Επιμέλεια: Ελένη Σοφού
Η ζωή είναι πιο παλιά από όλα τα πράγματα που ζουν, όπως η ομορφιά είχε φτερά προτού ακόμα γεννηθεί το όμορφο πάνω στη γη, κι όπως η αλήθεια είναι αλήθεια πριν εκφραστεί.
Η ζωή τραγουδά στη σιωπή μας κι όταν ονειρεύεται στον ύπνο μας. Ακόμα κι όταν είμαστε νικημένοι και ταπεινωμένοι, η Ζωή στέκεται στο θρόνο της ψηλά. Κι όταν δακρύζουμε, η Ζωή χαμογελά στη μέρα, κι είναι λεύτερη, ακόμα κι όταν εμείς σέρνουμε τις αλυσίδες μας.
Συχνά δίνουμε στη ζωή πικρά ονόματα, αλλά μόνο όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε γεμάτοι πίκρα και σκοτεινιά. Και βλέπουμε τη Ζωή άδεια και ανώφελη, αλλά μόνο σα οι ψυχές μας περιπλανιούνται στις ερημιές κι οι καρδιές μας έχουν μεθύσει από την πολλή έγνοια για τον εαυτό μας.
Η ζωή είναι βαθιά και ψηλή και μακρινή και με όλο που μονάχα το πιο μακρινό σας όραμα μπορεί να αγγίξει τα πόδια της, αυτή είναι πάντα κοντά, και με όλο που μονάχα η ανάσα της ανάσας μπορεί να φτάσει στην καρδιά της, η σκιά της σκιάς σας περνά από το πρόσωπό της, κι ο αντίλαλος της πιο αδύναμης κραυγής σας γίνεται άνοιξη και φθινόπωρο στα στήθια της.
Αλλά η Ζωή είναι σκεπασμένη με πέπλο και κρυμμένη, όπως σκεπασμένος με πέπλο και κρυμμένος είναι ο πιο μεγάλος σας εαυτός. Όταν όμως η Ζωή μιλά, όλοι οι άνεμοι γίνονται λέξεις, κι όταν αυτή μιλά ξανά το χαμόγελο στα χείλη σας και τα δάκρυα στα μάτια σας γίνονται λέξεις. Όταν η Ζωή τραγουδά, οι κουφοί ακούνε και σταματούν, κι όταν η Ζωή ζυγώνει περπατώντας, οι τυφλοί τη θωρούν ξαφνιασμένοι και μαγεμένοι την ακολουθούν.
- Το απόσπασμα είναι από το έργο « Ο Κήπος του Προφήτη », του Λιβανέζου ποιητή και φιλοσόφου Χαλίλ Γκιμπράν (1883- 1931), έργο που εκδόθηκε το 1923. Ο μεγάλος στοχαστής γεφυρώνει με την πένα του, την αραβική κληρονομιά με το δυτικό ελληνοχριστιανικό ανθρωπισμό, θυμίζοντας στον άνθρωπο των πολέμων, της επιστήμης και της ταχύτητας, την ξεχασμένη σοφία που υπάρχει μέσα του.
