Πηγή: https://www.lep.gr/
Την κάψαμε, την υπεραλιεύσαμε, την ξεζουμίσαμε, την στερέψαμε, της τρυπήσαμε τα σωθικά και δεν έβγαλε άχνα. Χρόνια τώρα, ζούμε πάνω της στοιβαγμένοι σαν μυρμήγκια πολλοί, πάρα πολλοί άνθρωποι. Και πέσαμε πάνω της σαν σμήνος ακριδών να στερέψουμε και τα τελευταία της αποθέματα από τροφή και νερό. Και εκείνη γυρίζει, αδιάκοπα γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον ήλιο. Κάνουμε πειράματα δήθεν για καλό σκοπό.
Πετάμε τα σκουπίδια του πολιτισμού μας σε θάλασσα και αέρα και στο διάστημα. Και παρόλο το βέρος αυτό, εξακολουθούμε να μολύνουμε την τροφή και τα εδάφη μας και τα νερά μας. Και κάποια μέρα, που ο κόσμος πια δεν είχε εγκράτεια, άφησε να του ξεφύγει μέσα από το εργαστήριο το κακό. Και εμείς τα μυρμήγκια παλεύουμε τώρα να σωθούμε.
Πετάμε τα σκουπίδια του πολιτισμού μας σε θάλασσα και αέρα και στο διάστημα. Και παρόλο το βέρος αυτό, εξακολουθούμε να μολύνουμε την τροφή και τα εδάφη μας και τα νερά μας. Και κάποια μέρα, που ο κόσμος πια δεν είχε εγκράτεια, άφησε να του ξεφύγει μέσα από το εργαστήριο το κακό. Και εμείς τα μυρμήγκια παλεύουμε τώρα να σωθούμε.
Πώς να σωθούμε και από τι; Από μικροσταγονίδια που πλανώνται στον αέρα και μας αγγίζουν σε απόσταση μικρότερη των τριών μέτρων. Αστείο. Έτσι όπως συσσωρευθήκαμε στις μεγαλουπόλεις πώς είναι δυνατόν να διατηρήσουμε αποστάσεις. Και μετά η γη μας, επιτέλους ξεκουράζεται. Μειώθηκε κατά πολύ ο θόρυβος στη στεριά και στη θάλασσα. Μειώθηκαν οι ρύποι. Ζώα και ψάρια άρχισαν να επανεμφανίζονται στο φυσικό τους περιβάλλον ξανά. Έτσι η γη μας ανάσανε λίγο. Και αν ξεφορτωθεί και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ακρίδες σαν κι εμάς, θα διαπιστώσει ότι μπορεί να βασίζεται σε μια διαφορετική βιοποικιλότητα που θα εφαρμοστεί από τα μυρμήγκια που θα απομείνουν.
Ευκαιρία να σταματήσει η μετεξέλιξη του μοντέλου της παγκοσμιοποίησης. Ευκαιρία να επανακινηθεί η οικονομία. Ευκαιρία να αλλάξει ξανά χέρια το χρήμα. Και ευκαιρία για όλους μας να στοχαστούμε. Έπαψαν οι πόλεμοι. Έπαψε ο αέρας να γεμίζει με χημικές ουσίες. Και έκλεισαν τα σύνορα παντού. Θα γίνουμε καχύποπτοι. Θα περνάμε ανάμεσα σε ανθρώπους και θα αλλάζουμε πεζοδρόμιο. Εν τω μεταξύ η γη μας αναπαύεται. Ξαποσταίνει και προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές της. Εμείς όμως, που παρακολουθούμε όλο αυτό να συμβαίνει, έχουμε μια απορία. Ως πότε; Απάντηση, για την ακρίβεια πιθανή απάντηση: όσο κρατήσει η αναδιανομή του πλούτου. Μη γελιόμαστε. Όσοι από εμάς θα παραμείνουμε θα ζήσουμε στιγμές τέτοιου κακού, ώστε μέχρι οι μηχανισμοί της οικονομίας να αντιδράσουν, θα έχουμε εξαντληθεί οικονομικά και ηθικά.
Γι αυτό λοιπόν, επειδή έχουμε πολύ και άγνωστο δρόμο να διανύσουμε, ας είμαστε συγκεντρωμένοι και σκεπτόμενοι. Δεν είναι διακοπές. Δεν είναι ξεκούραση. Είναι προετοιμασία και αφορμή για συλλογισμούς. Ανασύνταξη σε όλα τα επίπεδα.
Χριστίνα Κινατίδου, Πολιτικός Επιστήμονας
