Πηγή: https://agioitheodoroi.blogspot.com/
Γράφει ο Γιώργος Γρηγοράκος
Ήταν Μάρτιος του 1821 όταν οι υπόδουλοι επί 400 χρόνια Έλληνες αποφάσισαν να εμπλακούν σε μια αβέβαιη για την τελική της έκβαση επανάσταση, προκειμένου να αποτινάξουν τον Οθωμανικό ζυγό.
Σήμερα, μήνας Μάρτιος του 2020, αφού πέρασαν (2) δύο αιώνες οι Έλληνες κλήθηκαν εκ νέου στα όπλα, για να αντιμετωπίσουν την αόρατη, απρόβλεπτη, αιφνίδια, ύπουλη και θανατηφόρα επιδημία του κορωνοϊού.
Οι αναλογίες και σήμερα και τότε (1821) άνισες με αποκλίνουσες παραμέτρους και παράγοντες για την διεξαγωγή του αγώνα για την επιβίωση του έθνους μας.
Η επανάσταση του 1821 οργανώθηκε αρκετά χρόνια πριν το ξέσπασμά της από φιλόπατρεις Έλληνες του εξωτερικού και στηρίχθηκε στην ένοπλη συστράτευση των απαξιωμένων ραγιάδων του εσωτερικού που αναζητούσαν την ελευθερία που προσδοκούσαν και αποκτήθηκε γιατί ένας λαός ναυτικών και αγροτών ομόψυχα αποφάσισε να αγωνιστεί και να υπηρετήσει τον στόχο μέχρι τέλους.
Σήμερα, εμπλακήκαμε σε έναν αόρατο και αιφνίδιο πόλεμο. Στην πρώτη γραμμή για την απόκρουση του αόρατου και επιτιθέμενου κορωνοϊού δεν μάχονται ένοπλοι στρατιώτες αλλά μάχονται με αυταπάρνηση γιατροί και νοσηλευτές και ένας λαός να αντιστέκεται με ανέλπιστη υπευθυνότητα, πειθαρχώντας αυτοβούλως στις κρατικές παραινέσεις (πλην δακτυλοδεικτούμενων εξαιρέσεων) για την επιβίωσή του, δυστυχώς πάντοτε σε όλους τους εθνικούς αγώνες επιβίωσης των Ελλήνων εμφανίζονται "εφιάλτες".
Το 1821 κράτος δεν υπήρχε, αφού μόλις τότε ξεκίνησε να διαμορφώνεται, με έλλειψη επικοινωνίας και συντονισμού, προσπάθησαν οι Έλληνες χωρίς θεσμούς, υπηρεσίες, δομές και νόμους να ανταπεξέλθουν στις καταστάσεις που επιφέρει ένας πόλεμος. Διακόσια χρόνια μετά το συγκροτημένο πλέον ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει τον επιτιθέμενο αόρατο κορωνοϊό οργανωμένα και ενταγμένο στην σύγχρονη πραγματικότητα.
Οι Έλληνες του 1821, συνέδεσαν συναισθηματικά την επανάσταση τους με τη Γαλλική επανάσταση και την Αμερικανική ανεξαρτησία, καθώς ανέκαθεν ένοιωθαν ιδεολογικά εγγύτερα στον Δυτικό κόσμο. Η χώρα μας μετά από διακόσια χρόνια, ως ένα από τα παλαιότερα μέλη της ΕΕ και με τους Έλληνες να παρακολουθούν από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης την παγκόσμια μάχη κατά του κορωνοϊού, συνδέεται συναισθηματικά με τις εγγύτερες γεωγραφικά χώρες όπως η Ιταλία, Γαλλία και η Ισπανία, σε μια ψυχική σύγκλιση που δεν είχε καταφέρει να επιτύχει η ΕΕ με τα γραφειοκρατικά πολιτικο-οικονομικά της "τερτίπια" τα προηγούμενα έτη.
Πολλάκις έχουν κατηγορηθεί οι Έλληνες ότι ως λαός δεν δύναται να συγκαταλέγονται στους ευνομούμενους και καλλιεργημένους λαούς της Δύσης, που συγκλίνουν στην πολιτική, ιδεολογική και πνευματική καλλιέργεια, χαρακτηρίζοντάς τους ως απείθαρχους και μονίμως διαμαρτυρόμενους. Όμως οι κατηγορούντες ανέλπιστα διαπιστώνουν ότι οι Έλληνες δεν ακολούθησαν το γνώριμο μονοπάτι των συμπεριφορών τους και αντιμετωπίζουν την κατάσταση με ιδιαίτερη σοβαρότητα, σε αντίθεση με άλλους στην Ευρώπη ή στην Αμερική.
Οι Έλληνες εμπιστεύτηκαν το κράτος που κατηγορούσαν για τις υπηρεσίες του, που μονίμως λοιδορούσαν τους λειτουργούς του, που αμφισβητούσαν το πολιτικό προσωπικό, που περιφρονούσαν τους ένστολους και χωρίς μεγάλες εκτροπές πλην ολίγων "εφιαλτών" ακολούθησαν οδηγίες και κανόνες με ευλάβεια.
Η ελληνική κυβέρνηση στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων παρά τις τέσσερις ταυτόχρονες κρίσεις που κλήθηκε να διαχειριστεί, αυτής των οικονομικών, του μεταναστευτικού, των τουρκικών προκλήσεων και του κορωνοϊού, αποδεικνύοντας έτσι ότι μπορεί να τις διαχειριστεί αποτελεσματικά, με ευθύνη, μέτρο, εντιμότητα και σοβαρότητα για χάρη του ελληνικού λαού.
Οι επαγγελματίες της πατρίδας, που ενώ συντρίβονται οικονομικά από τα αυστηρά περιοριστικά μέτρα, υπομένουν καρτερικά γνωρίζοντας ότι βιώνουμε όλοι μια έκτακτη κατάσταση που πρέπει απαρεγκλίτως να κερδηθεί ώστε να επανέλθει, η ζωή στην πρότερη κανονικότητά της.
Μέσα από την πρόκληση του κορωνοϊού, η ελληνική κοινωνία μοιάζει να βρήκε το πρόσωπο που διακόσια χρόνια τώρα αναζητούσε και να περάσει από το «εγώ» στο «εμείς».
Η ελληνική κοινωνία αντίκρισε τον καθρέπτη με αίσθημα ατομικής και κοινωνικής ευθύνης και αποφάσισε να ενηλικιωθεί και να έχει για πρότυπά της ανθρώπους όπως ο σεμνός γιατρός και καθηγητής της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών Σωτήρης Τσιόδρας, αντί για ματαιόδοξα πρόσωπα αμφισβητούμενης αξίας και αρετής.
