Του Παναγιώτη Σταμπουλίδη*
Η αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας μέσα από την μακρά δημοσιονομική προσαρμογή και τις αναγκαστικές μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν από την τρόικα, αναβάθμισαν χωρίς αμφιβολία τις υποδομές σε θεσμικό, φορολογικό και χρηματοπιστωτικό επίπεδο. Σειρά νομοθετημάτων κατάργησαν ή και αναθεώρησαν αναχρονιστικές διατάξεις που είχαν επιβληθεί από πολιτικοοικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα προηγούμενων δεκαετιών.
Βέβαια, η έλλειψη ισχυρών ανεξάρτητων θεσμών και το σύμπλεγμα της νομοθετικής με την εκτελεστική εξουσία, κρατάει την χώρα έρμαιο κομματικών ιδεοληψιών. Η χρήση τις τελευταίες ημέρες της Bουλής ως εργαλείο για την τακτοποίηση ημετέρων και επιχειρηματικών διευθετήσεων, επιβεβαιώνει την ανάγκη για την ενίσχυση των θεσμών και των λειτουργιών της ελληνικής Δημοκρατίας.
Η σύνθεση της τρόικα μπορεί να γεννούσε εντυπώσεις και ίσως ελπίδες στο εσωτερικό της χώρας μας, ωστόσο για τους πιστωτές ήταν εξαρχής συγκεκριμένος ο σκοπός της «επένδυσης» με κεφάλαια στην πτωχευμένη Ελλάδα:
Διασώζουμε την ευρωζώνη,
Αναδιαρθρώνουμε μια μικρή και αβοήθητη χώρα,
Καθιστούμε την χρεοκοπημένη Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγή για άλλους,
Αποκτούμε know how για το μέλλον,
Διατηρούμε τα δυτικά σύνορα για κάθε χρήση,
Με το αζημίωτο ελέγχουμε τις όποιες παραγωγικές και γεωπολιτικές δυναμικές έχει η δανειζόμενη χώρα, ιδίως στο πλαίσιο του τρίτου, αχρείαστου μνημονίου.
Ενώ όλα τα παραπάνω επιτεύχθηκαν για τους δανειστές, για εμάς που πληρώσαμε με χρήμα και ανθρώπινο κεφάλαιο την χρηματοπιστωτική διάσωση της χώρας μας και που πιστέψαμε ότι μέσω αυτής της σχέσης με την τρόικα θα ήταν ευκαιρία για μια συνολική επανεκκίνηση της Ελλάδας, βρισκόμαστε σήμερα ξανά μπροστά σε ψεύτικους διχασμούς, πολιτικές αλχημείες και μια κοινωνία που για κάθε έναν εργαζόμενο, προετοιμάζει έναν επιδοματούχο.
Η εικόνα της χώρας δέκα χρόνια σχεδόν μετά από την πτώχευση της και την επαναλαμβανόμενη χρηματοδότηση της κρατικής και χρηματοπιστωτικής οικονομίας από τους δανειστές και τους φορολογούμενους, μοιάζει με βραδύπους. Η αναιμική ανάπτυξη, η εσωστρέφεια της οικονομίας, η αδυναμία έλξης ξένων επενδύσεων και η επιστροφή στην αύξηση της κατανάλωσης χωρίς την παράλληλη αύξηση της παραγωγικής βάσης, μας οδηγεί ξανά σε αδιέξοδα, ικανά να κρατήσουν την χώρα και τον λαό για δεκαετίες σε στασιμότητα. Δυστυχώς, η στασιμότητα στην οικονομική και παραγωγική βάση οδηγεί μοιραία στην οπισθοδρόμηση σε θέματα σύγχρονης διακυβέρνησης, ποιότητας ζωής, προσωπικής και συλλογικής προόδου.
Η στοχοποίηση της παραγωγής, της προόδου και της ευμάρειας αποτελούν πλέον, μέσο για τον κοινωνικό διχασμό. Η επιλογή της κυβέρνησης να διαμορφώσει μια νέα γενιά “ελεγχόμενων” φτωχών, χτυπώντας ανελέητα με φόρους και διοικητικά βάρη την μεσαία τάξη και τις παραγωγικές δυνάμεις, είναι η πιο ακραία έκφραση αποικιακής πολιτικής. Πολλοί άβουλοι φτωχοί που θα ζητάνε ελεημοσύνη, λίγοι πλούσιοι που θα συναλλάσσονται με την εξουσία.
Μπροστά σε όλη αυτή τη διαδικασία της νέας εθνικής στασιμότητας, υπάρχουν και οι πολίτες που χρηματοδοτούν από το εισόδημα τους:
τα δάνεια της χώρας,
τις δημόσιες μη ανταποδοτικές δαπάνες στην υγεία, την παιδεία, την άμυνα κλπ,
τη διόγκωση του δημόσιου τομέα,
τις χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ,
τις στρατιές μετακλητών υπαλλήλων,
τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες που απολαμβάνουν επιδόματα, διαγραφές δανείων, φόρων κλπ.
Όλοι αυτοί πρέπει να απαιτήσουν μια άλλη Ελλάδα. Μια Ελλάδα που θα τους επιβραβεύει για το παραπάνω, που θα τους σέβεται και θα τους παρακινεί για ακόμη περισσότερη πρόοδο και ανάπτυξη. Αυτή η άλλη Ελλάδα έχει την ευκαιρία να κάνει, όσα δεν έκαναν οι δανειστές και οι παραιτημένοι στην πανούργα κρατική χλιδή, κυβερνώντες (Amor Towles-«A Gentleman in M oscow»).
Η κοινωνία από την άλλη, έχει την τελική ευθύνη για την πρόοδο ή την περαιτέρω οπισθοχώρηση. Ήδη, το κόστος της “ανάλαφρης” επανάστασης του 2015 κατέληξε σε εθνική παρωδία με αλόγιστο κόστος για τις κοινωνικές ομάδες και κυρίως την νέα γενιά, οι οποίες συνολικά πλήρωσαν το τίμημα. Τώρα όμως οι πολίτες δεν έχουν δικαιολογία. Έζησαν, είδαν, πληρώνουν και οδηγούνται σε ταξικό διαμερισμό. Από την μια αυτοί που παράγουν, από την άλλη όσοι παθητικά δέχονται την μοίρα τους και απολαμβάνουν τα κρατικά επιδόματα.
*Ο κ. Παναγιώτης Σταμπουλίδης, είναι στέλεχος του Ιδ. Τομέα και τ. Διευθύνων Σύμβουλος του ΟΚΑΑ ΑΕ
Πηγή: https://www.liberal.gr
