που θέλει επίμονα να σφηνώσει
στο σκληρό πετσί του χειμώνα
για να του υπενθυμίσει
πως το μεθύσι του δε θα κρατήσει για πολύ.
Στα χείλη σου
αποκοιμάται ήσυχα το ατελεύτητο.
Κι όμως.
Μερικοί ανόητοι βιάστηκαν
να πενθήσουν άκαιρα την ποίηση.
Αν δεν ήσουν η άνοιξη
θα ήσουν σίγουρα νυχτολούλουδο.
Σκύβω ευλαβικά
και ασπάζομαι τις παλάμες του Θεού.
Άσε με,
να ατενίσω κι άλλο τα μάτια σου
για όσο ο κόσμος
θα συνεχίσει ν' ανασαίνει.
κδ