Γράφει η \\ Χαρούλα Βερίγου
Μια φορά κι έναν καιρό,
του βοριά το φυσερό,
γλίστρησε απ’ τα δυο του χέρια
στων παιδιών τα μεσημέρια.
Μια δασκάλα εποχής
είπε, «μην ανησυχείς,
εκεί στο βάθος της ψυχής
μια σταγόνα της βροχής
θα σε πάει παραπέρα,
πες μας και μια καλημέρα!
Μα τα μπλε μου σκουλαρίκια
μπλε είναι του βυθού τα φύκια,
μα τη μπλε μου τη βεντάλια,
τα γαλάζια μου σαντάλια
και το μπλε μου το φουστάνι
που έπεσε λίγο μελάνι,
δες ποιος βγήκε στο σεργιάνι.»
Μια φορά, και πήρε φόρα
τι μεγάλη κατηφόρα,
χαμηλώνει ο ουρανός,
«εσύ είσαι ικανός»,
είπε στου γιαλού το αυτί
πριν προλάβει να βαφτεί,
και στο μπλε να βουτηχτεί.
Ικανός να κάνει τι;
Ρώτησαν δυο αετοί,
που έπαιζαν πάνω απ’ τις βάρκες,
τα παπιά πηγαίναν τσάρκες
δύο – δύο, τρία – τρία
μάθαιναν γεωμετρία!
Και πιο πέρα οι μουσικοί
που ήταν φίλοι παιδικοί
έπαιζαν τα μπλουζ του μπλε,
η παρέα τους κομπλέ,
ώσπου μπήκε σαν τη σφήνα,
με βιολί η κυρά ψιψίνα
που τη λέγαν Ζοζεφίνα!
Μπλε, δικό σου, μια σταγόνα
και στον άλλο τον αιώνα,
πάλι μπλε και μπλε θα έχει
κι αν χιονίζει, και αν βρέχει,
μπλε στα όμορφα σου χέρια
μπλε και μπλε στα καλοκαίρια
θάλασσα και ουρανός
κι ο βαθύς ωκεανός.
Σκούρο μπλε του κοβαλτίου,
μπλε ελεκτρίκ του κιβωτίου,
που έχει μέσα μια ομπρέλα
η βροχή φωνάζει «έλα».
Μπλε βιολέ και τυρκουάζ,
μπλε πετρόλ στα τατουάζ,
γαλανό και κυανό,
ταξιδεύει με κανό.
Να μια σιέλ χιονοσανίδα
και μια ονειροπαγίδα,
να και ένα ραφ κουπί
κι ένα μπλε ρουά στουπί,
και το μπλε του ζαφειριού
στην αυλή του φεγγαριού
μα και στα δικά σου μάτια
και στου ήλιου τα παλάτια!
Πόσο μπλε ουλτραμαρίν
ξόδεψε για την Κλαρίν
μέχρι να τη ζωγραφίσει,
πριν το γιασεμί ν’ ανθίσει.
Πάμε πάλι απ’ την αρχή
που το μπλε κάνει ευχή
κι ύστερα χαρίζεται
και παντού σκορπίζεται!
Στου μυαλού σου την ανέμη
μπλε κλωστή είναι δεμένη
η αγάπη και η αλήθεια
κρύβονται στα παραμύθια.
Μπλε φτερά η αλκυόνη,
και το όμορφο παγώνι,
μπλε παιχνίδια στο τραπέζι
άσε το παιδί να παίζει.
Η αγάπη δεν τελειώνει,
το γαλάζιο σου σεντόνι
μπλε ριγέ στα μανταλάκια
μπλε πετρόλ στα βοτσαλάκια,
μπλε ραδιόφωνο στο κύμα
γράψε το δικό σου ποίημα.
Πάμε πάλι απ’ την αρχή
που το μπλε κάνει ευχή,
μια ευχή με πανωφόρι
«της χαράς μου ψηφοφόροι,
πως γελά ο ουρανός
που δεν είναι στεριανός»
λέει και λέει η δασκάλα
με το μέλι, με το γάλα,
μια φορά κι έναν καιρό
μπλε λουλάκι στο νερό!
Γουβιά, 28 Γενάρη του 2024
Ποιητική συλλογή για παιδιά «Οι λέξεις καπετάνισσες»
Πηγή: https://atexnos.gr/
