ΦΑΝΗΣ ΟΥΓΓΡΙΝΗΣ*
Η καταιγιστική επικαιρότητα προκαλεί απογοήτευση. Τα «Κίτρινα Γιλέκα» γεννούν φόβο για το μέλλον της Δύσης. Στα καθ’ ημάς, οι βόμβες, τα καμένα Εξάρχεια, ο κλαυσίγελως της υπόθεσης Ριχάρδου, η διαπόμπευση της αδικοχαμένης κοπέλας στη Ρόδο, το βιντεάκι που αγιοποιεί την «ηθική» αυτοδικία, η εξοργιστική έπαρση Ζάεφ, η εξαιρετικά σπάνια καλοτυχία ενός πρωθυπουργικού φίλου αποτελούν τα πιο φρέσκα ενοχλητικά ερεθίσματα.
Πόσο πονάει η συνειδητοποίηση ότι μετά σχεδόν εννιά χρόνια επιβιώνει απαράλλακτος ο παράλογος, απάνθρωπος χαρακτήρας του Δημοσίου – σαν να μην υπήρξαν ποτέ μνημόνια, task force και κάθε λογής ξένοι σύμβουλοι. Ταυτόχρονα, οι εταίροι γραφειοκράτες κοιτούν αποκλειστικά τους δείκτες και ενδιαφέρονται να μη σκάσει το πρόβλημα στη βάρδιά τους, αδιαφορώντας για το μακροπρόθεσμο αδιέξοδο των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Οι κυβερνώντες αρπάζουν όσα βρουν, απ’ όποιον μπορούν, και τα δίνουν όπου αρέσκονται – σε συγγενείς, κολλητούς, συμβασιούχους και επιδοματούχους. Τίποτα παραπάνω. Όσες αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις μπλόκαραν ως αντιπολιτευόμενοι παραμένουν «παγωμένες», ενώ αντίθετα ο εισπρακτικός μηχανισμός εντυπωσιάζει με τον επαγγελματισμό του.
Τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης σταδιακά τα... φορτώνουν στον κόκκορα, παραιτούμενοι της προσπάθειας για προκοπή. Δεν είναι τυφλοί, βλέπουν ολοκάθαρα ότι τίποτε δεν κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, επιχειρηματίες και μισθωτοί δεν διακρίνουν σοβαρές προοπτικές στην αγορά (ακόμη κι όσοι δραστηριοποιούνται στον τουρισμό), δεν βλέπουν πιθανότητα αύξησης των αποδοχών τους ή τρόπο πληρωμής των οφειλών τους. Ειδικά οι οφειλέτες καθησυχάζονται σκεπτόμενοι ότι συμμετέχουν σε ένα πλήθος τεσσάρων εκατομμυρίων το οποίο φαινομενικά δεν είναι διαχειρίσιμο. Ακόμη και με 40.000 πλειστηριασμούς ετησίως, θα χρειαστούν εκατό χρόνια για να κλείσουν όλοι οι φάκελοι. Κοινώς, ζήσε Μάη μου. Οι κομπασμοί περί βελτίωσης του κλίματος είναι γι’ αυτούς κούφια λόγια, τα χριστουγεννιάτικα χαρτζιλίκια ελάχιστα τους συγκινούν.
Το δυστύχημα ειδικά μ’ αυτούς τους περιθωριοποιημένους συμπολίτες είναι ότι αντιμετωπίζουν εντελώς αδιάφορα –αν όχι εχθρικά– ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, που θεωρούν ότι τους οδήγησε στο σημείο αυτό για να εξασφαλίσει τη δική του επιβίωση. Για τους απελπισμένους τα χειρότερα έχουν ήδη έρθει, τα αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους, όταν φτάνουν στο ταμείο του σούπερ μάρκετ, όταν χτυπάει το τηλέφωνό τους, όταν ανοίγουν το γραμματοκιβώτιό τους. Θεωρούν πως το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε περίπτωση νέας, άτακτης χρεοκοπίας θα ’ναι να βουλιάξουν κι όσοι πέρασαν την προηγούμενη αβρόχοις ποσί.
Η στάση αυτή απέναντι στο σύνολο είναι σαν καρκίνος. Η αδιαφορία για τους νόμους τείνει να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, η κάθε είδους αυτοδικία και τραμπουκισμός αποτελούν κανονικότητα. Η κοινωνική ειρήνη διατηρείται οριακά, απλώς επειδή βρίσκονται στο τιμόνι οι υποκινητές της διχόνοιας, θρασείς και αμετανόητοι πολιτικάντηδες. Δεν αποκλείεται το πράγμα να συνεχίσει έτσι για ακόμη κάποιους μήνες – ποιος περίμενε άλλωστε ότι θα τραβούσε τόσο; Όμως εννιά χρόνια στο χείλος του γκρεμού είναι πάρα πολλά, ειδικά για ένα αποκαμωμένο και τραυματισμένο έθνος. Η μακρά και φορτισμένη προεκλογική περίοδος εξαντλεί τα ψυχικά μας αποθέματα.
* Ο κ. Φάνης Ουγγρίνης είναι επιχειρηματίας.
Πηγή: http://www.kathimerini.gr
