Ελευθέριος Ανευλαβής
«Φίλε ή αντίπαλε
μην τ’ αναγγείλεις πουθενά.
Δεσμώτης τήδε ίσταμαι
τοις ένδον ρήμασι πειθόμενος»
Άρης Αλεξάνδρου
«Η πρόοδος των τεχνών και όλων των άλλων γίνεται, όχι με αυτούς που εμμένουν στην καθεστηκυία τάξη, αλλά με αυτούς που διορθώνουν και τολμούν πάντοτε να κινούν κάτι των μη καλώς εχόντων: (Ισοκράτους. Ευαγόρου εγκώμιον).
Αυτά «τα μη καλώς έχοντα» περιγράφονται και επικρίνονται με γλώσσα κριτική και πολεμική.
Για μια πολιτεία αδιάφορη και εχθρική για τον πολίτη, που τον θεωρεί καλό μόνο ως παραγωγική μηχανή και προϊόν προς εκμετάλλευση.
Μια πολιτεία που τον πολίτη τον θέλει, σχεδόν αγράμματο, ώστε εύκολα να τον χειραγωγεί.
Μια πολιτεία, που επιζητεί να μας καταστήσει όλους, ενεργούμενα και μαζανθρώπους, εύκολη λεία στους λίγους με την πολλή δύναμη, που αποτελούν το γνωστό κατεστημένο.
Είμαστε αντίπαλοι με και πολεμούμε την ραγιάδικη νοοτροπία. Δεν πολεμούμε τους ανθρώπους, αλλά αυτό που εκφράζουν.
Δεν είναι προσωπική η αντιπαλότητα, αλλά το σύστημα έχει ονόματα. Είναι τα ονόματα αυτών που το συντηρούν, το προσδιορίζουν, το κατευθύνουν, το ανέχονται.
Πολεμική κριτική ασκείται στους πολιτικούς και την πολιτική όπως την ασκούν στις μέρες μας.
Στους υπουργούς της παιδείας, που παράγει μαζάτομα για την αγορά και όχι ανθρώπους για την κοινωνία.
Στα ΜΜΕ (Μέσα μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης) των καναλαρχο-εκδοτο-εργολάβων και στους δημοσιογράφους της πειραγμένης είδησης και της απύθμενης κενότητας.
Κι ας ξεκαθαρίσουμε, επίσης, πως αυτή η πολεμική κριτική δεν στοχεύει στην ταπείνωση και τον ευτελισμό των κρινομένων.
Αντίθετα, οργισμένο παράπονο εκφράζει, πικρή κραυγή οδύνης είναι, οργισμένος λόγος, για την έκλειψη του Λόγου από την κοινωνία και την πολιτική. Για την δουλοφροσύνη στα κελεύσματα παγκοσμιοποιημένης ανοησίας.
Οργισμένη διαμαρτυρία είναι, γιατί καταντήσατε την πολιτική και έχετε καταστεί οι ίδιοι, οι περισσότεροι πολιτικοί, πολιτικατζήδες, εκφυλισμένο διαχειριστικό εργαλείο και όργανο των κελευσμάτων της νεοφιλελεύθερης τάξης πραγμάτων, αδιαφορώντας για το βδελυρό έργο που δημιουργείτε με αυτό το εργαλείο.
Εσείς οι νήπιοι καταντήσατε (οι περισσότεροι) ντόπιοι σφουγγοκωλάριοι και κωλορεβερέντζηδες,* των νέο-ευρωπαίων Νεάντερνταλ, που φορούν και θέλουν να φορέσουν σε όλους μας το φαιό πουκάμισο του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτισμού.
• Κωλορεβερέντζης: ο εδαφιαίως υποκλινόμενος μετά προβολής των οπισθίων
Οργισμένο παράπονο εκφράζουμε, γιατί μαϊμουδίζοντας πολυπολιτισμικές παρλαπίπες, διανοουμενίζοντας, πατώντας πάνω στο άδειο σας κεφάλι, λησμονείτε, περιφρονείτε τους Έλληνες γίγαντες της σκέψης, που πρώτοι διεκήρυξαν τις βασικές αρχές μιας Δημοκρατικής κοινωνίας, δηλαδή,
Το δίκαιο: Ουδαμού δει αδικείν ουδ’ αδικούμενον ανταδικείν, όπως διδάσκει ο νομοταγής μέχρι θανάτου Σωκράτης.
Το ελεύθερο φρόνημα απέναντι στους κραταιούς:
«Πιο λίγο κι απ’ το τίποτα με νοιάζει εμένα ο Δίας: Εμοί έλασσον Ζηνός ή μηδέν μέλει», όπως το διαλαλεί ο Προμηθέας, καρφωμένος στον βράχο, από το Κράτος και τη Βία, στους υποταχτικούς του ανάλγητου, ανασφαλούς άρχοντα.
Τον σεβασμό και την αποδοχή των ξένων:
«και την πόλη μας κρατούμε ανοιχτή σε όλους και δεν διώχνουμε ποτέ ξένο κανένα που θα ήθελε να μάθει: την τε γαρ πόλιν κοινήν παρέχομεν και ου ξενηλασίας απείργομέν τινά ή μαθήματος» όπως δηλώνει ο πατέρας της δημοκρατίας Περικλής.
Ασφαλώς δεν ομιλούμε για τους λαθρομετανάστες. Αυτοί πρέπει να επιστραφούν εκεί από όπου ήρθαν. Και να πάψει να είναι η Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι.
Και μια τελευταία λέξη προειδοποίησης για όσους διαμαρτύρονται: «δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε» και «δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι».
Δεν ισοπεδώνουμε και, όντως, δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι. Δεν πρόκειται για ισοπέδωση.
Για σούμα, απολογισμό της κατάστασης, όπως τη βιώνει ο κάθε πολίτης καθημερινά, πρόκειται. Και ο απολογισμός είναι αρνητικός.
Η συνισταμένη των επιμέρους συνιστωσών, θετικών και αρνητικών, έχει αρνητικό πρόσημο. Το άνυσμά της δείχνει την κατιούσα.
Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί πολιτικάντηδες, αλλά οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Η αμφισβήτηση, είναι το μόνο όπλο του Πολίτη-Οπλίτη στη μάχη του να διασώσει την ανθρωπιά του, μέσα σε έναν κόσμο απάνθρωπο. Ίσως-ίσως, και να αναζωπυρώσει τις σπίθες της ανθρωπιάς, που καίνε κάτω από τη στάχτη και τη μπούλμπερη που φόρτωσαν τους σύγχρονους μαζανθρώπους οι εκμαυλιστές εκμεταλλευτές τους.
Οι αντίθετοι, οι μη δεχόμενοι να ζήσουν ως ανθρωπάρια, υπανθρωπάρια, υπηρέτες υπανθρώπων και των συμφερόντων τους,
Αυτοί που καταγγέλλουν την ατιμία της εξαθλίωσης της ανθρώπινης υπόστασης,
Αυτοί που μάχονται, με την ψυχή τους, για την ψυχή τους, αρνούμενοι να την παραδώσουν στον μαμωνά του αδηφάγου κέρδους και της αγυρτείας,
Αυτοί πρέπει να εξουδετερωθούν. Να αναγκαστούν να σιωπήσουν.
Και επειδή, δεν είναι δυνατόν, να τους σωπάσουν με επιχειρήματα, τα οποία στερούνται, καταφεύγουν σ’ αυτό, που ως κουτοπόνηροι, θρασύδειλοι, εξυπνάκιες, γνωρίζουν καλύτερα:
Τη διαστροφή των θέσεων αυτού ο οποίος αμφισβητεί.
Όποιος δεν συμφωνεί μαζί τους ή τους αμφισβητεί, τον θέλουν, η συμμορία των νταβατζήδων του λαού, γραφικό, ιδιόρρυθμο, φρενοβλαβή, προσπαθώντας έτσι να τον περιθωριοποιήσουν, να τον γελοιοποιήσουν.
Γνωστές τακτικές, γνωστών τακτικιστών της μάχης του λασπώματος.
Η ελεύθερη σκέψη, δεν φοβάται μήπως την θέσουν εκτός νόμου. Τη διαστροφή της, από τους νταβατζήδες της σκέψης και του λαού, φοβάται.
Το σύστημα εξουσίας, διαφέρει από τις εμπορικές επιχειρήσεις μόνον ως προς το κόστος διαφήμισής του.
«Η διαφήμιση των υποψηφίων βουλευτών είναι ακριβότερη από την διαφήμιση άλλων προϊόντων, ιδίως όταν η συμφωνία με τη διαφημιστική εταιρία περιλαμβάνει την υποχρέωση να σε εκλέξει βουλευτή», (Δημήτρης Τσάτσος)
Αμφισβητούμε αυτό που καθημερινά βιώνουμε ως αλλοιωμένη και στρεβλή εφαρμογή των θεσμών και της Δημοκρατίας, την οποία επικαλούνται σήμερα αυτοί, οι οποίοι, όταν οι καιροί ήτανε δύσκολοι, στα χρόνια της χούντας, είτε έγλειφαν κατουρημένες ποδιές, είτε κυκλοφορούσαν με κατουρημένα σώβρακα.
Καταγγέλλουμε την απαξίωση των θεσμών και την κατάντια τους σε ψευδεπίγραφη ταμπέλα και άλλοθι, για την αναπαραγωγή της μετριοκρατίας και την ανακήρυξή της σε μέτρο των πάντων, από συγκεκριμένα πρόσωπα του πολιτικού, κοινωνικού, τηλεοπτικού, πνευματικού κατεστημένου.
Το κατεστημένο (οι ολίγοι με την πολλή δύναμη) για να διατηρήσει τα άνομα προνόμιά του επαινεί, αμείβει και παράγει σφουγγοκωλαρίους, οσφυοκάμπτες και γυμνοσάλιαγκες.
Με τη μέθοδο αυτή αποκτούν τη «συναίνεση» μιας μάζας, οποία συναινεί διότι δεν γνωρίζει. Δεν γνωρίζει διότι την αποκλείουν από την γνώση και την ουσιαστική πληροφόρηση.
Έτσι κλωνοποιείται, αναπαράγεται με κλωνοποίηση, (θυμάστε το πρώτο κλωμοποιημένο πρόβατο την Ντόλυ;) η μετριοκρατία κλονίζοντας και περιθωριοποιώντας την αξιοκρατία.
Ασυστόλως, επικαλούμενοι την προοδευτικότητα του εκσυγχρονισμού ή του νεοφιλελευθερισμού, που πάντοτε την εντάσσουν στο πλαίσιο της αδήριτης, κατ’ αυτούς, παγκοσμιοποίησης, η «μαφία» του κατεστημένου διαμορφώνει τις συνθήκες όπου οι «μαζάνθρωποι» αναγνωρίζουν σε αυτό που τους επιβάλουν να θέλουν, αυτό που θέλουν.
Είσαι ελεύθερος να μιλάς, αλλά μόνο όταν συμφωνείς μαζί μας.
Είσαι ελεύθερος να επιλέγεις, αλλά μόνο μεταξύ ημών που γνωρίζουμε την αλήθεια και το συμφέρον σου.
Ξεκατινιάσου στην τηλεόραση, βγάλε τα δυσώδη απωθημένα σου σε δημόσια θέα, διασκέδασε όσο θέλεις.
Αλλά άκου ανθρωπάκο.
Μη θίγεις τα κακώς κείμενα (για σένα), καλώς κείμενα (για εμάς.) Εσύ δεν ξέρεις. Εμείς ξέρουμε.
Γι’ αυτό διαλέγουμε για σένα, πριν από εσένα.
Και θα σου αρέσει αυτό που σου διαλέξαμε.
Γιατί εμείς ξέρουμε τι θέλεις, αφού εμείς διαμορφώνουμε τις επιθυμίες σου, την αισθητική σου, τα γούστα σου. Το κοινωνικό σου πρόσωπο.
Αν παρ’ όλα αυτά, εσύ επιμένεις να αμφισβητείς τα ανύπαρκτα θεμέλια του οικοδομήματός μας, εντάξει, δημοκρατία έχουμε, μπορείς να λες ότι θέλεις.
Αλλά πρόσεξε, μπορεί να βγεις τρελός, παράξενος, ιδιόρρυθμος, ή και πράκτορας.
Κάτσε λοιπόν στ’ αυγά σου.
Ωραία και ζεστή είναι η λάσπη των περιττωμάτων σου και των δικών μας. Τι θες τώρα ν αλλάξεις τον κόσμο. Μην ονειροβατείς.
Εμείς έχουμε αναλάβει την ευθύνη για τα ουσιώδη και σε βεβαιώνουμε είναι αβάσταχτη αυτή η ευθύνη για τους αδύνατους ώμους σου. Για το καλό σου πασχίζουμε.
Εσύ, πειθήνιος ψηφοφόρος, ψήφιζε κάθε τέσσερα χρόνια, για να έχεις την ψευδαίσθηση συμμετοχής στα κοινά και ενημερώσου από τα ΜΜΕ (Μέσα μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης), στα οποία εμείς υπαγορεύουμε τι θα σου πουν, ώστε να είσαι καλός και παραγωγικός «πολίτης.»
Και θα είσαι καλός και παραγωγικός πολίτης, όταν αποκτήσεις «πιστοποιητικό υγιών ευρωπαϊκών, νεοφιλελεύθερων κοινωνικών φρονημάτων» το οποίο μόνο εμείς εκδίδουμε.
Ασφαλώς και μια κραυγή, μια γνώμη, ένα κείμενο δεν αλλάζει τον κόσμο.
Διαφοροποιεί, όμως, και οριοθετεί αυτόν που διατυπώνει την άλλη γνώμη, από τον μέσο όρο που αθροίζει μικρό και μεγάλο σε μια ασήμαντη μετριότητα..
Η συζήτηση, ουσιαστικά συν-ζήτηση, αναζήτηση μαζί με το άλλον, στους καιρούς μας φαίνεται αδύνατη.
Γιατί «με όσους διαφωνείς, δεν έχει νόημα να συζητήσεις και με όσους συμφωνείς, δεν είναι ανάγκη», όπως γράφει ο Κονδύλης.
Ας συγκρουστούμε, λοιπόν, τότε. «Πάντα κατ’ έριν γίγνονται… παιδός η βασιληίη» (Ηράκλειτος).
Ας συγκρουστούμε λοιπόν με τους κρατούντες, διατυπώνοντας λόγο σε ώτα μη ακουόντων. Σε «καύκαλα μ’ άχυρα γεμάτα» ( Θ.Σ. Έλιοτ «Oι κούφιοι άνθρωποι» μτφρ. Γ. Σεφέρης)
«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται η λέξεις» (Αναγνωστάκης). Για να τις νοιώθουν οι χοντρόπετσοι.
«Δύσκολο πια να χαμηλώσουμε»
Θα κραυγάζουμε την αλήθεια μας, για να κριθεί,
γνωρίζοντας πως και λάθος να έχουμε,
οι «[…] μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες» (Σεφέρης)
έχουν άδικο.
Πηγή: https://www.zougla.gr/
