- Αναδημοσίευση από το προσωπικό του Facebook
Κείνο το νανούρισμα της μάνας μου
κάθε που η φθινοπωρινή βροχή με απειλούσε
πως δεν θα' χα φρέσκο παραμύθι
κάτω απ' το συννεφένιο
μου μαξιλάρι.
Κι όλα ημέρευαν ξαφνικά
με τούτο τον ήσυχο συρτό αναστεναγμό
της δικής μου επίγειας Παναγιάς
που με κρατούσε μ' εκείνα τ' αμίλητα
κι αγόγγυστα χέρια της
που ποτέ τους δεν στάλαξαν παράπονο.
Κι η ποίηση ηχεί ξανά τα σήμαντρα
κι υψώνει τις άλλοτε μεσίστιες σημαίες
επάνω στις κορφές της ύπουλης απελπισιάς μας.
Έχουμε μπόλικη ομορφιά για ξόδεμα
έχουμε ατελεύτητο γαλάζιο για σπατάλη
κι έναν ήλιο που καλπάζει κραταιός
να σκορπίσει δεξόζερβα τ' ακάλεστα σκοτάδια μας.
κδ