Γράφει ο Χρήστος Παντελέου
Θα γυρίσω πάρα πολλά χρόνια πίσω, στο στρατό. Είχαμε έναν ίλαρχο τον Λακαφώση, αδαμάντινος χαρακτήρας. Χαραμιζόταν στο στράτευμα. Είχε έναν οδηγό που ποτέ δεν είχε το τζιπάκι σε ετοιμότητα.
Όχι κύριε ίλαρχε! Δεν μου έφτιαξαν ακόμα τη βλάβη!
Ρε τι σου έχω πεί; Τους κέρασες τσιγάρο;
Όχι κύριε ίλαρχε!
Και θέλεις να σου φτιάξουν τη βλάβη χωρίς κέρασμα; Πάρε ένα πακέτο τσιγάρα και κέρασέ τους όλους! Να δεις για πότε θα στο φτιάξουν.
Οπότε όταν ήθελε να μας πει κάτι, είχε τον Καρπούζα για παράδειγμα.
Καρπούζα! Θέλουμε να ρίξουμε τον τοίχο! Τι θα κάνουμε; Θα σπρώχνουμε όλοι με την πλάτη να πέσει;
Όχι κύριε ίλαρχε! Θα κεράσουμε τον φίλο οδηγό του γκρέιντερ ένα τσιγάρο και θα την ρίξει.
Μπράβο Καρπούζα! Κατάλαβες τι πρέπει να κάνεις για να γίνει η δουλειά σου!
Έτσι και εμείς εδώ. Είμαστε τυχεροί που έχουμε τη ΜΟΜΑ στη σχολή μηχανικού αλλά και άτυχοι γιατί δεν έχουμε ανθρώπους να σκεφτούν πως θα μπορέσουμε να ωφεληθούμε από την παρουσία της. Είχα τη τύχη να γνωρίσω για λίγο τον διοικητή της σχολής μηχανικού και παρά του ότι δεν είμαι και τίποτα για τον τόπο [δήμαρχος- σύμβουλος ή άλλο σημαίνων πρόσωπο] τον ρώτησα αν μπορεί η ΜΟΜΑ να κάνει τίποτα για το τόπο. Έτσι είναι αυτά. Όπως στο ποδόσφαιρο, σου δίνετε μια ευκαιρία όλη κι όλη, αν δεν την εκμεταλλευτείς, έχασες.
Όχι! Μου απάντησε τα πράγματα πλέον είναι δύσκολα. Δεν είναι όπως παλιά.
Το σέβομαι αλλά στην Ελλάδα ακόμα ζούμε. Τα πάντα γίνονται. Τρόπο θέλουν και όχι κόπο.
Γύρω στο 1970 ο θείος μου Νότης άναψε φωτιά στη Ντουσκιά να ζεστάνει το φαγητό του. Δεν πρόσεξε και προκλήθηκε μεγάλη φωτιά. Κινητοποιήθηκε όλη η σχολή μηχανικού και με πολύ κόπο αφού έκαψε μεγάλη έκταση έσβησε. Έπρεπε να λογοδοτήσει και να τιμωρηθεί. Έτυχε τότε να υπηρετεί στη σχολή μηχανικού σαν ανθυπολοχαγός ο ανεψιός του Κυριάκος Κατσάρας. Όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά χάρις στον ανεψιό έγιναν οι δρόμοι που οδηγούν στο βουνό.
Ρε Νότη! Του είπε, γλύτωσες, έλα τώρα να μου δείξεις που είναι τα πεύκα μας να ανοίξουμε δρόμο!
Χα χα δρόμο στα πεύκα τον ειρωνεύτηκε ο Νότης. Τι να τον κάνουμε!
Ρε αύριο μεθαύριο πήρες μηχανάκι- αυτοκίνητο να μη πηγαίνεις με το Χαρίτο [όνομα γαϊδουριού].
Ξαναγέλασε ο Νότης.
Τελικά στην επιμονή του Κυριάκου έγιναν δρόμοι. Όπου υπάρχουν πεύκα μας περνάει δρόμος. Ο μόνος που δεν ήθελε και δεν πίστευε την ιδέα [Νότης] είδε ότι στα πεύκα του δεν ανοίχτηκε δρόμος και κατάλαβε το λάθος του. Παρακάλεσε τον Κυριάκο να ανοίξει δρόμο και προς τα πεύκα του.
Ρε Νότη! Τελειώσαμε με τους δρόμους δεν μπορούμε να ξαναπάμε, του είπε.
Από τα πολλά κατάφερε και ξαναπήγαν τα μηχανήματα της σχολής και άνοιξαν ένα μικρό κομμάτι δρόμου. Είναι ο αδιέξοδος δρόμος, σταματά στην αρχή των πεύκων του Νότη μετά τη διακλάδωση Ντουσκιάς προς Φανερωμένη στα 150 μέτρα περίπου δεξιά, στην αχλαδιά.
Τι μπορεί να κάνει η αγάπη για το τόπο και η ικανότητα να βλέπεις και να προνοείς το αύριο.
Πάντα θα υπάρχει ένας Κυριάκος ασχέτως των καταστάσεων. Φτάνει η αγάπη για το τόπο να συντροφεύει κάθε μας ενέργεια.
Τσιγάρο Καρπούζα!
