«Ὁ Ἰακὼβ ὠδύρετο, τοῦ Ἰωσὴφ τὴν στέρησιν, καὶ ὁ γενναῖος ἐκάθητο ἅρματι, ὡς βασιλεὺς τιμώμενος· τῆς Αἰγυπτίας γὰρ τότε ταῖς ἡδοναῖς μὴ δουλεύσας, ἀντεδοξάζετο παρὰ τοῦ βλέποντος τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας, καὶ νέμοντος στέφος ἄφθαρτον.»
Κοντάκιον, Ἦχος πλ. δ'. Ὡς ἀπαρχὰς.
η άνοιξη με βρήκε στην τράπεζα και σε ουρά αναμονής
η ώρα αργά περνάει και βασανιστικά
δύο ταμεία δεν φτάνουν για να εξυπηρετήσουν
μια ολόκληρη πολιτεία και τις ανάγκες της
περιμένω λοιπόν με όλους τους άλλους
ζέστη, διψάω, το νερό τελείωσε
το ερκοντίσιον μοιάζει με πολυτέλεια
νυστάζω, ιδρωμένες έρχονται οι αναμνήσεις
θέση γυρεύουν στην απελπισία μου
στιχάκια σκαρώνω σε χαρτοπετσέτες ταχυφαγείου
κι ύστερα σκουπίζω με αυτές τον ιδρώτα μου
δίπλα οι πελάτες δεν νοιώθουν τα πόδια τους, περιμένουν
μοιάζουν με ετοιμοθάνατους σε προθάλαμο νεκροτομείου
μυστηριακές οι φωνές τους και ανησυχητικές
εκνευρίζονται, τελειώνετε, κάποιος φωνάζει
δουλεύουμε κύριε, δεν πίνουμε καφέ, η απάντηση
μια όμορφη κοπέλα διαβάζει το βιβλίο της
ατάραχη μέσα στην τόση φασαρία
η μοναξιά της μοιάζει ευλογία
κατηφορίζουμε όλοι μαζί σε δρόμο χωρίς επιστροφή
Μεγάλη Δευτέρα σήμερα, μεγάλη μαχαίρα
τέλος δεν έχουν τα Πάθη μας
στα δικά Του μπροστά μοιάζουν με ταξίδι στο Άουσβιτς
κάνε την προσευχή σου κι ας μην πιστεύεις
η Ανάσταση θα έρθει, όχι αυτή την Κυριακή
αλλά θα έρθει, το χέρι μας θα την φέρει
τα τραγούδια και το αίμα των εχθρών μας
το έδαφος θα ποτίσουν, η ελευθερία να ανθίσει
ως τότε όμως φρόντισε να κρατάς το όπλο σου
λαδωμένο, οι πραιτωριανοί και οι λεγεώνες καραδοκούν
οι υποκριτές, οι τελώνες κιι οι φαρισαίοι.
Ποίημα του Ειρηναίου Μαράκη
Πηγή: Λογοτεχνία και Σκέψη
