ΑΝΘΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ: ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ!

ΑΠΟ IRAKLIS3

Χο­ρεύ­ει, το κόκ­κι­νο φεγ­γά­ρι,

στο μπαλ­κό­νι μου απόψε.

Χό­ρε­ψε μαζί μου κόκ­κι­νο φεγ­γά­ρι.

Νιώσε τη θλίψη μου

στην σκο­τει­νιά των άκρων σου.

Οι ώρες της απου­σί­ας σου με πι­κραί­νουν.

Στά­ζει από έρωτα το κόκ­κι­νο φεγ­γά­ρι.

Ψωμί, ιδρώ­τας, εκλεί­ψεις μο­να­ξιάς,

στο με­σου­ρά­νη­μα του κόκ­κι­νου φεγ­γα­ριού.

Χορδή η λύπη μου, στη δύ­να­μη του τόξου του.

Στά­ζει από έρωτα το κόκ­κι­νο φεγ­γά­ρι.

Όσα θέλω να πω με στοι­χειώ­νουν.

Λεί­πουν τα χρό­νια από το πρό­σω­πό μου,

κι­τρί­νι­σε το κόκ­κι­νο φεγ­γά­ρι,

πυ­ρε­τός ανε­βαί­νει στο σώμα μου.

Στά­ζει από έρωτα το κόκ­κι­νο φεγ­γά­ρι.

Άνθη της θλί­ψης, λυ­πη­μέ­νοι δια­βά­τες,

φιάξ­τε μία μικρή λι­μνού­λα ευ­τυ­χί­ας,

σή­με­ρα, που είμαι θλιμ­μέ­νη.

Στά­ζει από έρωτα το κόκ­κι­νο φεγ­γά­ρι

Λίμνη, θα­λασ­σι­νό νερό, αλ­μυ­ρά ζωής,

σή­με­ρα που είμαι λυ­πη­μέ­νη, μην με ξε­χνά­τε.

Ελάτε, στην γλυ­κιά θέρμη της κα­μα­ράς μου

γί­νε­τε συ­ντρο­φοί μου, τρα­γου­δή­στε μαζί μου,

το ξε­χα­σμέ­νο τρα­γού­δι των βυθών.

Στά­ζει από έρωτα το κόκ­κι­νο φεγ­γά­ρι.

Αύριο και­νούρ­γιο φεγ­γά­ρι θα ζω­γρα­φί­σει

με αση­μο­κί­τρι­να κε­ντί­δια τον ου­ρα­νό.

Γλά­ροι θα κουρ­σέ­ψουν την αλ­μύ­ρα της θά­λασ­σας.

Στά­λες αγά­πης θα χα­ρά­ξουν

την πορ­φυ­ρο­γέν­νη­τη αυγή.

Ψωμί πλα­σμέ­νο με δά­κρυα θα προ­σφέ­ρω,

σε σας συ­ντρο­φοί μου.

Πηγή: https://atexnos.gr/