιοκρατία στην επιτυχία από την ‘πίσω ή πλα’ι’νή πόρτα’[M.J.Sandel, Η τυραννία της αξίας], ενός παλαιοκομματισμού τύφλωση. Από την αντισυμβατικότητα του ευρωσκεπτικιστή στην αφελή απάθεια του ευρωαδαούς υποψήφιου, ένα έλλειμμα πολιτικής σοβαρότητας

Η κοινωνία μας δεν είναι ‘ανοιχτή’ [όπως ισχυρίζονται μερικοί],αλλά ‘ξεχειλωμένη’, χωρίς αρχές και μέτρο.

Μπάζει από παντού. Ενώ μιλάνε ορισμένοι για πολιτική και πολιτισμική ελίτ στην πραγματικότητα μας κυβερνούν κάθε είδους λαϊκισμοί με πολύχρωμα ψευδώνυμα.

Δεν ξέρω αν αυτή η πρακτική εντάσσεται σε κάποια ‘πολιτική σαδιστικής ηδονής’ ταπείνωσης του πολίτη-ψηφοφόρου ή σε μία ιδεολογία wokism,όχι ως μορφή ιδεολογικής επαγρύπνησης αλλά ως θεσμικοδιαδικαστική αποδόμηση της λαϊκής ετυμηγορίας.

Φοβάμαι όμως ότι και οι εκλογείς με την ψήφο τους θ’ απο-δείξουν ότι έλκονται από καθετί που λάμπει κι έτσι εγκρίνουν αυτές τις επιλογές.

Πάντοτε πίστευα ότι δεν μπορεί να υπάρχει σαθρό πολιτικό σύστημα με υγιείς πολίτες, ούτε να τιμώνται διεφθαρμένοι πολίτες σ’ένα έντιμο πολιτικό σύστημα.

Έχουμε, πολιτικοί και πολίτες, κοινή μήτρα[τουρκοκρατία], με συνέπεια ακόμα κι αν χρησιμοποιούμε ‘παρένθετες μητέρες’[οικουμενικές αξίες] ο πελατειασμός, ο νεποτισμός και η διαφθορά δεν πρόκειται ν’αφήσουν ποτέ να γεννηθεί ένα αρτιμελές τέκνο πολιτικής ηθικής.

ΥΓ.’Όταν γελάς με το νικητή είναι σα να γελάς που ηττήθηκες [M.Foessel, Κόκκινα φανάρια- Η ηδονή και η Αριστερά].

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη

Πηγή:https://www.capital.gr/