Ήρθε και η Καθαρά Δευτέρα φίλοι μου και γυρίζοντας από το κτήμα έβλεπα παντού σε κάθε γωνιά να υπάρχουν πάγκοι με εμπόρευμα της ημέρας..χαρταετοί.
Ήταν χαρταετοί μοντέρνοι, φωτογραφίες από κόμιξ, σχήματα αεροδυναμικά, μερικοί πλαστικοί με φόρμα που παλεύει με τη φαντασία και το..διάστημα..ουρές αλλιώτικες, περίεργες για μένα και ανάμεσα τους τα κλασικά παλιά σχήματα με διαφορετικά βέβαια χαρτιά.
Η ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων με κατακλύζει, η μορφή του πατέρα μου ξεπηδάει μέσα σε αυτή. Καθισμένοι δίπλα δίπλα στο μεγάλο τραπέζι με τα λιονταρίσια πόδια στη μέση του σαλονιού, γεμάτο από χαρτιά, κόλλες, ψαλίδια, μαχαίρια και σπάγκοι. Δίπλα του το χαρτί όπου με χάρακα και μολύβι σχεδίαζε για μένα το χαρταετό μου.
Φοιτητές οι γονείς μου τότε, στο ίδιο σπίτι η γιαγιά που με μεγάλωνε, η κάθε ώρα που περνούσα μαζί τους ήταν ένα γεγονός μοναδικό για μένα, ακριβό και κυριαρχικό στις ώρες που προσπαθούσα να δικαιολογήσω την απουσία τους όταν τα διαβάσματα τους έπαιρναν τη πρώτη θέση και..Θεέ μου..μισούσα τόσο τα βιβλία και τις εξετάσεις τους....
Ο πατέρας μου λοιπόν, παραμονή Καθαράς Δευτέρας μου αφιέρωνε όλη την ημέρα φτιάχνοντας μου τον χαρταετό.
Κουβαλούσε στο σπίτι καλάμια που από το πρωί τα έκοβε, τα μετρούσε, τα ζύγιζε, μετά οι κόλες γκλασέ χαρτιού χρωματιστές βέβαια και η αλευρόκολλα που την έφτιαχνε μόνος του.
Φοιτητής Οικονομικών τότε, ήταν μοναδικός στα μαθηματικά και ..αριθμομνήμων, κάτι που θαύμαζα πάντα και τον "εκμεταλευόμουν" αργότερα όταν είχα μαγαζί και έβγαζα το ΦΠΑ παίρνοντας τον απλά στο τηλέφωνο και αραδιάζοντας του τα νούμερα...
Τον θυμάμαι λοιπόν τέτοια μέρα να κόβει τις κόλες γκλασέ, να τις μετράει με τα χιλιοστά, να ζυγίζει τα ξύλα, να μετράει τις αποστάσεις και να φτιάχνει το χαρταετό μου.
-Τελείωσε μπαμπά;
-Όχι αγάπη μου τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, όλα βασίζονται στην ουρά.
Άνοιγα τα μάτια διάπλατα, ήταν ο ήρωας μου..κι εγώ το μοναχοπαίδι του!
Η μητέρα μου με τη γιαγιά μου τριγύριζαν και ξεφυσούσαν.
-Ακόμη Γιάννη μου; θα στρώσουμε τραπέζι, πότε θα τα μαζέψουμε όλα αυτά;
Στη κουζίνα μέσα γινόταν ένας μικρός...πόλεμος.. η γιαγιά μου έφτιαχνε ντολμαδάκια, ετοίμαζε τα δικά της τουρσιά και τα φασόλια βράζανε όλη μέρα σε σιγανή φωτιά για να μπούνε αύριο στο ταψί.
Μοσχοβολούσε ο χαλβάς με το πορτοκάλι και την θυμάμαι να κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας και υπομονετικά να γεμίζει τα ξηρά σύκα με καρύδια και να τα αραδιάζει στη πιατέλα δίπλα στους χουρμάδες.
Πολίτισα η γιαγιά μου κρατούσε πάντα τις αναμνήσεις και τις συνήθειες των παιδικών της χρόνων, κι εγώ αποδέκτης όλων αυτών σαν παραμύθι που μου το έλεγε αμέτρητες φορές και όμως δεν βαριόμουνα να το ακούω.
Το πρωί ο χαρταετός μου ήταν κρεμασμένος να τον δω μόλις ξυπνήσω και ο πατέρας μου άφαντος από νωρίς στην αγορά να φέρει τσαγανούς (καβούρια), στρείδια, μύδια, κυδώνια και αχινούς για το τραπέζι της γιορτής.
- Σαρακοστή!!!! Φώναζε η γιαγιά μου δυνατά, όλο το σπίτι καθαρό αυτή τη μέρα και τα σκεύη έπρεπε να μπουν στα ντουλάπια το βράδυ πλυμένα καθαρά γιατί θα αργούσαν όπως έλεγε γελώντας να δουν κρέας!!!
Στραβομουτσούνιαζα εγώ..θυμάμαι πάντα τη..".νηστίσιμη "μπριζόλα που μου έκανε σάντουιτς και όμως ήταν νόστιμη! Ψωμί, μουστάρδα, ντομάτα, τριμμένη ελιά, λάδι, αλάτι και ρίγανη ..ίδια η γεύση της μπριζόλας φίλοι μου.
Την μέρα αυτή το σπίτι μας γέμιζε όπως πάντα, οι θείες μου γιαγιάδες από το πρωί, μερικές φίλες τους και κάποιοι συμφοιτητές των γονιών μου που ήταν από άλλη πόλη.
Δεν χρειαζόταν να τους καλέσουμε, όλοι ήξεραν ότι το σπίτι μας ήταν ανοιχτό για όποιον ήθελα να φάει και να γλεντήσει τη τελευταία μέρα του καρναβαλιού.
Όσο λοιπόν η γιαγιά μου μαγείρευε τα θαλασσινά ο μπαμπάς μου με έπαιρνε και πηγαίναμε επάνω στο Σείχ Σου πετάξουμε το χαρταετό. Μεταξύ μας..εκείνος τον πετούσε..εγώ απλά τον έβλεπα να συναγωνίζεται τους άλλους και τον θαύμαζα.
Το μεσημέρι γυρίζαμε..νικητές..άρχιζε το φαγοπότι, οι ευχές και τα τραγούδια του καρναβαλιού με τα πικάντικα στιχάκια. Τελείωνε η βραδιά με τους φίλους των γονιών μου, ο πατέρας μου τότε έπαιρνε τη κιθάρα του και έπαιζε όμορφα τραγούδια εποχής που η μητέρα μου τραγουδούσε με την υπέροχη φωνή της. Κι εγώ ..στα πόδια τους από αγκαλιά σε αγκαλιά..το .."κατσαριδάκι" όπως με φώναζαν γιατί ήμουν αρκετά μελαχρινή. Είναι βαρύ φίλοι μου να είσαι το μόνο παιδί, ούτε καν ένα ξαδελφάκι δεν είχα ποτέ!
Όλοι αυτοί οι φίλοι των γονιών μου ήταν για μένα σαν..θείοι και θείες, οικογένεια. Δύο από αυτούς συμφοιτητές της μητέρας μου έγιναν καθηγητές Ιατρικής μετά από χρόνια κι εγώ τους φώναζα ακόμη με το μικρό τους όνομα.
Όπως έχω πει πολλές φορές το..μπαουλάκι..των αναμνήσεων μου είναι γεμάτο και πλούσιο, δεν έχω τίποτε απωθημένο να ζηλέψω και να πω πως δεν χάρηκα.
Αύριο δεν θα έχω βέβαια χαρταετό...θα έχω όμως ένα γεμάτο σπίτι από αγάπη, φίλους και Σαρακοστιανούς μεζέδες και βέβαια..τα ντολμαδάκια που πλέον φτιάχνω εγώ και τα θαλασσινά που τα φτιάχνει ο καλός μου Δημήτρης.
Καλή Σαρακοστή φίλοι μου.
Αχτιδένια φιλάκια.
Πηγή: http://aktida.blogspot.com/
