Δημήτρης Δανίκας'Ολη αυτή η προεκλογική φλυαρία. 'Ολη αυτή η δημοσιογραφική και επικοινωνιακή φασαρία. 'Ολη αυτή η ακατάσχετη και στοιχηματική ανοησία. Πότε θα γίνουν;
Μπα δεν το πιστεύω. Μάλλον προς τον Μάρτιο το βλέπω. Δε νομίζω. Ο Κυριάκος θα εξαντλήσει την τετραετία. Δηλαδή θα τις κάνει μέσα στο καλοκαίρι; Πάνω στην εκτόξευση της «βαριάς βιομηχανίας»; Αποκλείεται. Κόβω τον σβέρκο μου. 'Αλλωστε θα απαιτηθούν δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Καταστρόφα. Και πάει λέγοντας.
Οι δημοσιογράφοι λοιπόν με ανοικτές τηλεφωνικές γραμμές. Φυσικά με τις πηγές τους. Οι βουλευτές σουλατσάρουν στις εκλογικές τους περιφέρειες. Οι υποσχέσεις πολλές. Τα νομοσχέδια και οι πάσης φύσεως «διευκολύνσεις» προς τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες θα πέφτουν με ρυθμό συρραπτικής μηχανής. Τα media θα πλημμυρίζουν με προεκλογικά σενάρια. Οι εταιρείες δημοσκοπήσεων θα λειτουργούν με διπλοβάρδιες. Και ο απλός, καθημερινός άνθρωπος θα τρώει τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη.
'Αραγε τι θα γίνει με την ακρίβεια; Που θα σταματήσει ο πληθωρισμός; Το πορτοφόλι μου θα αντέξει; Τι να την κάνουν την αύξηση στη σύνταξη όταν δεν καλύπτει ούτε τον πληθωρισμό; 'Αραγε αύριο θα έχω δουλειά;
'Ασε την επιδημία γρίπης. 'Ασε την επιστροφή του Covid. 'Ασε τις απειλές του Ερντογάν. 'Ασε τον πόλεμο στην Ουκρανία. 'Ασε τα τύμπανα πολέμου που ηχούν εδώ κοντά. 'Ασε το μέλλον απρόβλεπτο, αβέβαιο, μαύρο και άραχνο.
Επί της ουσίας είναι αδιάφορος κάθε απλός άνθρωπος του μόχθου. Είναι αδιάφορος ποιο κόμμα θα κερδίσει και ποιος πρωθυπουργός θα τον κυβερνήσει. Επί της ουσίας τρία πράγματα η έγνοια του, το πρόβλημα του και ο καημός του. Η εξασφάλιση του μεροκάματου. Εστω αυτού του ελάχιστου. Οι τιμές των βασικών προιόντων και αγαθών που απαιτούνται για μια στοιχειώδη επιβίωση. Και η κάποια ασφάλεια του. Τα απλά, τα στοιχειώδη, τα εντελώς απαραίτητα.
Αυτό το μέλημά του. Αυτή η αγωνία του. Από την έλλειψη όλων αυτών ο εφιάλτης του. Φανταστείτε που φτάσαμε. Φανταστείτε πάτο που πιάσαμε. Χωρίς όνειρα. Χωρίς το όραμα μιας άλλης, μιας κανονικής ευρωπαϊκής χώρας. Πάμε δηλαδή για εκλογική αναμέτρηση με διακύβευμα απλώς την επιβίωση.
Να υπάρχω. Να μη σκαλίζω κάδους σκουπιδιών. Να μην είμαι άνεργος. Να μπορώ να αγοράζω γάλα, ψωμί, μακαρόνια, ρύζι, άντε και μία φορά την εβδομάδα κρέας. Έστω κοτόπουλο. Να εξασφαλίζω τα απαραίτητα για το παιδί μου. Τι ζητάω ο κερατάς; Το ελάχιστο. Το τίποτα. Το μηδέν για εμένα. Το άπειρο για τους λίγους.
Που καταλήγουν όλα αυτά; Το πρώτο στην έκπτωση του πολιτικού συστήματος. Ο παράδεισος μιας κάποιας αλλαγής είναι όνειρο απατηλό. Προσγειωθείτε. Και το δεύτερο στη συμφιλίωση του απλού καθημερινού ανθρώπου με την τρέχουσα πραγματικότητα. Συμφιλιωμένος με τις κοινωνικές ανισότητες. Συμφιλιωμένος με το σπορ των υποκλοπών. Συμφιλιωμένος με την εξάρτηση και την υποταγή. Συμφιλιωμένος με την διαπλοκή.
Με την εξής επωδό: πάνω κάτω όλοι το ίδιο είναι. Μωρέ δε πα να παρακολουθεί ο ένας τον άλλον; Εμένα τι με κόφτει; 'Ασε να βγάλουν τα μάτια τους και τις πομπές τους. 'Οσο για τον Πάτση, σιγά την πρωτοτυπία. Πόσοι άλλοι σαν αυτόν ίσως και χειρότεροι.
Επομένως τι θα ψηφίσεις; Ίσως κανένα. Αλλά με το πιστόλι στον κρόταφο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μα εσύ δεν είσαι δεξιός. Γιατί, σου λέει, σάμπως οι άλλοι τι είναι; Τους είδαμε και τους χαρήκαμε. Εδώ που φτάσαμε είναι πολυτέλεια να ψάχνουμε για σωτήρα. Έναν ικανό διαχειριστή χρειαζόμαστε όλα τα υπόλοιπα λόγια του αέρα!
Πηγή: https://www.protothema.gr/
