photo © Στράτος Προύσαλης |
Τον μαύρο ορίζοντα διαπερνάς με το περιαυγές
το φως σου• ακτινοβολεί στο πέραν τηλαυγές,
φύλακας για τα ξύλινα καράβια τα αλαργινά
που θέλουνε στο νερό να πλέουνε παντοτινά.
Το σχήμα σου, η δομή σου σαν δωρικός κίονας
καλοφτιαγμένος, εκθαμβωτικός όπως ο Υπερίωνας,
σε ψάχνουν, σε ακολουθούν οι ναυτιλλομένοι
στον κάβο θα προσέκρουαν χωρίς εσέ οι καημένοι,
τα ιστιοφόρα θα αφηνόταν, λίγο θα αντιστεκόταν,
Ακίνητος, αέναος, στο καθήκον σου πιστός
επανδρωμένος με φύλακα από την αλμύρα παστός
διαβρωμένοι οι τοίχοι και οι αρμοί από το άλας
το κτίριο από μέσα απλό χωρίς πολυτέλειες σάλας.
Μόνοι επισκέπτες τα σύννεφα, οι άνεμοι, οι γλάροι
πότε θα περάσει η σειρά σου, ο Χρόνος να σε πάρει.
Πηγή:https://www.vakxikon.gr