Τρύπια αγκαλιά
Σαν δωμάτιο μετά τη φυγή,
σκοτεινό και πληγωμένο
μυρίζει ακόμη ό,τι δεν ειπώθηκε.
Τα σεντόνια τσαλακωμένα στο κρεβάτι
θυμούνται το βάρος και την ανάσα σου,
σαν φόρεμα ακριβό, μοναδικά ραμμένο.
Mετρούσα σκιές αντί για πρόσωπα.
Μετρούσα το τίποτα, το “αν”, το πώς.
Μετρούσα…τα όνειρα, που χάθηκαν.
Η μοναξιά δεν κάνει φασαρία,
μιλούσα σε τοίχους, που δεν άκουγαν πια.
Μα κάπου, μέσα στις ραφές αυτής της απουσίας,
έμεινε ένα κουμπί από σένα.
Κι ένα “ίσως”.
Και κάπως έτσι, η αγκαλιά,
όσο κι αν στάζει μοναξιά,
κρατά ακόμη θέση—
για εκείνον, που θα τη ράψει ξανά.
*Η Ζήσια Παρασκευά είναι δημιουργική και ανήσυχη προσωπικότητα, με αγάπη για τις λέξεις και την επικοινωνία. Ζει στην Κοζάνη, αναζητώντας έμπνευση και ιδέες για να πλέκει ιστορίες.
Πηγή: https://www.fractalart.gr/trypia-agkalia/
