Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Τελευταίες στιγμές του χρόνου…
Θυμάμαι που το είχα βρει σε ένα μεγάλο παιχνιδάδικο στο κέντρο του Λονδίνου.
Θυμάμαι που με κοιτούσε επίμονα σαν παρατημένο σκυλάκι που έψαχνε αφεντικό και παρόλο που τα χρήματα μου ήταν ελάχιστα, δεν μου πήγαινε η καρδιά να το αφήσω μόνο του εκεί…
Τελικά, ο Όζυ ταξίδεψε στην Ελλάδα, εγώ ταξίδεψα πολλές φορές ξανά στο Λονδίνο, μα κανείς δεν μπόρεσε να πάρει τη θέση του, κανείς να τον αντικαταστήσει, απλά γιατί μερικά πράγματα στη ζωή μας, αξίζει να έχουν πρωταρχικό ρόλο…
Καθώς η νύχτα κυλάει παράλληλα με το χρόνο, καθώς στο μικρό μου δωμάτιο περιτριγυρίζομαι από τα βιβλία μου, τις μουσικές και τα αντικείμενα που αγαπώ, νιώθω ευτυχισμένος και ασφαλής και ο ύπνος δειλά, αρχίζει να αφήνει το γλυκό του άρωμα να κατακλύζει το χώρο.
Μα δεν θέλω να κοιμηθώ. Αντιστέκομαι. Σε λίγο ξημερώνει ένας καινούριος χρόνος και εγώ θέλω λίγο πριν να αποχαιρετήσω αυτόν που φεύγει…
Μα πώς να χωρέσουν τόσα πολλά σε μερικές μόνο λέξεις; Πώς να κλείσει ένας χρόνος μέσα σε δύο λεπτών κείμενο;
Σηκώνομαι, παίρνω τον Όζυ στο κρεβάτι και τον σκεπάζω. Θέλω να είναι δίπλα μου να μου θυμίζει όσα σημαντικά μπορεί να ξεχάσω από το αποχαιρετιστήριο γράμμα μου στον χρόνο που φεύγει…
«Αγαπημένε μου Χρόνε.
Δώδεκα μήνες πέρασαν κιόλας και μπροστά σε όσα χάθηκαν στο όνομα σου, εγώ είμαι ακόμα εδώ. Δεν ξέρω αν στο διάστημα αυτό έγινα καλύτερος άνθρωπος, δεν ξέρω αν έγινα χειρότερος, δεν ξέρω αν προχώρησα ή αν έμεινα στάσιμος, μα προσπάθησα για κάτι καλύτερο και αν τελικά δεν τα κατάφερα και πολύ, για την ώρα μοιάζει παρήγορο που είμαι εδώ, ζωντανός, υγιής, σκεπασμένος με το πάπλωμα μου, τις σκέψεις και τα όνειρα μου.
Μέσα σε δώδεκα μήνες είδα φίλους να χάνουν τις δουλειές τους, φίλους να φεύγουν στα ξένα, φίλους να φεύγουν από τη ζωή, φίλους να φεύγουν από τη ζωή μου. Είδα ανθρώπους να δημιουργούν, ανθρώπους να καταστρέφονται, ανθρώπους να παλεύουν και ανθρώπους να παραδίδονται…
Δώδεκα μήνες με αντιφάσεις, γέλια και δάκρυα, ταξίδια και στασιμότητα, εκπλήξεις, και ρουτίνα, αισιοδοξία και ανασφάλεια, παρέες και μοναξιά, χρώματα και γκρι, καλοκαίρι και χειμώνα.
Ποιος να μπορεί να πει τι ήταν σωστό ή λάθος, άδικο ή δίκαιο, καλό ή κακό;
Σε λίγο φεύγεις και εγώ δεν θέλω να ντύσω με βάρος τη φυγή σου.
Αν αδίκησα ζητώ συγνώμη, αν με αδίκησαν συγχωρώ, αν με ωφέλησαν ευχαριστώ, αν με ζημίωσαν το διαγράφω.
Άλλωστε, δεν θυμάμαι να σου ζήτησα ποτέ κάτι μεγάλο και έτσι δεν έχω παράπονο.
Ήθελα μόνο να έχω ανθρώπους να αγαπώ και λίγους να αγαπήσουν και εμένα. Ήθελα να μπορώ να περπατώ και να νιώθω τυχερός που μπορώ και παρατηρώ τα χρώματα και κάθε τι όμορφο δίπλα μου. Ήθελα να έχω τη δυνατότητα να βγαίνω έξω κάποιες νύχτες και να κοιτάζω τα αστέρια για να μου θυμίζουν πόσο μικροί και ανθρώπινοι είμαστε. Ήθελα μόνο να γράφω και ν’ αφήνω τις σκέψεις μου να βρίσκουν διέξοδο μέσα από τις λέξεις. Ήθελα μόνο να μην χαθεί το παιδί που κουβαλάω μέσα μου χρόνια τώρα, και που δεν θέλω να με εγκαταλείψει ποτέ…
Και τελικά, νομίζω δεν με πρόδωσες σε τίποτα από τα παραπάνω για αυτό και σε ευχαριστώ.
Σε λίγο φεύγεις άλλωστε, και παρά τα όσα δύσκολα, ίσως μετά από χρόνια να μπορέσουμε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας φίλους…
Καλή σου τύχη, καλό ταξίδι.
Θα σε θυμάμαι κάποιες φορές που οι συγκρίσεις θα είναι αναπόφευκτες…»
Πέρασε η ώρα και νομίζω ότι έγραψα πολλά. Ο Όζυ μάλλον έχει ήδη κοιμηθεί και εγώ θα πρέπει να βάλω σε λίγο ξυπνητήρι.
Θα κλείσω τον υπολογιστή, θα κουκουλωθώ με το πάπλωμα ως το κεφάλι και θα αφήσω, για σήμερα μόνο, τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια αναμμένα. Θέλω έτσι να νιώσω ότι πετάω στον έναστρο ουρανό και από μακριά πως αποχαιρετώ το χρόνο που φεύγει…
Καληνύχτα.
Χρήστος.
* ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: MARIDI VARELIA
kiss.grass.social
*Χρήστος Δασκαλάκης
Ο Χρήστος Δασκαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Από την ηλικία των πέντε ετών έως και την ηλικία των 18, μεγάλωσε και έζησε στο νησί της Ύδρας. Σπούδασε Συμβουλευτική και Ψυχολογία στο Mediterranean College, Θεωρία της Μουσικής και Ορθοφωνία στο Ελληνικό Ωδείο, Υποκριτική και Σκηνοθεσία στο Θέατρο Των Αλλαγών και ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών του με μαθήματα στη Δημιουργική Γραφή/Ποίηση στο Open College Οf The Arts του Λονδίνου. Ο ελεύθερος χρόνος του είναι γεμάτος από ταξίδια και σελίδες με μικρές ιστορίες, παραμύθια, ποιήματα και στίχους. Με σταθερή αδυναμία και αγάπη στην τέχνη της γραφής, αρθρογραφεί σε στήλες με κοινωνικό και πολιτιστικό ενδιαφέρον ενώ από τις Εκδόσεις Στοχαστής κυκλοφορούν δύο βιβλία του αφιερωμένα στην ποίηση, με τίτλο «Η Στιγμή Που Θα Φεύγω» και «Χιλιόμετρα». Το τελευταίο του έργο, από τις Εκδόσεις Γρηγόρη, «Ο Νικολύκος στη μακρινή Ντουλαποχώρα», είναι ένα τρυφερό παραμύθι για τον φόβο, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την ουσία της διαφορετικότητας στη ζωή μας.
Πηγή: https://www.timesnews.gr
