Θυμήθηκα τι μου έλεγες ένα βράδυ
πως εμείς οι δυο μόνοι μας αντέχουμε,
πως εμείς οι δυο βαθιά πονούμε.
Θυμήθηκα τι μου έλεγες το πρωί
κοιμήσου αγάπη μου σε κρατάω εγώ τρυφερά αγκαλιά
με την ανάσα μου σε προστατεύω
και το κορμί μου κάνω ασπίδα σε όποιον σε πειράξει.
Τα απαλά μου χέρια τις αφέλειες των μαλλιών σου χαϊδεύουν
και με τα χείλη μου σε φιλώ ολόκληρη.
Θηρίο απέναντι σε όποιον σε πειράξει
και βράχος δίπλα σου να σου σταθώ.
Θυμήθηκα τι μου έλεγες το δειλινό
σκούπισε τα δάκρυά σου καρδιά μου,
πονεμένη εγώ δε θέλω να σε βλέπω.
Η καρδιά μου καλά κρατεί τον πόνο και για τους δυο μας,
φτάνει ώστε να παίρνω τον δικό σου μακριά.
Κράτα μου το χέρι και ηρέμησε τα δάκρυά μου,
ακούραστη ψυχή που βρίσκεις το κουράγιο.
Θυμάμαι τι μου λες κάθε μέρα
γιατρεύω τον πόνο σου και τον παίρνω μακριά.
Κρατάω κάθε σου ανάσα σαν κάτι πολύτιμο
Φως στη ζωή μου,
Φως της ζωής μου.
Φοράω κάθε σου χαμόγελο σαν κάτι ζεστό
και η καρδιά μου και η ζωή μου
ανθίζουν πάλι.
Πηγή: https://www.fractalart.gr/
