ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ, Ν΄ΑΝΑΨΟΥΝ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ!

Ζωή Δικταίου

ΑΠΟ HERKO

Το βυσ­σι­νί που­κά­μι­σο μια νύχτα θα φο­ρέ­σω

κι ένα μικρό θα­λασ­σι­νό κο­χύ­λι στο λαιμό

το πο­λυ­και­ρι­σμέ­νο μου μα­ντί­λι άστρο θα δέσω

πριν το φιλί στα χείλη σου, μού δεί­ξει τον γκρε­μό.

Μια δα­κρυ­σμέ­νη προ­σευ­χή, να σβή­σου­νε τα φώτα,

συλ­λα­βι­στά ακού­γο­νται οι λέ­ξεις στην αρχή,

την άβυσ­σο τής σκέ­ψης μου κά­λε­σες όπως πρώτα

ν’ ανά­ψουν τα σκο­τά­δια σου, να φέγ­γει η ψυχή.

Ποια προσ­δο­κία, ποιο δέ­ξι­μο, αγκά­λια­σμα του πόνου

ποιο ρα­γι­σμέ­νο κρύ­σταλ­λο ξε­γέ­λα­σμα του νου,

απλώ­νεις τρια­ντά­φυλ­λα τής Μοί­ρας και του χρό­νου

με­νε­ξε­λί πα­ρά­πο­νο στη δύση τ’ ου­ρα­νού.

Να περ­πα­τάς με τα βουνά, να λιώ­νεις με την πάχνη

κρύο νερό στις χού­φτες μου και πάλι να διψώ

στον ήλιο αντί­κρυ σύν­νε­φο, στη θά­λασ­σα αλι­σά­χνη

και σ’ άγ­γιγ­μα αφα­νέ­ρω­το μια άλλη Κα­λυ­ψώ.

Δικός μου ο τόπος κι ο και­ρός, ας σβή­σου­νε τα φώτα

οι ανά­σες όταν σμί­γου­νε ανά­βουν τα σκο­τά­δια

να μη ρω­τή­σεις την καρ­διά για την και­νού­ρια ρότα

αν­θί­σα­νε τα για­σε­μιά απ’ τής αυγής τα χάδια.

Σ’ ένα γε­φύ­ρι το­ξω­τό αψέ­ντι και μα­χαί­ρι

μήλο και μέλι σου κρατώ, άσωτη στη σιωπή

γράφω την αμαρ­τία μου με το δικό σου χέρι

γη­τειά στο φεγ­γα­ρό­φω­το, γυμνή χωρίς ντρο­πή.

Αν γί­νεις πο­τα­μός πλα­τύς, θα σβή­σου­νε τα φώτα

να γίνω ιτιά, να μου μι­λούν τις νύ­χτες τα που­λιά

ν’ αγιά­σει το θολό νερό με τ’ αη­δο­νιού μια νότα,

ν’ ανάψω τα σκο­τά­δια μου να κάψω τα παλιά.

Αύριο, εν ονό­μα­τι τής αγά­πης

Πηγή: https://atexnos.gr