Του Κυριάκου Δοσαρά
''Να με θυμάσαι...
-μου είπες-
κάθε φορά που το χνώτο της θάλασσας
θα θαμπώνει το τζάμι της κάμαρής μας,
κάθε που στην απέραντη μοναξιά του χειμώνα
θα σου κρατάει συντροφιά
η σιγανή, αμίλητη, ζεστή φωτιά
του μαρμάρινου τζακιού μας
η ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα μου
με την μάλλινη κουβέρτα
που πάντοτε μου άπλωνες να με ζεστάνεις
όταν ο πυρετός της αρρώστιας με καθήλωνε εκεί
ανήμπορη κι ' ανυπεράσπιστη,
κάθε που οι πρώτες ψιχάλες της φθινοπωρινής βροχής
θα ποτίζουν την θλιμμένη σου ψυχή,
κάθε που το πρώτο χιόνι
θα στρογγυλοκάθεται στην κορφή του βουνού,
κάθε που τα τριαντάφυλλα στον κήπο μας
θα θεριεύουν και θα γεμίζουν την πλάση
με τις μυρουδιές τους
στο πρώτο σκίρτημα της άνοιξης,
κάθε που θα θαυμάζεις -μοναχός σου πια-
το βάλς των γλάρων στο ξαστέρωμα,
κι όταν θα δακρύζεις, ακούγοντας στο πικάπ
το δικό μας τραγούδι. Αυτό το δάκρυ αγαπημένε μου,
είναι και δικό μου δάκρυ, άλλωστε, όσο είμαστε μαζί
μοιραζόμαστε τα πάντα, το ξέχασες;
Να με θυμάσαι...
-μου ψιθύρισες-
όταν θα περπατάς αγκαλιά με τις θύμησες
στ ' ακροθαλάσσι του τόπου μας,
όταν θ ' αγναντεύεις τους χαρταετούς
που θα κρύβονται πίσω απ ' τον ήλιο,
όταν στο ποτήρι με το λευκό κρασί
θα καθρεφτίζεται το πρόσωπό μου,
κάθε φορά που θα σου τελειώνουν τα όνειρα,
κάθε στιγμή που θα ματώνει η καρδιά σου
από την απουσία μου,
κι όταν, τα παιδιά μας θα σε ρωτούν...
''που είναι η μαμά, μπαμπά;''
κι οι λέξεις θα ' χουν στερέψει στα χείλη σου
όπως τα ποτάμια στις μεγάλες ξέρες.
Να με θυμάσαι...
-μου έγνεψες-
στο πρόσωπο της άλλης γυναίκας
που θα συντροφέψει τα βήματά σου στη γη
μέχρι να ' ρθει ο καιρός
που πάλι θ ' ανταμώσουμε,
στο ζεστό της φιλί,
στο χαμόγελό της που θα φωτίζει
τον καινούργιο σου κόσμο,
στο σώμα της, που θα θέλει να ενωθεί με το δικό σου,
στο άρωμά της -που προσπάθησε αγαπημένε μου-
να είναι το ίδιο με το δικό μου...
Θα ΄μαι δίπλα σου πάντα
-μην το ξεχνάς-
κι όχι πολύ μακριά από σένα αγαπημένε μου,
απλά σήκωσε το βλέμμα σου ψηλά
-όπως τότε-
και θα με δεις...''.
(Στις γυναίκες...που ''έφυγαν'' νωρίς...)
