Στα μέρη που κάποτε ερωτευτήκαμε, πάντα θα επιστρέφουμε

Γράφει η Άννα Μαρκοπούλου
Δεν είναι τα μέρη που τα κάνουν ξεχωριστά, αλλά οι στιγμές που ζήσαμε εκεί. Το πρώτο βλέμμα που κράτησε λίγο παραπάνω απ’ όσο αντέχαμε. Το φιλί που έκαιγε σαν φωτιά αλλά και σαν υπόσχεση πως όλα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα. Οι κουβέντες που λέγαμε με το βλέμμα, εκείνες που δεν είχαν ανάγκη από λέξεις.
Ακόμα κι όταν ο χρόνος περνάει και οι ζωές μας αλλάζουν, αυτά τα μέρη μας καλούν πίσω. Όχι γιατί θέλουμε να ξαναζήσουμε τα ίδια, αλλά γιατί είναι ο τρόπος μας να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν τότε. Πώς ερωτευτήκαμε, πώς νιώσαμε ότι ο κόσμος μπορούσε να αλλάξει με μία μόνο ματιά.
Μπορεί να επιστρέφεις μόνη, μπορεί και με κάποιον άλλον. Και κάθε φορά η αίσθηση είναι διαφορετική. Άλλοτε γλυκιά, γεμάτη νοσταλγία. Άλλοτε πικρή, σαν ένα χαμόγελο που χάθηκε μέσα στις μνήμες. Αλλά πάντα δυνατή. Γιατί αυτά τα μέρη κρατούν κομμάτια από εμάς. Κομμάτια που, ίσως, δεν δώσαμε ποτέ ξανά σε κανέναν.
Δεν επιστρέφουμε εκεί για να ζήσουμε ξανά. Επιστρέφουμε γιατί θέλουμε να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε πώς είναι να αγαπάς, να νιώθεις, να ζεις με πάθος. Κι αν το σήμερα μας βρίσκει αλλού, με άλλα όνειρα, αυτά τα μέρη θα είναι πάντα ο φάρος μας.
Στα μέρη που κάποτε ερωτευτήκαμε, επιστρέφουμε για να θυμηθούμε πως ακόμα μπορούμε να αγαπήσουμε ξανά.
Πηγή: https://ellas2.wordpress.com/