Της Μάρως Γλυκοφρύδη
Ήταν η λαχτάρα της, πού έκαιγε,
κρατώντας αναμμένη την φλόγα στα κεριά ..
Νωπές οι θύμησες ακόμη στο μυαλό της ..
Πόσο πολύ πόθησες, τα χνάρια σου να αφήσεις,
σε κορμί αντρικό ανεξίτηλα γραμμένα ..
Στο δικό σου κορμί αγαπημένε ..
Χιόνι απλώθηκε στα μαλλιά,
παγώνοντας τις ελπίδες ..
Στέρεψαν οι λίμνες των ματιών της,
δραπέτευσε το φεγγάρι,
τα μονοπάτια δεν φεγγοβολούν πιά,
και πως νάρθεις, να την ανταμώσεις ..
Είναι και αυτή η βροχή απόψε,
πού θύμησες γυροφέρνουν στο μυαλό,
γιά εσένα αγαπημένε ..
