Όταν γνώρισα την Άννα ήμουν σε ίδια και ίσως χειρότερη κατάσταση από εκείνη. Μία μανία να έχω τα πάντα μέσα στο σπίτι σε τάξη με είχε καταβάλει και ήταν τόση η υπερπροσπάθεια να κρατήσω τον εαυτό μου σε αξιοπρεπή επίπεδα θλίψης και δυστυχίας που δεν έδινα σημασία σε τίποτε άλλο: μόνο αυτό (ο αυτοέλεγχος δηλαδή μέσα στη δύσκολη στιγμή μου) κι εκείνη η σχεδόν μηχανική ρουτίνα καθαριότητας και τάξης που λάβαινε χώρα μανιωδώς καθημερινά. Τα ίδια έκανε και η Άννα και αυτό ίσως ήταν τελικά που μας ένωσε εκείνη την περίοδο: ο αυτοματισμός και η ρουτίνα της επιβίωσης.
Εάν ερχόσουν απρόσκλητος/τη στο σπιτικό μου εκείνη την περίοδο, θα εντυπωσιαζόσουν. Δεν περίσσευε τίποτα, ήταν τα πάντα καθαρισμένα και γυαλισμένα σε σημείο υστερίας, δεν θα έβρισκες ίχνος σκόνης πουθενά. Ακόμη κι αν άνοιγες κρυφά ντουλάπια και ντουλάπες θα διέκρινες απλά την τελειότητα. Εάν όμως μπορούσες υποθετικά να κάνεις το ίδιο και στην ψυχή μου, θα έβρισκες με βεβαιότητα το απόλυτο χάος! Στοιβαγμένα συναισθήματα σε μια γωνιά, απωθημένα σε μία άλλη, παράπονα κι ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν μέσα στη μέση, όλα σε μια αναστάτωση κι έναν κακό χαμό που έφερνε εντός μου το αδιαχώρητο.
Πως θα συμμαζεύονταν αυτό το χάος;
Η Άννα τότε μου εκμυστηρεύτηκε πως είχε κλείσει ραντεβού με μία γνωστή ψυχολόγο της πόλης. Ήταν αποφασισμένη να νικήσει τον ψυχαναγκασμό της με την καθαριότητα και την τάξη και να ανακαλύψει μέσω των συνεδριών ποια εσωτερικά θέματα έπρεπε να αντιμετωπίσει διεκδικώντας την ευτυχία της. Της ευχήθηκα καλή τύχη κι ενδόμυχα πίστεψα πως ίσως και να μην έβγαζε άκρη ποτέ, όπως είχε συμβεί και στην δική μου περίπτωση στο παρελθόν. Σε ένα πράγμα ωστόσο διαφέραμε με την Άννα· εκείνη ήταν πρόθυμη να διαθέσει όσα χρήματα απαιτούνταν έως ότου καταλήξει σε μία κάποια λύση, ενώ εγώ τότε πέρα από μερικές ελάχιστες συνεδρίες δεν μπορούσα να συνεχίσω την εσωτερική αναζήτηση υπό την επίβλεψη ειδικού για οικονομικούς λόγους κι έτσι είχα μείνει μετέωρη, να αναρωτιέμαι πως στην ευχή θα έβγαζα άκρη με τούτον τον χαμό μέσα μου. Η ψυχική "ακαταστασία" μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες γενική καθαριότητα στην ψυχή σου;
Ψυχική Ακαταστασία και χρονική στιγμή της συνειδητοποίησης Δεν ξεχνάμε απλά να 'συμμαζέψουμε" τα εντός μας, αλλά συχνά αντιμετωπίζουμε την ψυχή μας σαν ένα είδος αποθήκης: σπρώχνουμε, στριμώχνουμε, πετάμε μέσα της οτιδήποτε δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε ή να ξεδιαλύνουμε άμεσα στην καθημερινότητά μας, μέχρι κάποτε η πόρτα αυτής της εσωτερικής αποθήκης να μπλοκάρει και να μην ανοίγει υπό το βάρος όλων εκείνων των ευθυνών, προβλημάτων, παραπόνων κι άλλων ανείπωτων πραγμάτων που συμπτύξαμε για να χωρέσουν νομίζοντας πως κάπου, ως δια μαγείας θα εμφανίζονταν σε μια γωνιά μία μαύρη τρύπα να τα απορροφήσει όλα τα ανεπιθύμητα ησυχάζοντας μια και καλή. Συνειδητοποιούμε πως τα εντός μας χρειάζονται την ίδια τάξη και καθαριότητα με τα εκτός μας όταν συνήθως είναι αργά.
Τίποτε δεν υπάρχει, όσο καλά κι αν είναι σκεπασμένο, που να μην ξεσκεπαστεί στο τέλος και να μην φανερωθεί· και δεν υπάρχει κρυφό που δεν θα γνωστοποιηθεί. - Κατά Λουκά 1-12
Όπως είπε ο Κύριος κατά τη διδασκαλία Του και μας αναφέρει ο Απόστολος Λουκάς, όλα κάποτε φανερώνονται, ακόμη κι αυτά που δεν επιθυμούμε να φανερωθούν ή εκείνα που προσπαθούμε με ευλάβεια και περισσή προσήλωση να αποκρύψουμε. Όταν ο Θεός επιθυμεί κάτι να φανερωθεί, θα φανερωθεί όσο κι αν προσπαθήσουμε εμείς να το κρύψουμε. Κι αν ο Θεός επιθυμεί κάτι να μείνει κρυφό, τότε θα μείνει κρυφό όσο κι αν προσπαθούμε εμείς να το αποκαλύψουμε. Έτσι και τα εντός μας, όταν δεν έχουμε φροντίσει να τα συντηρήσουμε, να τα καθαρίσουμε και να τα τακτοποιήσουμε ακριβώς με την ίδια λογική που ασχολούμαστε με τα εκτός μας, τότε είμαστε καταδικασμένοι να τα βρούμε μία μέρα μπροστά μας ως τεράστια εμπόδια.
Μερικά παραδείγματα εσωτερικής ακαταστασίας που κάποτε θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε
- Όταν αφήνουμε συγγενικές σχέσεις έρμαια των περιστάσεων και δεν μπαίνουμε στην (ψυχικά κουραστική, το ξέρω) διαδικασία της συζήτησης και της επίλυσης των προβλημάτων με τους άμεσα ενδιαφερόμενους.
- Όταν αφήνουμε απλά στην άκρη (;) καταστάσεις του παρελθόντος που μας πίκραναν και δεν τις ξεκαθαρίζουμε νομίζοντας πως δεν υπάρχει λόγος ή λύση σε ό,τι μας έχει απασχολήσει αρνητικά.
- Όταν ενώ νιώθουμε δυσφορία και ψυχική αναταραχή, αναζητούμε ανακούφιση σε υλικές απολαύσεις αντί να στραφούμε εντός και να αντιμετωπίσουμε όσα έχουμε "κουκουλώσει" κάτω από το εσωτερικό μας χαλί.
- Όταν τα όρια με τους γύρω μας έχουν θολώσει κι αντί να θέσουμε νέα ή να αναθεωρήσουμε τα παλιά απλώς αδιαφορούμε.
- Όταν νιώθουμε πως η αγάπη που νιώθαμε έχει μετατραπεί σε κάτι άλλο, αδιαφορία, δυσανασχέτηση, ακόμη και κακία και παρ' όλη αυτή την τεράστια αλλαγή συνεχίζουμε να υποκρινόμαστε πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
- Πότε ήταν η τελευταία φορά που... ανακαίνισες την ψυχή σου; Κάποτε καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με όλα όσα στριμώξαμε στις ψυχικές μας αποθήκες. Κάποτε, αργά ή γρήγορα, καλούμαστε να επισκευάσουμε τα σπασμένα, να τακτοποιήσουμε τα ασυμμάζευτα, να ξεσκονίσουμε και να γυαλίσουμε τα ταλαιπωρημένα και ξεχασμένα συναισθήματα που κρύψαμε μια μέρα εντός μας τραβώντας ανέμελα το σχοινί της ρουτίνας της καθημερινότητας, θεωρώντας πως κατεβάσαμε αυλαία κι ούτε ο κόσμος αλλά ούτε κι εμείς οι ίδιοι θα έρθουμε αντιμέτωποι με το τέλος της ιστορίας. Όμως κάθε ιστορία που έχει αρχή, έχει και τέλος. Κι είναι απαραίτητο αν θέλουμε να είμαστε ψυχικά υγιείς, κατά διαστήματα να στρεφόμαστε εντός, να σηκώνουμε μανίκια και να ριχνόμαστε στη... γενική καθαριότητα της ψυχής μας. Ολόψυχα σας εύχομαι, σε αυτά τα ξεκαθαρίσματα, ο Θεός να σας δίνει δύναμη για να φέρνετε σε πέρας την αποστολή σας!
