Από την προσωπική σελίδα του Κυριάκου Δοσαρά στο fb:
Αγαπητοί μου φίλοι,
Ένεκεν και της επερχόμενης περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής -μιας κατεξοχήν μεταξύ των άλλων περιόδου Μετανοίας- μου ήρθε στον νου, η περίπτωση του μεγάλου Αλεξανδρινού μας ποιητή Κ.Π.Καβάφη!
Ο Καβάφης μεταξύ των άλλων, κατηγορήθηκε ιδιαιτέρως και κατακρίθηκε από τους εχθρούς του -των μυημένων στον πατριάρχη της ποίησης στις αρχές του 20ου αιώνος κυρίως, Κωστή Παλαμά, των λεγόμενων Παλαμικών, όχι τόσο για το έργο του, το οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος το κατέταξε εκεί που το κατέταξε-ο πλέον μεταφρασμένος ανά τον κόσμο ποιητής-αλλά κυρίως για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις-τις οποίες και ο ίδιος ο ποιητής ποτέ του δεν έκρυψε-!
Το θέμα όμως είναι τώρα, ποιος άνθρωπος μπορεί να κατηγορήσει ως άλλος Φαρισαίος άλλον άνθρωπο, ποιος άνθρωπος ξέρει τα μύχια της ψυχής του συνανθρώπου του, ώστε να τον κρίνει, να τον κατακρίνει και εν τέλει να τον καταδικάσει;
Ουδείς άνθρωπος, ή μη μόνον Ο Θεός, μπορεί τελικά να μας κρίνει, γιατί είναι ο μόνος σαν δημιουργός μας και κτίστης μας, ο οποίος μας γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας!
Ας δούμε όμως, εντρυφώντας και σταχυολογώντας κάποιους ''ιδιαίτερους'' Καβαφικούς στίχους -που για μένα δηλώνουν την πρόθεση του Καβάφη για μετάνοια και αλλαγή τρόπου ζωής- άσχετα αν όπως ο ίδιος ομολογεί, ποτέ του τελικά δεν το κατάφερε!
Ο Κύριος όμως, ίσως μας κρίνει για την αγαθή μας προαίρεση, ως Ελεήμων και Φιλεύσπλαχνος που είναι, και όχι τόσο για τις πράξεις μας!
Διαβάζουμε λοιπόν στο ποίημά του... ''Μανουήλ Κομνηνός'' τον εξής για μένα, με άρωμα μετανοίας του ποιητή στίχο...''Ευτυχισμένοι όλοι που πιστεύουν/και σαν τον βασιλέα κύρ Μανουήλ τελειώνουν/ ντυμένοι μές στην πίστι των σεμνότατα''.
Πόσο θέλει ο ποιητής να ακουμπήσει στην Αγία μας πίστη, πόσο το επιθυμεί!
Στο ποίημά του...''Ομνύει'', διαβάζουμε...''Ομνύει κάθε τόσο ν ' αρχίσει πιο καλή ζωή. Άλλ ' όταν έλθ ' η νύχτα με τες δικές της συμβουλές, με τους συμβιβασμούς της, και με τες υποσχέσεις της, άλλ ' όταν έλθ ' η νύχτα με την δική της δύναμι, του σώματος που θέλει και ζητεί, στην ίδια μοιραία χαρά, χαμένος, ξαναπηαίνει''. Βλέπουμε με δέος τον ποιητή, να αποκαλεί αυτό του το πάθος ώς...''μοιραία χαρά!''. Πιθανόν, μια έκρηξη αυτογνωσίας του Αλεξανδρινού, και εν-συναίσθησης της καταστάσεώς του!
Τέλος, στο ποίημά του...''Νόησις'', διαβάζουμε...''Γι ' αυτό κ ' η μεταμέλειες σταθερές ποτέ δεν ήσαν. Κ ' η αποφάσεις μου να κρατηθώ, ν ' αλλάξω, διαρκούσαν δυό εβδομάδες το πολύ''.
Νομίζω, ότι ο ποιητής επιθυμούσε να αλλάξει ζωή, να αλλάξει συνήθειες, να μετανοήσει δηλαδή! Το γιατί αφέθηκε στην ομοφυλοφιλία του και στον τρόπο ζωής που βίωνε, ίσως πιστεύω, να ήταν και το θέλημα Του Θεού στη ζωή του-όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό-γιατί χωρίς ιδιαίτερα την ομοφυλοφιλία του, ο Καβάφης να μην ήταν αυτός που σήμερα είναι και γνωρίζει όλη η οικουμένη! Λέω ίσως! Άρα, ως τελικό συμπέρασμα, ποιο επί γης ανθρώπινο ον, μπορεί να κρίνει τον όποιον Καβάφη; Μόνον Εκείνος που τον δημιούργησε, διότι μόνον Εκείνος γνωρίζει και τον σκοπό για τον οποίον δημιουργεί έκαστον από εμάς!
Θέλω να κλείσω, με ένα γεγονός που συντελέστηκε στις 29 Απριλίου του 1933, ημέρα των γενεθλίων του, και ημέρα κατά την οποία στο ελληνικό νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας στις 2 τα ξημερώματα, ο ποιητής αφήνει την τελευταία του πνοή, περιτριγυρισμένος από λίγους φίλους του.
Λέγεται, ότι την στιγμή που ξεψυχούσε, ακούστηκε μια δυνατή βροντή και αλλεπάλληλες αστραπές έσκισαν τον ουρανό της Αλεξάνδρειας, κάνοντας τη νύχτα μέρα!
~Κυριάκος Δοσαράς
