Τάνια ΓεωργιοπούλουΗ νέα σελίδα της… δωρεάν εκπαίδευσης στην Ελλάδα είναι τα εντατικά φροντιστήρια στη διάρκεια της 5ης δημοτικού και στις διακοπές του καλοκαιριού της 5ης προς 6η. Χιλιάδες παιδιά 10-12 ετών προετοιμάζονται για τις εξετάσεις των Πρότυπων Σχολείων. Η διαδικασία παρακολούθησης φροντιστηρίου –ή αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα ιδιαίτερων μαθημάτων– ξεκινάει ολοένα και πιο νωρίς στη ζωή των παιδιών.
Το θέμα της «δωρεάν» εκπαίδευσης που τείνει να είναι πανάκριβη με στόχο την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι μια στρέβλωση του συστήματος.
Είναι όμως παράλογο να υπάρχουν πλέον φροντιστήρια για τα μαθήματα του σχολείου, όπου μαθαίνεις αυτά που το σχολείο διδάσκει. Στα φροντιστήρια δεν καταφεύγουν μόνο οι αδύναμοι μαθητές αλλά μεγάλο ποσοστό μαθητών που όσο το στάδιο εκπαίδευσης ανεβαίνει τείνει να γίνει το σύνολο των μαθητών. Πηγαίνουν φροντιστήριο για να ανταποκριθούν στις δοκιμασίες (διαγωνίσματα – εξετάσεις – Πανελλαδικές) που τους θέτει το σχολείο, το οποίο όμως από την άλλη μεριά είναι ο βασικός και θεσμοθετημένος φορέας εκπαίδευσης. Η απλή συνεπαγωγή είναι: Τι χρειάζεται το σχολείο;
Ακόμα περισσότερο, δεν γνωρίζω ούτε ένα παιδί που να έμαθε αγγλικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα από το σχολείο. Ολα τα παιδιά κάνουν φροντιστήριο ή ιδιαίτερα μαθήματα, ακόμα και πολλά που πηγαίνουν σε ιδιωτικά σχολεία. Φυσικά, επισημαίνω το παράλογο –ας μην ξεχνάμε ότι η δημόσια παιδεία δεν είναι δωρεάν, πληρώνεται μέσω της φορολογίας– αλλά δεν λέω κάτι καινούργιο. Ομως η κατάσταση όσο περνούν τα χρόνια γίνεται χειρότερη, με το φροντιστήριο να έχει πλέον πάρει τη θέση της βασικής εκπαίδευσης στο μυαλό γονιών και παιδιών. Αυτό έχει και πολλές άλλες επιπτώσεις πέραν της οικονομικής αιμορραγίας. Τα παιδιά από πολύ μικρά δεν έχουν χρόνο. Τρέχουν από τη μια διδασκαλία στην άλλη σαν δρομείς σε έναν αγώνα που μοιάζει να μην έχει τέλος, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να γυμναστούν, να παίξουν, να σχετιστούν.
Επίσης μαθαίνουν να απαξιώνουν πλήρως το σχολείο και τους καθηγητές τους. Πώς να διδάξει, να επιβληθεί, να στηρίξει και να βοηθήσει εφήβους ένας εκπαιδευτικός απαξιωμένος; Γιατί οι μαθητές να σεβαστούν κάποιον που δεν τον σέβεται το ίδιο το σύστημα που τον πληρώνει; Γιατί να δώσουν σημασία στο τι συμβαίνει στο σχολείο αφού το εισιτήριο για την επιτυχία πουλιέται αλλού;
Μόνο που το σχολείο δεν είναι μόνο η γνώση. Είναι η κοινότητα, οι φιλίες, η κοινωνική εκπαίδευση σε ένα περιβάλλον συγκεκριμένο και προφυλαγμένο, η ευκαιρία να κάνεις πρόβα για την ενήλικη ζωή. Σίγουρα δεν θα έπρεπε να είναι το μέρος που είσαι αναγκασμένος να παραμένεις και βαριέσαι ενώ μετά έχεις φροντιστήριο…
Η Τάνια Γεωργιοπούλου γεννήθηκε το 1969 στην Αθήνα. Εργάζεται ως δημοσιογράφος στην «Καθημερινή» από το 2000 έως σήμερα. Καλύπτει θέματα που αφορούν στη μετανάστευση και την αγροτική παραγωγή κυρίως. Επίσης έχει ασχοληθεί με θέματα γαστρονομίας και οίνου. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει επίσης εργαστεί σε άλλα έντυπα καλύπτοντας θέματα Περιβάλλοντος.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/
