Του Κυριάκου Δοσαρά
Κι όμως...
Ανάμεσά μας, κυκλοφορούν ακόμη άνθρωποι
που το χαμόγελο ξεψύχησε στα χείλη τους
-μαζί με την καλημέρα-
Ανάμεσά μας, θ ' αντικρίσεις ακόμη εκείνους
τους δυστυχισμένους,
που άφησαν απ ' το χέρι τους το τριαντάφυλλο
να το πνίξει η βροχή καταμεσής του δρόμου,
ενώ θα μπορούσαν να το προσφέρουν
σε έστω μια ψυχή που λαχταρά
του ήλιου τις ζεστές αχτίδες.
Πόσες φορές δεν αγροίκησες ετούτους,
τους ταλαίπωρους ανθρωπίσκους
που ακόμη ψάχνουν να βρούνε τον Θεό,
θα τους καταλάβεις αμέσως
-με την πρώτη κιόλας ματιά-
κοιτώντας, το χλωμό τους πρόσωπο
και αγγίζοντας το παγωμένο τους χέρι.
Έχεις σίγουρα συναναστραφεί, στο διάβα
της σύντομης ζωής σου, μ ' όλους εκείνους τους ανέραστους
που θεοποίησαν τη σάρκα, σπάνε πιάτα και πετούν λουλούδια,
στα πόδια της όποιας ηδονής,
που λικνίζει σαν άλλη μοιχαλίδα
το φτηνό και ξεπεσμένο της σαρκίο,
μπροστά στα άχρωμα μάτια τους.
Κι ο έρωτας θρηνεί στο σκοτεινό και παγερό δώμα,
ενός νεκροτομείου.
Κι όμως...
Ανάμεσά μας, κυκλοφορούν ακόμη ζωντανοί νεκροί,
που όλο και πληθαίνουν, που όλο κι ' αβγατίζουν,
σ ' έναν κόσμο που συνεχώς τους ανασταίνει.
Κι η ειρωνεία είναι, πως όλοι εκείνοι θαρρούν
πως ζουν κι αναπνέουν
ενώ η δυσωδία που εκπέμπουν, θα μας ακολουθεί
για αρκετό καιρό ακόμη...
'' Ώ, κάτοικοι του Άδη...
ξεβρασμένοι σε λάθος τόπο! ''
