Δημήτρης ΔανίκαςΑκόμα πιο σουρεαλιστικό από το μνημειώδες θεατρικό έργο του (Ρουμάνου) Ευγένιου Ιονέσκο «η φαλακρή τραγουδίστρια»
Αν και ο Don Trump ούτε τραγουδιστής μα ούτε φαλακρός είναι. Εκτός κι αν προστατεύεται από τις θεραπευτικές ιδιότητες της κρέμας που διακινεί ο Κυριάκος Βελόπουλος
Τη μία «στιγμή» μας διαβεβαιώνει ότι οι θηριώδεις αμερικανικές βόμβες εξολόθρευσαν το πυρηνικό οπλοστάσιο του Μουλάδων του Ιράν. Την άλλη το ξανασκέφτεται και δηλώνει «ίσως». Σα να λέει «παιδιά δεν ήμουν εκεί, τι να πω κι εγώ ο καψερός; Ούτε ο θεός γνωρίζει». Και τη επόμενη «στιγμή» περίπου λέει ότι μάλλον το οπλοστάσιο παραμένει στα ίδια όπως πριν
Ο ίδιος ασυγκράτητος και αθεράπευτος παραλογισμός σε όλα τα θέματα. Στην αρχή με θηριώδεις δασμούς εναντίον Κινέζων. Στη συνέχεια πιο συγκρατημένος. Και στο τέλος με αόρατα φιλάκια να στέλνει στους Κινέζους της τάχα κομμουνιστικής και εντελώς αχόρταγης καπιταλιστικής Κίνας
Ουδείς μπορεί να εξηγήσει τις αντιφάσεις και τις διαρκείς παλινδρομήσεις του πλανητάρχη. Πλάκα κάνει; Μήπως είναι ψυχοπαθής; Φανταστείτε, αγγίξαμε το σημείο του ολοκληρωτικού παραλογισμού όταν μάθαμε ότι ο Λευκός Οίκος ευχαρίστησε τους μουλάδες επειδή εκείνοι εγκαίρως τον ενημέρωσαν πως πρόκειται να βομβαρδίσουν αμερικανική βάση στο Κατάρ!
Σα να του είπαν «αγαπητέ Ντόναλντ πάρε τα μέτρα σου γιατί εμείς θα βομβαρδίσουμε την βάση σας στο Κατάρ». Οπότε, εσύ ο αδαής και μονίμως καχύποπτος σκέφτεσαι «μπας και όλα είναι προσχεδιασμένα και σκηνοθετημένα; Μπας και πρόκειται για επιχειρήσεις με οικονομικούς προορισμούς; Μπας και οι τύποι, μετά από συνεννόηση, με την αύξηση της τιμής του μαύρου χρυσού πρόκειται να βγάλουν ένα σκασμό λεφτά;» Ποιος ξέρει!
Αυτό το σκηνικό της ολοκληρωτικής μούρλιας που ούτε τρόφιμοι στο Δρομοκαίτειο μπορούν να επινοήσουν, διασχίζει την υδρόγειο. Υπό εξαφάνιση η απλή λογική. Υπό διωγμό ο ορθολογισμός. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τι πρόκειται να συμβεί το επόμενο 24ωρο. Η ζωή κάθε πλάσματος σ αυτόν τον πλανήτη βρίσκεται στα χέρια του Τραμπ, των Μουλάδων και κάθε άλλου ισχυρού πολιτικού
Και αυτή η ανεξέλεγκτη πανδημία παράνοιας κατεβαίνει προς τα κάτω και διεισδύει στις ψυχικές αναταράξεις καθημερινών πολιτών οι οποίοι προσπαθούν να σε πείσουν ότι το μαύρο είναι άσπρο και το άσπρο μαύρο. Αδιανόητη μια απλή συζήτηση με επαγωγική διαδικασία.
Αδιανόητη η στοιχειώδης επικοινωνία
Ο «τραμπισμός» καλπάζει και δηλητηριάζει τα πάντα. Η μόδα της εποχής. Το στυλ μιας σκοτεινής περιόδου που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα την περιγράψουν σαν προάγγελο μεγάλων κρίσεων και μεσαιωνικών περιπετειών
Για παράδειγμα. Ποια η σχέση του Τραμπ με τον Πούτιν; Μπας και ο Αμερικανός πρόεδρος ζηλεύει τον απολυταρχισμό του μικροσκοπικού Ρώσου τσαρίσκου; Μπας και επιθυμεί να μετατρέψει τις ΗΠΑ σε προσωπικό τσιφλίκι του;
Όλα αυτά και πολλά άλλα τα οποία έρχονται καλπάζοντας, μας κάνουν να σταυροκοπιόμαστε και να λέμε «ο θεός να βάλει το χέρι του». Εμείς οι απροστάτευτοι, οι αναλώσιμοι, οι «αιχμάλωτοι», οι ανυποψίαστοι. Σ ένα απέραντο φρενοκομείο εμείς οι ασήμαντοι και «μικροί». Με μοναδική συντροφιά το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη: «και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα/ και ούτε κανένας με γνώριζε»
Πηγή: https://www.protothema.gr/blogs/dimitris-danikas/article/1660003/aperado-frenokomeio/
